Οι «τεχνικές λεπτομέρειες» που λείπουν μετά την απόφαση για την επιμήκυνση της δανειακής σύμβασης είναι όλα όσα αφορούν στη ζωή των εργατών. Κάμποσα δισ. ευρώ που θα βγουν από νέες περικοπές σε δικαιώματα και μείωση μέχρι εκεί που δεν παίρνει σε μισθούς και συντάξεις.

Τα αποτελέσματα καταγράφονται ήδη στο ταμείο που είναι μείον των εργατικών λαϊκών οικογενειών. Κι ακόμα δεν έχει έρθει το τσουνάμι από την επερχόμενη αύξηση των επιτοκίων που περιγράφει ο αναλυτής στην «Καθημερινή».

Από την ανάλυση για το «τι έρχεται» κρατάμε την ομολογία ότι για να καταλάβεις το πρόβλημα πρέπει να ανατρέξεις στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Την οποία, πολλοί και διάφοροι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξεχνούν. Κι όμως την ψήφισαν. Θέλουν να ξεχνούν, γιατί είναι ωραίες οι κορόνες στη Βουλή που λένε ότι τους διαφοροποιούν από την κυβέρνηση, αλλά είναι κορόνες για το σύστημα και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Κι αυτός πληρώνεται από τη λαϊκή οικογένεια στο ακέραιο. Κι όποιος πληρώνει ψάχνει να βρει και το γιατί. Τότε, βέβαια, είναι αργά για να δηλώσει κοψοχέρης, αλλά έστω κι αργά η στερνή γνώση είναι χρήσιμη, καθώς ο τραχανάς που απλώθηκε είναι πολύς και θα 'χουμε για πολλά χρόνια μπροστά μαλλί να ξάνουμε. Κι επειδή οι παροιμίες από τη φύση τους είναι θολές να το πούμε ωμά: Η εργατική τάξη της χώρας μας πληρώνει ήδη ακριβά εκείνες τις 292 ψήφους που δόθηκαν υπέρ της συνθήκης του Μάαστριχτ.

Ο γέγονε γέγονε. Τώρα; Τώρα μετράμε ήδη μία προς μία τις επιπτώσεις. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Μέσα στην ΕΕ όχι μόνο προκοπή δεν υπάρχει για τον εργάτη αλλά διαρκώς και νέα βάσανα. Η καπιταλιστική Ενωση δε στήθηκε για τη λαϊκή ευημερία, αλλά για να μπορούν οι καπιταλιστές στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης γεωγραφίας να καθορίζουν τον τρόπο που τα κεφάλαιά τους μπαίνοντας σε κίνηση μέσα από τη δουλειά εκατομμυρίων εργατών θα είναι πιο κερδοφόρα απέναντι στα κεφάλαια άλλων καπιταλιστών. Αυτό είναι το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Κάθε υπεράσπισή της είναι βόλι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα όλων των λαών της Ευρώπης. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο που ακριβώς γιατί κατέχει και τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία είναι το μόνο που κάνει κουμάντο. Ιδού ο αντίπαλος. Ιδού αυτός από τον οποίο η λαϊκή οικογένεια την ώρα που κάνει το λογαριασμό, πρέπει να αξιώσει να πληρώσει. Αυτό το διά ταύτα της λαϊκής απαίτησης προσπαθεί να βγάλει από τη μέση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν επιμένει να καλλιεργεί αυταπάτες ότι εντός της ΕΕ υπάρχει λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Οι ίδιοι οι αστοί δηλώνουν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά και αναφέρονται στην ώρα που ένα προς ένα πρέπει να εφαρμοστούν τα μέτρα που αποφάσισαν μέσα στη Βουλή. Οι ίδιοι λένε ότι η μάχη θα γίνει πλέον στο δρόμο. Ποιον δρόμο; Αυτόν που το ταξικό κίνημα με επιμονή χαράζει. Απέναντι σ' αυτό το κίνημα η αστική τάξη προετοιμάζεται να δώσει μάχες γι' αυτό και αξιώνει επειγόντως να βοηθήσει και η αντιπολίτευση.

Αυτή η αντιπολίτευση, βεβαίως, έχει ήδη φροντίσει να δηλώσει «παρούσα»: Αναγνωρίζει ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει για το χρέος των καπιταλιστών, αλλά όχι όλο. Θέλει την απαλλαγή από ένα μέρος του, θέλει «κούρεμα». «Κούρεμα» κάνουν και οι αστοί. Τάσσεται υπέρ της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της δυνατότητας μιας ομάδας καπιταλιστών να μπορούν τσακίζοντας τους εργάτες να ανταγωνιστούν την απέναντι ομάδα.

Τι άλλο, δηλαδή, θέλει να ακούσει ο εφοπλιστής και ο ξενοδόχος; Μόλις προχτές στα πλαίσια αυτής της ανταγωνιστικότητας η ένωση ναυπηγοεπισκευαστών ζήτησε «στο χώρο της Ν/Ζώνης να καθιερωθεί το ημερομίσθιο που έχει ορίσει η πολιτεία (...) να μην υπάρχουν τοπικές συλλογικές συμβάσεις και να καταπολεμηθεί ο κακός συνδικαλισμός με την παρέμβαση του κράτους, ώστε να εξασφαλιστεί μόνιμη εργασιακή ειρήνη» (ανακοίνωση της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών 13 Νοέμβρη 2012).

Διά ταύτα, για να γυρίσουμε στο τι κάνουμε με τον «τραχανά» που έχει απλωθεί:

«Κανένα μείγμα, ούτε της ΝΔ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ δε θα φέρει αλλαγή της θέσης του λαού. Δεν μπορείς να ματαιώσεις τα χειρότερα με ευχές ή μέσω Kοινοβουλίου. Αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να διαμορφώσεις ένα κίνημα το οποίο φοβίζει τον πολιτικό και τον ταξικό αντίπαλο. Το κίνημα, που μπορεί να φοβίσει και μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις, είναι αυτό το κίνημα που διεκδικεί την εξουσία, ανοίγοντας μέτωπα πάλης παντού, με άμεσα καθημερινά προβλήματα»(από την ομιλία της Α. Παπαρήγα προχτές στη Λάρισα / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).

Ασχετο: Ηταν να μη δηλώσει ο Τσίπρας στο CNN ότι θέλει να εφαρμόσει «κάτι παρόμοιο μ' αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος Ομπάμα». Πήραν γραμμή οι υπόλοιποι και ζητάνε ηγέτη που να μοιάζει τουλάχιστον στον ...Παπάγο! Αφήνουμε στην άκρη τις ιστορικές προεκτάσεις του θέματος και κρατάμε τη διαπίστωση ότι η αστική τάξη έχει πρόβλημα με αυτό που η ίδια χαρακτηρίζει «πολιτικό κεφάλαιο». Εχει εξαντληθεί τόσο που αναγκάζεται να καταφεύγει σε δάνεια.