«Πουθενά, μα πουθενά στον κόσμο, κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης της κρίσης, είτε περιοριστικό, είτε επεκτατικό, δεν μπορεί (και δε θέλει) να συμβιβάσει την καπιταλιστική ανάπτυξη με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι οι λεγόμενες "διαρθρωτικές αλλαγές", οι ανατροπές δηλαδή που έχουν να κάνουν με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο, είναι κυρίαρχες και στα δύο μείγματα.

Εκεί που τσακώνονται, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που υπηρετεί ο κάθε διαχειριστής, είναι με ποιο μείγμα θα έρθει γρηγορότερα η καπιταλιστική ανάκαμψη, μέσα από την εξασφάλιση χρήματος στους καπιταλιστές, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις.

Είναι φανερό ότι ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα των μονοπωλίων. Ο λαός και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι στο καναβάτσο. Αρα κανένα συμφέρον δεν έχει να σέρνεται από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, εντός της αστικής διαχείρισης, όπου η ανάπτυξη προϋποθέτει τη δική του εξαθλίωση, είτε με περιοριστικά, είτε με επεκτατικά μέτρα. Συμφέρον του είναι να παραμερίσει τα μονοπώλια από την οικονομία, αφού για το δικό τους συμφέρον γίνονται όλα, στο βωμό των δικών τους κερδών κατατίθεται ο ιδρώτας του λαού σε συνθήκες ανάπτυξης και κρίσης.

Ξεμπερδεύω με τα μονοπώλια σημαίνει τους αφαιρώ την πολιτική εξουσία, αποδεσμεύω τη χώρα από την ΕΕ, διαγράφω μονομερώς το χρέος που φόρτωσαν στα λαϊκά στρώματα και γίνεται ο λαός ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και του πλούτου που παράγει. Για μια τέτοια προοπτική αξίζει να κάνει θυσίες ο λαός. Οχι για να γίνουν οι εκμεταλλευτές του ισχυρότεροι στο μεταξύ τους ανταγωνισμό και πιο επιθετικοί απέναντί του» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).