Η εποχή μας θα ονομαστεί «εποχή της χειραφέτησης». Οσοι είναι νοήμονες - μακριά από κάθε ευσεβισμό και ονειροπολήσεις - θα μετέχουν σ' αυτήν για έναν και μοναδικό λόγο: Εχουν χάσει ό,τι είχαν κερδίσει με το αίμα τους. Η χειραφέτηση είναι πράξη και δοκιμασία, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Τα λόγια είναι διαβρωμένα, φθαρμένα και ουδείς πια μπορεί να τα χειριστεί. Χρειάζονται πράξεις και ευελιξία, ιδιαίτερα τώρα που το καθεστώς, εξαιτίας της πραγματικότητας που το ίδιο γέννησε, παραπαίει αποδιοργανωμένο.

Ολον αυτόν τον καιρό αφήσαμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, βορά σ' έναν τρόπο ζωής που προσπαθούσε να κρύψει πάση θυσία την ωμότητα που εκπροσωπεί.

Ακόμη και όταν υποχρεωθείς σε οπισθοχώρηση, η χειραφέτηση είναι εκείνη που θα σε κάνει να συνέλθεις και ν' αποκτήσεις θέληση για την επόμενη σύγκρουση. Η υπεροχή του καθεστώτος απέναντί μας δεν είναι γιατί έχει στις γραμμές του όσους παίκτες θέλει, αλλά γιατί αυτοί δε γνωρίζουν μεταπτώσεις ή τη λεγόμενη παθητική άμυνα. Συμπεριφέρονται όπως ένας πολιτισμένος μπροστά σ' έναν μοϊκανό. Ετσι μας βλέπουν, μοϊκανούς.

Σπασμωδικές κινήσεις, ατομικότητα, παραλήρημα πλουτισμού, αυτή είναι η εικόνα του μέσου ανθρώπου που αναπαράγεται σε όλη την κοινωνία. Τέτοιου είδους καπρίτσια τα παίζουν στα δάχτυλα οι τεχνικοί της εξουσίας και σπρώχνουν το θύμα τους στο σημείο να καταδικάζει το ίδιο τον εαυτό του για το χάλι του.

Ας αφιερώσει ο καθένας με υπομονή και μεθοδικότητα χρόνο στο πνεύμα του. Το κεφάλι του είναι γεμάτο από αστικές προκαταλήψεις που τον εμποδίζουν να δει το πρόσωπό του χωρίς να νιώθει οίκτο ή αποτυχία. Να το δει σαν ένα έργο τέχνης που το έχουν σπρώξει στην αποβλάκωση με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Χρειαζόμαστε τις δικές μας σκέψεις που θα μας βγάλουν από την αφασία.

Ο κυνισμός μου απέκτησε νόημα και λόγο μέσα στον καπιταλισμό που μεγάλωσα. Θα προτιμούσα να μεγάλωνα ένα λουλούδι, αλλά από τη στιγμή που το ένα καθεστώς πίσω από το άλλο μου έκανε τη ζωή αφόρητη, δεν μπορούσα και δεν επιθυμώ να αναμειχθώ σε ένα σύστημα αξιών που υπηρετεί ένα κάτεργο.

Η μοναδική φιλοδοξία που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί πλήρως στις μέρες μας είναι να ξυπνήσουν μέσα μας τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας, οι ήρωες που επιθυμούσαμε να μιμηθούμε στην εφηβεία μας, ο διάλογος με τους αγαπημένους νεκρούς και η πίστη στη φράση του Πλωτίνου από τις Εννεάδες, Ε 8,4: «Καθετί στον αγλαό ουρανό είναι παντού. Κάθε πράγμα είναι όλα τα πράγματα. Ο ήλιος είναι όλα τα άστρα, και κάθε άστρο είναι όλα τα άστρα και ο ήλιος».