Οι γονείς βλέπουν στις συλλογικές διαδικασίες στους συλλόγους τους να υπάρχουν δύο λογικές, οι οποίες αναπόφευκτα συγκρούονται. Η μία υπαγορεύει ότι «το καλό του παιδιού μου» είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας, ταυτίζεται με το καλό όλων των παιδιών που στην προκειμένη περίπτωση είναι να εξασφαλίζεται ότι στο σχολείο και στο σπίτι θα απολαμβάνουν όσα πραγματικά δικαιούνται. Η δεύτερη αντίληψη οδηγεί στο να αναζητηθεί οποιαδήποτε και από οπουδήποτε «λύση» στο άμεσο και ορατό πρόβλημα χωρίς ερωτήσεις για το ποιος, για πόσο, με ποια κίνητρα «βοηθά». Αυτή καλλιεργούν και σε αυτή πατούν ταυτόχρονα όλοι οι καλοθελητές - «ευεργέτες»: ΜΚΟ, «ευαγή ιδρύματα», μικρά και μεγάλα συμφέροντα, η ίδια η πολιτεία, πατώντας στην απογοήτευση και απελπισία των γονιών. Και πάνω απ' όλα τέτοιες τακτικές αφήνουν στο απυρόβλητο, αν δεν ενισχύουν, την πολιτική της εξαθλίωσης και τις αιτίες της.
Η εκπομπή, στην οποία απευθύνθηκαν οι γονείς από το Κερατσίνι, αυτοπροσδιορίζεται σαν «τηλεοπτικό group therapy». Ακριβώς απέναντι σε αυτή τη στάση βρίσκεται ο δρόμος της διεκδίκησης. Του συλλογικού αγώνα που σε πάμπολλες περιπτώσεις σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των σχολείων έφερε αποτελέσματα και ταυτόχρονα έδωσε παράδειγμα αξιοπρέπειας στα παιδιά.