Η κινδυνολογία πάει κι έρχεται: «Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν». «Το έγκλημα κατακτά τους δρόμους». Αρα, αυτονόητη η λήψη μέτρων. Παλιό το κόλπο. Βαφτίζουν «εθνικό στόχο» την πολιτική τους, μια πολιτική που συμφέρει πάντα τους λίγους και καλούν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, να υπερασπίσουν αυτή την πολιτική σαν να πρόκειται για κάτι δικό τους. Τώρα, στο όνομα του ανταγωνισμού της ευρωπαϊκής οικονομίας με τις οικονομίες των άλλων χωρών, με τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι καλούνται και πάλι να θυσιαστούν. Αυτό τουλάχιστον απαιτούν οι ηγέτες της ΕΕ με τη Σύνοδο της Στοκχόλμης. Ομως, και σήμερα, όπως και χτες, η όσο γίνεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, η ενίσχυση των κερδών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ήταν το «μήλον της Εριδος».

Το στόχο αυτό εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν τα όργανα και οι θεσμοί της ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της. Αυτή είναι η πυξίδα τους και η μοναδική τους δέσμευση. Πάνω απ' όλα, λοιπόν, η ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Το γεγονός, βέβαια, ότι δύο μέρες μόλις μετά από τη Σύνοδο Κορυφής η ΕΡΙΚΣΟΝ ανακοίνωνε την απόλυση 3.300 εργαζομένων και η ΝΟΚΙΑ άλλων 400 δε φαίνεται ν' απασχολεί τους Ευρωπαίους ηγέτες. Σίγουρα, όμως, πρέπει να βάζει σε σκέψεις τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, όπως και το γεγονός ότι η μεν ΕΡΙΚΣΟΝ απασχολεί 100.000 εργαζόμενους σε 140 χώρες και η ΝΟΚΙΑ 60.000 εργαζόμενους σε 48 χώρες. Να ποιο είναι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Αλλά αν το κεφάλαιο δεν έχει γη και πατρίδα, σίγουρα διαθέτει ικανούς πολιτικούς διαχειριστές και ξεκάθαρους στόχους. Αυτούς τους στόχους εξυπηρετούν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής. Η υπονόμευση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η επέκταση των ορίων ηλικίας με πρόσχημα το δημογραφικό, το μοντέλο του απασχολήσιμου, η «απελευθέρωση» της ενέργειας, των σιδηροδρομικών μεταφορών και των ταχυδρομικών υπηρεσιών, αυτά είναι ορισμένα από τα στοιχεία της πραγματικής «σύγκλισης» που επιδιώκεται, μετά την ΟΝΕ.

Αυτή τη «σύγκλιση» υλοποιεί και η κυβέρνηση Σημίτη, ως γνήσιος εκπρόσωπος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Σε αυτή την κατεύθυνση εξαπολύει μια συνολική επίθεση. Βάζοντας σε ισχύ το νέο αντεργατικό νόμο, επεξεργάζεται και νέους «τρομονόμους». Ετοιμάζοντας το τελειωτικό χτύπημα στ' ασφαλιστικά δικαιώματα και στις κατακτήσεις των Ελλήνων εργαζομένων, έχει στα συρτάρια της νομοσχέδιο που απαγορεύει ακόμα και τις διαδηλώσεις.

Βέβαια, η κυβέρνηση Σημίτη, η «αντιπολίτευση» Καραμανλή, ο ΣΕΒ και οι λοιποί κολαούζοι του ευρωπαϊκού οράματος κάνουν τη δουλιά τους. Τι κάνουν, όμως, τα συνδικάτα; Ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι γνωστός. Τι κάνουν, όμως, οι χιλιάδες συνδικαλιστές στα πρωτοβάθμια σωματεία, στα Εργατικά Κέντρα; Τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Γι' αυτούς που έχουν πάρει απόφαση να υπερασπιστούν τ' ασφαλιστικά τους δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες ένας δρόμος υπάρχει: Η σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, η ανυπακοή στις αποφάσεις της Στοκχόλμης. Το ΠΑΜΕ, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις βρίσκονται ήδη σ' αυτό το δρόμο. Είναι μπροστά και πάλι. Με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια από 1 έως 5 του Απρίλη φέρνουν την «άνοιξη»..!