Η πρόσφατη συνάντηση του υπουργού Ανάπτυξης με εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων, που ζήτησαν να πέσουν τα μηνιάτικα ακόμα και στα 300 ευρώ, τροφοδότησε μια μεγάλη συζήτηση για το θράσος που έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις να πιέζουν για νέα επίθεση στους μισθούς. Το θράσος αυτό εντόπισαν και πολλές δυνάμεις που στηρίζουν την ΕΕ, δυνάμεις γενικά της αστικής διαχείρισης (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες κ.λπ.), που συστηματικά εμφανίζουν τη συγκυβέρνηση να «εξαναγκάζεται» σε αντιλαϊκές ανατροπές (λες και η ίδια δεν τις έχει προγραμματίσει) ή της ασκούν κριτική γιατί δε δείχνει πυγμή στους τροϊκανούς.

Αυτές οι δυνάμεις κατακεραυνώνουν τάχα τις προκλητικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων, αποδίδοντας όμως την πρόκληση στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Ετσι, επιδιώκουν να καλλιεργήσουν την αυταπάτη πως η αντεργατική επίθεση γεννιέται από την πολιτική διαχείρισης που εφαρμόζεται σήμερα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει και άλλη πολιτική διαχείρισης, που μπορεί να βάλει φρένο στην απαίτηση των επιχειρηματιών για χτύπημα των μισθών, προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους, ως φυσική συνέπεια της οικονομίας που στηρίζεται στο κυνήγι του γρήγορου και εύκολου κέρδους.