«Το πρώτον βιβλίο εκάστου έθνους πρέπει να είναι το Λεξικόν της γλώσσης του», έλεγε ο Κοραής. Τη μεγάλη σημασία αυτής της ρήσης, ιδιαίτερα για μια βασανισμένη -και γλωσσικά- χώρα όπως η Ελλάδα, συνέλαβε ο δημοτικιστής εκδότης Δημήτριος Δημητράκος και αποφάσισε στα 1919, ο «Αρχαιότερος Εκδοτικός Οίκος» του να αναλάβει το έργο σύνταξης και έκδοσης ενός μεγάλου λεξικού, το οποίο να περιλαμβάνει όλες τις εξελικτικές φάσεις της ελληνικής γλώσσας (αρχαία, μεταγενέστερη, μεσαιωνική, νεοτέρα και δημοτική). Ο Δ. Δημητράκος απευθύνθηκε σε όλους τους τότε σπουδαίους φιλολόγους και γλωσσολόγους- ανεξαρτήτως γλωσσικών προσανατολισμών- για να αναλάβουν αυτό το έργο. Χρειάστηκε να «παλέψει», για να πείσει τους καθαρευουσιάνους φιλολόγους ότι για το λεξικό θα εργαστούν και οι «μαλλιαροί», ώστε να περιληφθεί σ' αυτό και η δημοτική, ως έκφραση της αδιάσπαστης πορείας της γλώσσας μας, ανά τους αιώνες.

Μετά από είκοσι χρόνια εργασίας, η οποία βασίστηκε σε 3.000 Ελληνες συγγραφείς και σε 10.000 βιβλία, κυκλοφόρησε το περίφημο 9τόμο «Μεγάλο Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» (10.000 σελίδες). Το λεξικό, το 1953, απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, καθώς θεωρήθηκε «Ηράκλειος Αθλος», του γλωσσολόγου Γεωργίου Αναγνωστοπούλου και των συνεργατών του, άθλος με τον οποίο «ερμηνεύονται πάσαι αι διαδοχικαί των λέξεων σημασίαι» και «παρατίθενται αι συγγενείς έννοιαι και οι νεόπλουτοι όροι και οι λόγιοι τύποι».

Το «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», που «έθρεψε» γλωσσικά πολλές γενιές, επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πρόοδος» και παρουσιάστηκε χtες από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές Γ. Μπαμπινιώτη, Μ. Κοπιδάκη, Χρ. Χαραλαμπάκη, Δ. Δημητράκο και τον συγγραφέα Θ. Βαλτινό.