Είναι θετικό το γεγονός ότι όλες οι πρόσφατες επεξεργασίες του Κόμματος, θεωρητικές - ιστορικές, ενσωματώνονται στα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου. Είναι θετικό γιατί αυτό συνετέλεσε στο να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για βαθύτερη συζήτηση στη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί ξεκαθαρίζουν με σαφήνεια ποια αντίφαση πρέπει να λύσουν και πώς στη φάση της επαναστατικής κατάστασης και ποιες οι προϋποθέσεις για σταθερή πορεία της εργατικής εξουσίας, του άλλου δρόμου ανάπτυξης της κοινωνίας.

Στην όλη προσυνεδριακή δουλειά το ζήτημα της στρατηγικής αντικειμενικά κυριάρχησε. Κυρίως ξεκαθάρισε συγχύσεις για τη στρατηγική, αλλά απάντησε πειστικά σε αντιλήψεις που έχουν τη ρίζα τους στη λογική των σταδίων. Σίγουρα η παραπέρα δουλειά με τις αποφάσεις του Συνεδρίου θα ολοκληρώσει αυτή την ουσιαστική προσπάθεια για το Κόμμα. Θα συντελέσει ταυτόχρονα στο να κατανοηθεί πλατιά στις γραμμές μας τι Κόμμα είμαστε, σε ποιες συνθήκες παλεύουμε.

Βασικά με την παρέμβασή μου θέλω να αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα. Σε ποιες συνθήκες παλεύουμε σήμερα και κυρίως τι Κόμμα απαιτείται: «Κόμμα παντός καιρού» υπογραμμίζει η εισήγηση της ΚΕ. Εδώ αυτό το κύριο ζήτημα, σύντροφοι, δεν είναι λυμένο ή αλλιώς δεν είναι καθαρό και εκτιμώ ότι είναι σχετικά από τα πιο δύσκολα γιατί αφορά τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης. Και να σχολιάσω έτσι:

Αν η τακτική πρέπει να υπηρετεί τη στρατηγική μια φορά, η οργάνωση πρέπει να φτάσει στο επίπεδο της επαναστατικής στρατηγικής και να την υπηρετεί πολλαπλάσια.

Αρα και η αντιμετώπιση αυτής της δυσκολίας απαιτεί σε βάθος αναμέτρηση μ' ένα διαφορετικό και πιο ατίθασο οπορτουνισμό -να τον πω έτσι- τον οργανωτικό οπορτουνισμό, που όπως σωστά λέγεται είναι δύσκολος.

Είναι γεγονός σύντροφοι ότι η πάλη γενικά με τον οπορτουνισμό είναι χωρίς τέλος και αδυσώπητη. Αυτό που διακρίνει το Κόμμα μετά το 15ο Συνέδριο είναι ότι κρατά σταθερά το τιμόνι της πάλης ενάντια, και ιδιαίτερα αυτή η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό δεν είναι υπόθεση της ΚΕ, διαπερνά όλο το Κόμμα και καταγράφει μια ποιοτική διάσταση αυτής της πάλης.