Το ότι (και) ο κλάδος της παραγωγής φράουλας στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζομένων, το βεβαίωσαν άλλωστε και εκπρόσωποι οργανώσεων μεγαλοπαραγωγών της περιοχής. Σε επιστολή τους, με την οποία επιδίωξαν να αποποιηθούν ευθύνες για τα γεγονότα, σημείωναν μεταξύ άλλων ότι: «Ολόκληρη η επιχειρηματική δραστηριότητα της φράουλας, στηρίζεται στην παράνομη μετανάστευση. Χωρίς εργάτες γης δεν μπορεί να βγει η παραγωγή. Οι εργάτες γης που δουλεύουν στις μεγάλες καλλιέργειες εργάζονται 6-6,5 ώρες την ημέρα και παίρνουν μεροκάματο 22-25 ευρώ. Ο ανταγωνισμός του κόστους π.χ. στην Τουρκία, ανέρχεται για τις ίδιες ώρες εργασίας, περίπου στα 6-10 δολάρια»...

Στην Ελλάδα φέτος καλλιεργήθηκαν γύρω στα 12.000 στρέμματα με φράουλα με το μεγαλύτερο ποσοστό τους, άνω του 90% να βρίσκεται συγκεντρωμένο στην Ηλεία και την Αχαΐα. Πρόκειται για ένα προϊόν με ιδιαίτερα δυναμική εξαγωγική παρουσία αφού από το σύνολο της παραγωγής που πέρσι έφτασε περί τους 42.000 τόνους, οι 26.000 τόνοι εξήχθησαν σε χώρες όπως η Ρωσία, η Βουλγαρία και η Ουκρανία, ενώ ανάλογες αναμένεται να είναι και οι φετινές ποσότητες παραγωγής και εξαγωγής.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης με βάση την παραγωγή του 2010, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 20ή θέση παραγωγής φράουλας παγκοσμίως, με τις ΗΠΑ να βρίσκονται στην πρώτη (1,312 εκατ. τόνοι), την Ισπανία στη δεύτερη (514.000 τόνοι) και την Τουρκία στην τρίτη θέση (302.416 τόνοι).

Σύμφωνα με εκτιμήσεις γεωτεχνικών η εγκατάσταση θερμοκηπιακής καλλιέργειας φράουλας φτάνει ακόμη και τα 8.500 ευρώ το στρέμμα την πρώτη χρονιά και στη συνέχεια υπολογίζονται στα 5.500 με 6.000 ευρώ κάθε χρόνο τα έξοδα συντήρησης. Τα ποσά αυτά δείχνουν ότι πρόκειται για μία ιδιαίτερα ακριβή καλλιέργεια, με τέτοιες απαιτήσεις σε κεφάλαια που δεν μπορεί να εξασφαλίσει η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών αγροτών. Το καλλιεργητικό κόστος για έναν παραγωγό βρίσκεται γύρω από το 1 ευρώ για κάθε κιλό προϊόντος, ενώ η μέση τιμή πέρσι έφτασε περίπου το 1,45 ευρώ το κιλό. Πρόκειται δηλαδή για μία πολύ αποδοτική καλλιέργεια, η οποία αφήνει περιθώρια και για υψηλότερα μεροκάματα αλλά και για την απόδοση ασφαλιστικών εισφορών, όσο κι αν οι λίγοι μεγαλοαγρότες της περιοχής υποστηρίζουν το αντίθετο.