Σε χτεσινή του ανακοίνωση για τη σημερινή συνάντηση το ΠΑΜΕ ξεκαθαρίζει:

«Οι εκπρόσωποι της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) δεν θα πάρουν μέρος σ' αυτήν τη συνάντηση μη θέλοντας να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους μια συζήτηση που πάνω στο τραπέζι είναι μόνο το πόσα ακόμα θα χάσουν οι εργαζόμενοι.

Είμαστε αντίθετοι στη συνέχιση αυτής της συζήτησης από τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ αντί να ικανοποιήσουν αιτήματα, απαιτούν κυνικά την κατάργηση όσων ακόμα δικαιωμάτων ισχύουν.

Η απάντηση πρέπει να είναι η μαζική συλλογική δράση της εργατικής τάξης με όλες τις μορφές για την υπεράσπιση των ΣΣΕ και την υπογραφή νέων, μαζί και της ΕΓΣΣΕ.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει χρέος να σταματήσει κάθε περαιτέρω συζήτηση, να συγκαλέσει τη διοίκηση και να συζητήσει σχέδιο δράσης. Σχέδιο δράσης που πρέπει να προκύψει μετά από ουσιαστική συζήτηση με τις διοικήσεις των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων.

Η Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τα Συνδικάτα να ενημερώσουν άμεσα τους εργαζόμενους για τις νέες προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ. Να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες ώστε κυβέρνηση και ΣΕΒ να βρεθούν απέναντι στην απόφαση των εργατών, για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων ώστε να μην είναι κανένας απροστάτευτος, κανένας χωρίς σύμβαση.

Η ίδια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έχει ήδη παραδοθεί στις αξιώσεις του ΣΕΒ να εμποδιστεί να προχωρήσει στο νέο έγκλημα σε βάρος της κατάκτησης της εργατικής τάξης για υπογραφή ΕΓΣΣΕ».

Στο μεταξύ, με ανακοίνωσή του για τη σημερινή συνάντηση, το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει πως μόνη του έγνοια είναι η διασφάλιση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Οχι μόνο δεν ψελλίζει λέξη για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα που ήταν πριν την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (2/2012) που τον «γκρέμισε» στα 511 και 586 ευρώ (μόνο μια κουβέντα για το επίδομα γάμου λέει), αλλά και ξεκαθαρίζει ότι στόχος της Σύμβασης πρέπει να είναι η διαμόρφωση κανόνων στην αγορά εργασίας που «θα συνδυάσουν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων με την ασφάλεια των εργαζομένων». Δηλαδή, και το ΠΑΣΟΚ θέλει τις Συμβάσεις εργαλεία υπεράσπισης της επιχειρηματικής κερδοφορίας και όχι των εργατικών αναγκών.

Μάλιστα, επιχαίρει για τη «μεγάλη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας που έχει ήδη επιτευχθεί στην Ελλάδα με κόστος των εργαζομένων», για την οποία κατά τα άλλα θεωρεί ότι «επιτρέπει και επιβάλλει θετικές ρυθμίσεις για την προστασία τους (σ.σ. των εργαζομένων) κάτι στο οποίο οι εργοδότες οφείλουν να ανταποκριθούν». Μόνο που μείωση του «κόστους εργασίας» και προστασία των εργαζομένων είναι αδύνατον να συμβαδίζουν...