Φύσηξε ξαφνικός αγέρας. Τρίξαν τα βαριά παντζούρια.

Σηκώθηκαν τα φύλλα απ' το χώμα. Φύγανε, φύγανε.

Εμειναν μόνο οι πέτρες. Πρέπει μ' αυτές να βολευτούμε τώρα

μ' αυτές, μ' αυτές, - ξαναλέει. Οταν η νύχτα κατεβαίνει

απ' το μεγάλο μελανί βουνό και ρίχνει τα κλειδιά μας στο πηγάδι,-

πέτρες μου, πέτρες μου, - λέει - να πελεκήσω ένα-ένα

τ' άγνωστα πρόσωπά μου και το σώμα μου, με τόνα μου χέρι

σφιγμένο δυνατά, υψομένο πάνω απ' τον τοίχο.

30/5/68

Γ. Ρίτσος

από τη συλλογή «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα»