Ποτέ από την εποχή της μεταπολίτευσης του 1974 και την πτώση της στρατοκρατικής δικτατορίας η πατρίδα έζησε το σημερινό αντικοινωνικό κλίμα. Ποτέ τόσα πολλά συμπυκνώθηκαν σε τόσο λίγο ιστορικό χρόνο. Χτες ζήσαμε τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς κατά του λαού της Σερβίας από τη συμμορία του ΝΑΤΟ. Βρεθήκαμε στους δρόμους του αγώνα της αδούλωτης Αθήνας, κάτω από τη σκέπη του Ιερού Βράχου της Παλλάδας, πιστοί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Σήμερα ζούμε την απειλή μιας πρωτοφανούς επιδρομής να καταστραφεί οριστικά και αμετάκλητα ο ιστός και η ηθική αλληλεγγύη που συνδέει τις γενεές των Ελλήνων, με διάφορες μορφές, από τα πανάρχαια χρόνια. Η κοινωνική ασφάλιση, ένας αέναος διαλεκτικός κύκλος, που μεταβιβάζει τα πνευματικά, ηθικά και υλικά νάματα των Ελλήνων, κινδυνεύει.

Μαχήτριες και μαχητές της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Αξιοπρέπειας, συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον, όπου τα άνομα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ισχυρών της Ευρω-ατλαντικής συμμορίας του ΝΑΤΟ υποδαυλίζουν υπαρκτές κι ανύπαρκτες διαφορές μεταξύ των βαλκανικών λαών κι επιβάλλονται με το «διαίρει και βασίλευε». Ταυτόχρονα, το πολιτικό επιτελείο των «His master voice» ακολουθεί πειθήνια τα ευρω-ενωσιακά και υπερατλαντικά κελεύσματα. Ζούμε σε ένα πολιτικό καθεστώς εθνικής ντροπής, που συσκοτίζει ακόμη και το όριο της προδοσίας. Ενδεικτικό αυτής της ζοφερής κι επικίνδυνης κατάστασης είναι η πλήρης αναξιοπιστία της επίσημης πολιτικής και η έλλειψη εμπιστοσύνης που διακατέχει τον ελληνικό λαό. Φτάσαμε στο σημείο να μη γνωρίζουμε πού αρχίζει η αλήθεια και πού τελειώνει το ψέμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Η Βουλή των Ελλήνων χωρίζεται στην κατηγορία εκείνων που ψηφίζουν «άνευ αντιρρήσεων» τα ευρω-ατλαντικά κελεύσματα και σε εκείνους που τα ψηφίζουν με... αντιρρήσεις. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν οι «Λακεδαιμόνιοι» του ΚΚΕ. Η χρόνια σώρευση προβλημάτων μιας συνολικής επίσημης πολιτικής ανεπάρκειας οδήγησαν την Ελλάδα να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, μια μόλις εβδομάδα μας χωρίζει από την ετήσια Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης στις 13 του Μάη. Χρόνος ικανός να βρεθούμε στους δρόμους και στις πλατείες και να στήσουμε τα γνώριμα στέκια με την αφίσα και το υλικό. Χρόνος ικανός να βρεθούμε στις γειτονιές και στα σοκάκια, να χτυπήσουμε τις πόρτες και να μιλήσουμε με τους Ελληνες του μόχθου και της αξιοπρέπειας. Χρόνος ικανός να βρεθούμε σε καταστήματα, εργοστάσια και γιαπιά, για να πούμε ανοιχτά και καθαρά στους εργαζόμενους ότι η υπόθεση της ειρήνης και του πολέμου είναι πρώτιστη δική τους υπόθεση δίπλα στα άλλα ταξικά τους προβλήματα. Προπάντων, είναι ικανός ο τελικός χρόνος της ευθείας να μιλήσουμε τη συνετή και καθάρια γλώσσα που εμείς γνωρίζουμε για «το καρβέλι ζεστό ψωμί» του αξέχαστου ποιητή. «Να μιλήσουμε, αδελφέ μου, ήρεμα κι απλά».

Είναι χρέος τιμής.