ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Αφού διέφυγαν επί 38 ολόκληρα χρόνια τη νομική δίωξή τους δύο αχαλίνωτοι λευκοί ρατσιστές για τη συμμετοχή τους στην ανατίναξη, το 1963, μιας εκκλησίας Βαπτιστών στην πόλη Μπέρμινγκχαμ της Αλαμπάμα, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο τεσσάρων νεαρότατων μαύρων κοριτσιών, επιτέλους παραπέμφθηκαν τον περσινό Μάη για το φοβερό έγκλημά τους.

Ο ένας, όμως, από τους δυο αυτούς εγκληματίες, ο Μπόμπι Φρανκ Τσέρι, 71 ετών, πέτυχε αναστολή με το αιτιολογικό, ότι ήταν παράφρων. Αλλά οι κατήγοροι επέμειναν να γίνει μία νέα σχετική γνωμάτευση, όταν θα δικαζόταν ο άλλος συγκατηγορούμενός του, ο Τόμας Ε. Μπλάντον τζούνιορ, 62 ετών. Η δίκη αυτή άρχισε στο δικαστήριο ενόρκων του Μπέρμινγκχαμ στις 24 του φετινού Απρίλη. Υπολογιζόταν, ότι θα διαρκούσε μια ή δυο βδομάδες. Οι 12 ένορκοι και 4 αναπληρωματικοί ήταν: 10 λευκοί και 6 μαύροι, από τους οποίους 11 ήταν γυναίκες και 5 άντρες.

Αρχικά, τέσσερις ήταν οι εγκληματίες - όλοι μέλη της διαβόητης και θανατηφόρας ρατσιστικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν. Από αυτούς, ένας, ονόματι Ρόμπερτ Τσάμπλις, δικάστηκε μόλις το 1977, αλλά πέθανε 8 χρόνια αργότερα στη φυλακή. Ο τέταρτος, ο Χέρμαν Κας, πέθανε το 1994, χωρίς ποτέ να απαγγελθεί εναντίον του κατηγορία.

Ωστόσο, δυο βδομάδες πριν από τη δίκη, ο αρμόδιος δικαστής, Τζέιμς Γκάρετ, είχε αποφανθεί, ότι η δίκη του Τσέρι πρέπει να αναβληθεί επ' άπειρον, αφού μια νέα γνωμάτευση, που έγινε με εντολή του δικαστηρίου, έλεγε πως ο κατηγορούμενος είναι διανοητικά ανίκανος να συμβάλει στην υπεράσπισή του. Οι κατήγοροι, όμως, επέμειναν στη δική τους άποψη.

Πρέπει να αναφερθεί εδώ, ότι οι δολοφόνοι είχαν τοποθετήσει την Κυριακή 15 του Σεπτέμβρη 1963 δυναμίτιδα στο υπόγειο της εκκλησίας. Η ανατίναξη αυτή, που εξόντωσε τα 4 μαύρα κοριτσάκια - το ένα ήταν 11 και τα άλλα τρία 14 ετών - τα οποία είχαν πάει εκεί για να παρακολουθήσουν το κυριακάτικο σχολείο, μέχρις ότου αρχίσει η λειτουργία, θεωρείται ακόμα και σήμερα ένα φριχτό έγκλημα στην ιστορία του Μπέρμινγκχαμ. Στάθηκε ένα συγκλονιστικό γεγονός, που έδωσε νέα ώθηση στον αγώνα ισότητας των φυλών και οδήγησε το 1964 στην έγκριση του σημαντικού Νομοσχεδίου Πολιτικών Δικαιωμάτων.

Τη μέρα της έναρξης της δίκης αυτής μια μαύρη γυναίκα, η Σάρα Τζ. Ρούντολφ, 50 ετών σήμερα, που η αδελφή της, Αντι Μέι Κόλινς, ήταν ένα από τα τέσσερα αυτά θύματα της ρατσιστικής βαρβαρότητας, δήλωσε ότι η αδελφούλα της έγινε η 14χρονη μάρτυρας των πολιτικών δικαιωμάτων. Και η ίδια, 12 χρόνων τότε, τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, στο στήθος, στα χέρια και στα πόδια και τυφλώθηκε από το ένα μάτι. Φοράει τώρα ένα γυάλινο μάτι, που κάθε τόσο της πέφτει κάτω με την παραμικρή κίνηση. Ακόμα και σήμερα, 38 χρόνια από τότε, είπε, εξακολουθεί να πετάγεται, όταν ακούει δυνατούς ήχους.

Οταν άρχισε η δίκη, οι οικογένειες των τεσσάρων κοριτσιών βρίσκονταν στα πρώτα καθίσματα, ακούγοντας τους κατηγόρους να χαρακτηρίζουν τον Τόμας Μπλάντον μανιακό υποστηρικτή του φυλετικού διαχωρισμού, που συμμετείχε στην ανατίναξη της εκκλησίας των Βαπτιστών το 1963 και κατόπιν, επί χρόνια ολόκληρα, επέμενε να περνάει με το αυτοκίνητό του μπροστά από τη σκηνή του εγκλήματος.

Πιο συγκεκριμένα, ο εισαγγελέας Ντουγκ Τζονς έστρεψε τη σκέψη των ενόρκων στο Μπέρμινγκχαμ της εποχής εκείνης, όταν οι προσπάθειες για την κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στα σχολεία και στα τραπέζια των εστιατορίων συναντούσαν την πεισματική και συχνά βίαιη αντίδραση λευκών (δεν είναι έτσι όλοι οι λευκοί), περιλαμβανομένου του Μπλάντον και άλλων μελών του πυρήνα του στην Κου Κλουξ Κλαν. «Υπήρχαν άνθρωποι, και ο Τόμας Ε. Μπλάντον ήταν ένας από αυτούς», τόνισε ο Ντ. Τζονς, «που έβλεπαν το δικό τους τρόπο διαχωρισμένης ζωής να διαλύεται και δεν μπορούσαν να το αντέξουν».

Την τρίτη μέρα της δίκης (26/4) μάρτυρες κατέθεσαν, ότι ο κατηγορούμενος αυτός πρόβαλλε πάντα το μίσος του για τους μαύρους. Μια πρώην φιλενάδα του αποκάλυψε, ότι στα ραντεβού τους την είχε πάρει σε συγκεντρώσεις της Κου Κλουξ Κλαν, σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι της Κλαν και στο χώρο παρκαρίσματος ενός παντοπωλείου, όπου τον παρακολουθούσε να ρίχνει οξύ στα καθίσματα αυτοκινήτων, που ανήκαν σε μαύρους. Είπε, επίσης, ότι κάποτε τον είδε να κατευθύνει το αυτοκίνητό του προς έναν μαύρο πεζό, εξαναγκάζοντας τον άνθρωπο να κάνει βουτιά προς το πεζοδρόμιο για να σωθεί. «Μου είπε, "αυτό που θέλω είναι μια ευκαιρία να σκοτώσω έναν από αυτούς τους μαύρους μπάσταρδους"», ανέφερε η πρώην φιλενάδα του, Ουεϊλίν Βογκ.

Η Βογκ ήταν μία από τους μάρτυρες, που κάλεσαν οι κατήγοροι αυτή τη μέρα για να επιβεβαιώσουν τα «διαπιστευτήρια» του Μπλάντον στο θέμα του φυλετικού διαχωρισμού και, έτσι, να παρουσιάσουν ένα πιθανό κίνητρο για την ανατίναξη της εκκλησίας των μαύρων στις 15/9/1963. Ενας από αυτούς ήταν και ο Μπιλ Τζάκσον, κουρέας στο Μπέρμινγκχαμ, που ήταν τότε φίλος τόσο του Μπλάντον, όσο και του Ρόμπερτ Τσάμπλις, του θεωρούμενου ως αρχηγού αυτής της παρέας και ήταν ο μόνος που είχε καταδικαστεί για το φοβερό αυτό έγκλημα. Ανέφερε, λοιπόν, ότι κάποτε είχε συνοδεύσει τον Μπλάντον σε μια συνάντηση για στρατολογία μελών στην Κλαν και τον περιέγραψε σαν ένα μισητό πρόσωπο. «Πάντα εκτοξεύονταν απειλές», είπε ο Τζάκσον. «Πρέπει να κρεμαστεί ένας, να ανατιναχτεί ένας, να σκοτωθεί ένας». Οταν ο αντεισαγγελέας Ρόμπερτ Πόσι ρώτησε τον Τζάκσον κατά πόσον ο Μπλάντον εξέφρασε μίσος κατά μαύρων, ο μάρτυρας συμπλήρωσε: «Και κατά καθολικών και Εβραίων».

Εξάλλου αναμενόταν, ότι οι κατήγοροι στη διάρκεια της διαδικασίας θα δώσουν και ένα άλλο σημαντικό στοιχείο κατά του Μπλάντον - ένα ραντεβού του με μια άλλη γυναίκα - και θα παρουσιάσουν μια μυστικά ηχογραφημένη συνομιλία, όπου ο Μπλάντον συζητεί το βομβαρδισμό και το σχεδιασμό του.

Γενικά, πιστεύεται ότι ο ένοχος αυτός είναι δυνατόν να καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά για το θάνατο των τεσσάρων νεαρών κοριτσιών.

Προτού κλείσουμε, απαραίτητο να αναφέρουμε σχετικά με τις κατάφωρες φυλετικές διακρίσεις, ότι αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε, πως μια άλλη μακρόχρονη διένεξη βαίνει προς ρύθμιση, καθώς η Πολιτεία του Μισισιπή δέχτηκε (23/4) να διαθέσει 500 εκατομμύρια δολάρια για τη βελτίωση τριών κολεγίων μαύρων στη δική της περιοχή και, παράλληλα, να επισπεύσει το φυλετικό συγχρωτισμό στις τάξεις τους.

Το θέμα αυτό ανακινήθηκε το 1975, όταν ο Τζέικ Αϊερς, ένας μαύρος αγρότης, ήγειρε αγωγή κατά της Πολιτείας αυτής εκ μέρους του γιου του, υποστηρίζοντας ότι αυτά τα τρία κολέγια είναι πολλάκις κατώτερα από αυτά, που παρακολουθούν οι λευκοί. Μια σειρά ομοσπονδιακών δικαστηρίων συμφώνησαν με την ενέργεια αυτή, παρατηρώντας ότι τα κολέγια μαύρων έπαιρναν πολύ μικρότερα ποσά για κάθε σπουδαστή, και το 1992 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε, ότι η Πολιτεία του Μισισιπή οφείλει να αναμορφώσει τις μεροληπτικές δαπάνες και την όλη εκπαιδευτική πολιτική της.

Οι σπουδαστές των τριών αυτών κολεγίων είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μαύροι. Στο μεταξύ, ορισμένοι που έχουν άμεση ανάμειξη στο θέμα αυτό, επισήμαιναν ότι παρά τα μέτρα που υποδείχνονταν και παρότι στα δυο θα προστεθούν σχολές - μηχανικών στο ένα, επιχειρήσεων στο άλλο - τα τρία αυτά ιδρύματα δεν πρόκειται να έχουν τον ίδιο περίπου αριθμό κλάδων, όπως το Πανεπιστήμιο του Μισισιπή και, έτσι, ενδέχεται να παραμείνουν κατώτερα.