Οι «συγκλίσεις» και «αποκλίσεις» των ιμπεριαλιστών δεν αφορούν ποτέ την υπεράσπιση λαϊκών συμφερόντων (φωτ. από επίσκεψη της Μέρκελ στο Παρίσι)

Η «στροφή», βέβαια, όχι μόνο δεν αφορά την υπεράσπιση των λαϊκών - εργατικών αναγκών, αλλά και σηματοδοτεί την αποφασιστικότητα με την οποία θα ξεσπάσει σε βάρος τους ένας νέος γύρος αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτό συμβαίνει καθώς, παράλληλα με τις «διαχωριστικές» γραμμές που υψώνουν ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας οι ενδοαστικοί και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, τις ενώνει σταθερά η διαμόρφωση του κατάλληλου κάθε φορά μείγματος οικονομικής πολιτικής που θα τους επιτρέψει να μεγιστοποιήσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τον κύκλο της διευρυμένης αναπαραγωγής κεφαλαίου που θα τους δώσει νέα κέρδη.

Μέχρι πρόσφατα, τα αστικά ΜΜΕ αφιέρωναν σελίδες ολόκληρες για να καταγράψουν την «αντιπαράθεση» μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου, την οποία δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευδαν να αξιοποιήσουν για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι δήθεν μέσα στην ΕΕ συγκρούονται κάποιοι «καλοί» και κάποιοι «κακοί». Οτι π.χ. «οι χώρες του Νότου» μπορούν να συγκροτήσουν «κοινό μπλοκ» που δήθεν θα προστατεύσει τις ανάγκες των λαών τους από τους «σκληρούς» του Βορρά ή ότι τα αντιλαϊκά μέτρα ήρθαν ως αποτέλεσμα λανθασμένων ή «εκδικητικών» χειρισμών του Βορρά έναντι του Νότου.

Οι εξελίξεις όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν ακόμα πιο καθαρά το ΚΚΕ, που στην ανάλυσή του επιμένει να ερμηνεύει ταξικά τις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών δυνάμεων και να αναδεικνύει πως είτε μέσα από συμβιβασμούς που συνάπτουν είτε μέσα από την όξυνση των μεταξύ τους αντιθέσεων, αυτοί που βγαίνουν μόνιμα και όλο και περισσότερο χαμένοι είναι τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ετσι, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η «διάσταση απόψεων» (όπως πολλοί παρουσίαζαν σκόπιμα τις διαφορετικές προτάσεις στο μείγμα αντιμετώπισης της κρίσης) Γαλλίας - Γερμανίας δεν αποκλείεται να δώσει τη θέση της σε προσπάθειες «συνεννόησης» και «σύγκλισης» όπως έγραψαν πολλοί αστοί αναλυτές.

Η καπιταλιστική κρίση μεγαλώνει την ανησυχία των μονοπωλίων σε κάθε χώρα της ΕΕ που ψάχνουν να αξιοποιήσουν κάθε χρήσιμη (για την υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων) εμπειρία. Τέτοια είναι η χρησιμότητα π.χ. των επιτευγμάτων που σημείωσε η γερμανική αστική τάξη στο διάστημα 2000-2010. Τότε που η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ προώθησε μεταρρυθμίσεις όπως οι «Χαρτζ 1-4» και δημιούργησε «θέσεις εργασίας» ως εξής: Αναγκάζοντας όσους ψάχνουν δουλειά να δέχονται να δουλεύουν με οποιουσδήποτε όρους θέτει η εργοδοσία και αν αρνούνται, να απασχολούνται σε κρατικά προγράμματα με «εργασίες του ενός ευρώ». Ετσι «αντιμετωπίστηκε» η ανεργία στη Γερμανία όπου σήμερα πάνω από 7 εκατομμύρια δουλεύουν στα λεγόμενα «mini jobs», που πασχίζουν να ζήσουν με 400 ευρώ το μήνα.

«Είναι ο Φρανσουά Ολάντ ακόμη τόσο ισχυρός ώστε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που έχει εξαγγείλει;», αναρωτιόταν το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις του Γάλλου προέδρου και τόνιζε: «Μένει να δούμε κατά πόσο ο Ολάντ θα επιτύχει να περάσει τις μεταρρυθμίσεις αυτές, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι το ίδιο βιώσιμες (και επιτυχημένες) όσο αυτές του τέως καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ».

«Για να προωθήσει την επιχειρηματικότητα, η Γαλλία προσπαθεί να αλλάξει την πορεία προς την αποτυχία», τόνιζε το αμερικανικό πρακτορείο «Reuters», που σε ανάλυσή του υπογράμμιζε: «Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι αν ο Ολάντ εφαρμόσει τις υποσχόμενες περικοπές εξόδων, όπως και αν κάνει το κόστος εργασίας αισθητά φτηνότερο».

Ποιες ήταν οι ανακοινώσεις που γέννησαν αυξημένες προσδοκίες στα αστικά ΜΜΕ; Σταχυολογώντας από όσα ανακοίνωσε ο Ολάντ στις 14 Γενάρη, ξεχωρίζουμε:

• Τη σύναψη ενός «Συμφώνου Ευθύνης» μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» βασισμένου σε ρυθμίσεις όπως: Η συνέχιση της «μείωσης του κόστους εργασίας», με μείωση «μισθολογικού κόστους» κατά 4% φέτος και 6% το 2015. Από το 2017 θα καταργηθούν πλήρως οι εργοδοτικές εισφορές για οικογενειακά επιδόματα που δίνονταν ως τώρα.
• Ο «εκσυγχρονισμός της φορολόγησης των επιχειρήσεων και μείωση του αριθμού των φόρων» με φοροελαφρύνσεις που θα εξασφαλίσουν στις επιχειρήσεις 35 δισ. ευρώ ετησίως.
• Η «μείωση δημοσίων δαπανών», κατά 15 δισ. ευρώ το 2014 και άλλα 50 δισ. το διάστημα 2015-2017. Αυτή θα επιτευχθεί μέσα από «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», από την «επαναθεώρηση των βασικών ρόλων του κράτους», αλλά και μέτρα όπως την ανάθεση νέων ευθυνών στις διοικητικές περιφέρειες μέσα από μια «επερχόμενη αποκέντρωση» που θα συνοδευτεί από τη δυνατότητα (των τοπικών αρχών) να «υιοθετούν ρυθμίσεις» (σ.σ. όπως η επιβολή νέων τοπικών φορών για μια σειρά τομείς που θα περάσουν από την κεντρική εξουσία στους δήμους).
• Οσον αφορά την Κοινωνική Ασφάλιση, αντιμετώπιση «υπερβολών και καταχρήσεων» (για τις οποίες μιλούν οι αστικές κυβερνήσεις όταν ετοιμάζουν νέα επέλαση σε βάρος εργατικών κατακτήσεων). Γι' αυτό και ο Ολάντ σημείωσε ότι «πρέπει να μειώσουμε τον αυξανόμενο αριθμό φαρμακευτικών συνταγών και τις άφθονες θεραπευτικές πράξεις που οδήγησαν τη Γαλλία σε ρεκόρ κατανάλωσης, με τη χρήση γενοσήμων να είναι η χαμηλότερη». Δηλαδή γνώμονας για ιατροφαρμακευτικές παροχές δεν θα είναι οι λαϊκές ανάγκες, αλλά το «δημοσιονομικό κόστος». Απαράλλακτη είναι η φρασεολογία που χρησιμοποίησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, τσακίζοντας συντάξεις και ασφαλιστικές παροχές, καταργώντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Μετά από όλα αυτά, η δέσμευση για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (100.000 ειδικά για τους νέους...) όχι μόνο δεν μπορεί να γεννά αισιοδοξία για τους εργαζόμενους, αλλά και επιβεβαιώνει ότι η «απασχόληση» τον καιρό της ανάκαμψης δε θα συνεπάγεται τίποτα άλλο παρά δουλειά απ' το πρωί ως το βράδυ, με «ελαστικά» δικαιώματα και ωράρια, διαρκή εναλλαγή στην πραγματικότητα μεταξύ περιόδων πλήρους και «μερικής» ανεργίας.

Την ίδια στιγμή, ο Ολάντ χάραξε άξονες για την «οικονομική και κοινωνική σύγκλιση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας». Αυτή θα έρθει μεταξύ άλλων με «δουλειά για την εναρμόνιση της φορολογίας, ειδικά για τις εταιρείες, μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας» - εξήγησε - «ενίσχυση των προσπαθειών για την ενεργειακή μετάβαση» και ένα «γαλλογερμανικό συνεταιρισμό για την ευρωπαϊκή άμυνα».

Ολοφάνερα, η αστική τάξη της Γαλλίας και οι εκπρόσωποί της αναζητούν τρόπους να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και νέα πεδία για να επενδύσουν, πάνω σ' αυτή τη βάση σχεδιάζει τις συμμαχίες της και το βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργατών. Φυσικά, αυτό δεν ακυρώνει την αγωνία τους να εξασφαλίσουν προβάδισμα έναντι των αστικών τάξεων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών (και της γερμανικής φυσικά), ούτε βέβαια και τους ανταγωνισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη για το μοίρασμα αγορών και πρώτων υλών με ιμπεριαλιστικές συμμαχίες άλλες από αυτές στις οποίες συμμετέχει σήμερα η Γαλλία.

Αυτά είναι τα σχέδια της γαλλικής κυβέρνησης που έσπευσαν να χειροκροτήσουν τα ΜΜΕ και τα επιτελεία των αστών. Σχέδια «σύγκλισης» για να επιταχυνθεί το ξεζούμισμα των εργαζομένων, σε κάθε χώρα χωριστά, αλλά και συνολικά στην Ευρώπη, ώστε οι Βρυξέλλες να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος, ικανοποίηση εμφανίζεται και στο Βερολίνο. Δεν ήταν τυχαία η στιγμή που (το περασμένο Σαββατοκύριακο) ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ-Σταϊνμάιερ επισήμανε ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε μόνη της τη Γαλλία» στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Βεβαίως, την περασμένη Δευτέρα η ΕΕ αποφάσισε να εμπλακεί ανοιχτά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, ωστόσο τέτοιες τοποθετήσεις πιθανά αντανακλούν και σκέψεις (μαζί με ανταγωνισμούς) για το ποιος θα κυριαρχήσει στη διείσδυση σε νέες αγορές. «Η Γερμανία βρέθηκε απομονωμένη το 2011 στη διεθνή σκηνή με την άρνησή της να παρέμβει στη Λιβύη και να σταθεί ανοιχτά στο πλευρό της Γαλλίας», υπογράμμιζε πριν μερικές μέρες η «Le Monde», προσθέτοντας ότι η γερμανική κυβέρνηση προσανατολίζεται στη «σύσφιξη των γαλλογερμανικών σχέσεων».

Τέτοιες αστικές αναλύσεις για «σύσφιξη» των διμερών σχέσεων εμφανίστηκαν διάφορες. Το «Reuters» υπαινισσόταν μάλιστα ότι οι Βρυξέλλες θα γίνουν τώρα πιο «ανεκτικές» με τη Γαλλία, σημειώνοντας ότι «το στοίχημα είναι τώρα για το περιβάλλον του Ολάντ, αν οι εταίροι των Γάλλων στην ΕΕ θα δεχτούν πιο αργά βήματα στη μείωση του ελλείμματος, εφόσον γίνει σαφές ότι η μείωση των φόρων θα αξιοποιηθεί για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα η οικονομία της».

Απέναντι στους εργαζόμενους λαούς, τα μονοπώλια και οι υπηρέτες τους «τα βρίσκουν» πάντα.