Το γήινο, ριζοσπαστικό σενάριο, που υφαίνει μαζί πτυχές πολιτικές, μεταφορικές, ποιητικές, μετατρέπει το χριστουγεννιάτικο μύθο του Οσκαρ Ουάιλντ σε σύγχρονο παραμύθι ενηλικίωσης, με τόνους και αποχρώσεις που παραπέμπουν στον Ντίκενς και κοινωνικές εικόνες και σχέσεις στον Ενγκελς. Δυο ανήλικοι φίλοι από τα φτωχόσπιτα του Γιορκσάϊρ πνίγονται στις μίζερες σχέσεις που φέρνει η ανεργία, εγκαταλείπουν το σχολείο και δουλεύουν για ένα αφεντικό μαζεύοντας παλιοσίδερα, με δέλεαρ κάποιες δεκάρες και όραμα την τέταρτη ευρωενωσιακή ελευθερία του «επιχειρείν». Το 2013, το όποιο κοινωνικό κράτος αποτελεί μακρινό παρελθόν και καθένας ενεργεί για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους! Βρισκόμαστε στην άβυσσο του ατομικισμού και της πλεονεξίας. Ο υπαρκτός καπιταλισμός μας πήγε 100 χρόνια πίσω. Ιδού το σύμβολο, το κάρο, που διασχίζει τη θλιβερή πόλη σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η αφήγηση έχει ποίηση και ομορφιά. Η κάμερα στον ώμο νευρική και απότομη, συλλαμβάνει το «ξαφνικό» και τη «ζωτικότητα» στις κινήσεις των σωμάτων και φυλακίζει με σημερινούς όρους και προϋποθέσεις την έλλειψη, την παντελή απουσία ελπίδας στην Αγγλία του περιθωρίου, τόσο στους εκμεταλλευτές όσο και στους εκμεταλλευόμενους. Μάλλον σωστή και ισχυρή η περιγραφή του αγγλικού προλεταριάτου. Τραγικό το όμορφο παραμύθι της Μπάρναρντ, ταλαντεύεται μεταξύ περισυλλογής και κοινωνικής κριτικής. Αρμπορ και Σουίφτι ονομάζονται οι δυο απελπισμένοι μικροί. Η σχέση τους με τα άλογα μιλά για τη σχέση που θα ήθελαν να έχουν με τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει στην ήδη «διεφθαρμένη» τους αθωότητα. Τις δυο αυτές φιγούρες η σκηνοθέτης δε βγάζει ποτέ από το κάδρο. Από το κάδρο που το ζωγραφιστό του φόντο προεκτείνεται εκατέρωθεν σαν τοιχογραφία. Σαν μια σύνθεση του παραλόγου του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν τα παιδιά. Ενός κόσμου τρομερά σύγχρονου και ολότελα αναχρονιστικού. Συναρπαστικού, αλλά παγωμένου σαν τάφου, μέσα στον οποίο οι ανταγωνιστές ρίχνουν τους απογόνους τους.

Η εντυπωσιακή δύναμη της ταινίας, που τη χαρακτηρίζει δεξιότητα και σεμνότητα, πηγάζει κύρια από την προσωπικότητα των δύο παιδιών. Μέσα στην ωμά σπαρακτική πραγματικότητα ρέει αδιάλλακτα αυτό το «μη μέλλον» και ποτίζει την ταινία με αυθεντική συγκίνηση, ανθρωπιά και τρυφερότητα.

Το κοινωνικό αυτό χρονικό κινείται στο πλαίσιο της μεγάλης ρεαλιστικής παράδοσης του αγγλικού σινεμά, σαν ένα μικρό μοντέλο ισορροπίας δρομολογημένο ανάμεσα στον ιταλικό νεορεαλισμό και το μελόδραμα α λα Κεν Λόουτς, με φροντίδα σε κάποια μορφικά ζητήματα. Ο αγγλικός νατουραλιστικός κινηματογράφος δείχνει ότι ακόμα μπορεί να αφηγείται ιστορίες με κοινωνική συνείδηση, παρά την πικρή γεύση της μυθοπλασίας του.

Παίζουν: Κόνερ Τσάπμαν, Σάουν Τόμας, Σον Γκίλντερ, Λορέν Ασμπουρν κ.ά.

Παραγωγή: Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ (2013)