Τη στρατηγική σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, δυνάμεων της αστικής διαχείρισης, που, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, μοιράζονται τη γραμμή ενσωμάτωσης στην ΕΕ και ενίσχυσης των καπιταλιστών, επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά ο Γ. Δραγασάκης με τη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18-19-20 Απρίλη), επικρίνοντας την κυβέρνηση για το χρόνο και τον τρόπο που επιχείρησε την έξοδο στις αγορές. Αφού αναγορεύει την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων σε «σημαντική δυνατότητα», προσθέτει, δίνοντας και το στίγμα της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, «το πώς χρησιμοποιεί ένα κράτος τη δυνατότητα αυτή είναι πιο σημαντικό».

Λέει ο Δραγασάκης: «...Οι υπαρκτές δυνατότητες ρευστότητας που προσφέρει η παγκόσμια συγκυρία δεν αξιοποιούνται προς όφελος της κοινωνίας». Δεν εννοεί το λαό, άλλωστε γνωρίζει ότι το αστικό κράτος ποτέ δε δανείστηκε για να ικανοποιήσει λαϊκές ανάγκες και καμία αγορά δε θα το δάνειζε για το σκοπό αυτό. Τα δάνεια στήριζαν πάντα την καπιταλιστική ανάπτυξη και ως χρέη βάραιναν τις πλάτες του λαού.

Το τι εννοεί προκύπτει απ' την απάντησή του στην αμέσως επόμενη ερώτηση: «Στόχος της κυβέρνησης και ορισμένων εγχώριων και ξένων κερδοσκοπικών λόμπι που την περιβάλλουν είναι να δημιουργήσουν - αν μπορέσουν - μια, έστω και βραχύβια, χρηματοπιστωτική φούσκα και στη συνέχεια αυτό το γεγονός να το παρουσιάσουν παραπλανητικά - το κάνουν ήδη - ως "έξοδο από την κρίση" και αφετηρία ενός νέου αναπτυξιακού κύκλου επί κοινωνικών ερειπίων. Ολο αυτό το εγχείρημα δεν απαντάει ούτε στις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας...»

Ισχυρίζεται δηλαδή ότι η κυβέρνηση και ορισμένοι «κακοί» καπιταλιστές γύρω απ' αυτήν δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα εξόδου απ' την κρίση και εκκίνησης της ανάπτυξης αλλά μακριά απ' τις ανάγκες της «πραγματικής οικονομίας». Των «υγιών επιχειρηματιών», εκείνων των τμημάτων του κεφαλαίου εκ μέρους των οποίων μιλά - στο πλαίσιο της διαμάχης τους για τη θέση απ' την οποία θα εκκινήσει το καθένα στη νέα «κούρσα» κερδοφορίας που προσβλέπουν - για να καταγγείλει ότι δεν επωφελούνται απ' την έξοδο στις αγορές που επιχείρησε η κυβέρνηση.

Για να μην αφήσει κανένα περιθώριο αμφιβολιών συμπληρώνει στη συνέχεια: «Το να μπορεί κάποιος να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων συνιστά στην εποχή μας μια σημαντική δυνατότητα. Αλλά το πώς χρησιμοποιεί ένα κράτος αυτήν τη δυνατότητα είναι πιο σημαντικό. Και έχουμε ως χώρα πικρή εμπειρία επ' αυτού. Η δυνατότητα, λοιπόν, αυτή πρέπει να αξιοποιείται με φειδώ και σύνεση, συμπληρωματικά προς εγχώριες πηγές, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σύντομα σε νέα χρεοκοπία. Δεύτερον, ο δανεισμός έχει νόημα αν χρησιμοποιείται για αναπτυξιακούς σκοπούς - άρα πρέπει να υπάρχει ένα σαφές αναπτυξιακό σχέδιο - και όχι για να εξοφλούνται παλαιά χρέη, διότι έτσι τα δάνεια δε δημιουργούν εισόδημα για την αποπληρωμή τους. Τρίτον, η έξοδος στις αγορές δανεισμού θα έχει νόημα εφόσον προηγηθεί "κούρεμα" και διακανονισμός του παλαιού χρέους, έτσι ώστε η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές να είναι διατηρήσιμη».

Υπόσχεται δηλαδή στους καπιταλιστές ότι θα εξασφαλίζει εγχώριους πόρους, οι οποίοι προστιθέμενοι στα δανεικά απ' τη διεθνή «πιάτσα» χρήματος θα στηρίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, επαναφέρει το θέμα διευθέτησης του χρέους, ώστε το αστικό κράτος να ανακτήσει τη φερεγγυότητά του έναντι των αγορών, να μπορεί να δανείζεται απ' αυτές για να υποστηρίζει με ρευστό τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας. Δίχως παράλληλα να παραμελεί την υπόσχεση στους δανειστές για αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους, το οποίο αναγνωρίζει και φορτώνει στην πλάτη του λαού που καλείται πάντα να πληρώνει τα σπασμένα άλλων.

Εχοντας στείλει τα μηνύματά του εκεί που πρέπει, σε εκείνα τα τμήματα της αστικής τάξης που θέλει να εκφράσει και να ενισχύσει έναντι άλλων, με το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται έναντι αυτού που σήμερα εφαρμόζεται, ο Γ. Δραγασάκης διαμηνύει και την προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωενωσιακό πλαίσιο, τη λυκοσυμμαχία των καπιταλιστών.

Αναφέρει: «Δεν υπάρχει μία Ευρώπη αλλά δύο τουλάχιστον. Από τη μία, είναι η Ευρώπη των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, που εκφράζει κατεξοχήν η κ. Μέρκελ. Από την άλλη, είναι η Ευρώπη των αγώνων, της αλληλεγγύης, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της κοινωνικά δίκαιης και αειφόρου ανάπτυξης, που εκφράζουν τα κοινωνικά κινήματα η ευρωπαϊκή Αριστερά. Η κ. Μέρκελ με την επίσκεψή της έδειξε τις προτιμήσεις της».

Αυτές οι περικοκλάδες θέλουν να κρύψουν ότι η ΕΕ είναι του κεφαλαίου και η δισυπόστατη εικόνα που παρουσιάζει ο Γ. Δραγασάκης έχει να κάνει με την αντιπαράθεση στους κόλπους του για τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε τμήματός του. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι κοινωνικά δίκαιη, γιατί είναι ανάπτυξη ενός δρόμου που διανοίγεται πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων των λαών.