1. Ενας από τους διακόσιους που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή. Νομοθετεί εξ ονόματός τους, νομοθετεί για να έχουμε όνομα, για να αντλούμε δύναμη απ' αυτό.

2. Η λεπτομέρεια που σφραγίζει μια διαδήλωση, η λεπτομέρεια που γεννάει έναν τρόπο, ο τρόπος που καταργεί τη χαμέρπεια όπου κι αν βρίσκεται.

3. Ο ζωγράφος Γιώργος Φαρσακίδης, για τον τρόπο που κρατάει το σκύλο του, τον κόκκινο, στον Αϊ-Στράτη, το 1948. Για τη θητεία του στην ταραχή. Γιατί ακόμα και τώρα τον συναντάς μέσα στη διαδήλωση. Για τα σχέδιά του για τη Μακρόνησο, τόσο επίκαιρα με τον «τρομονόμο», αλλά και το ποίημα του Φώτη Αγγουλέ που περιλαμβάνεται στο ίδιο λεύκωμα: «Είν' ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά/ κι έχουν απ' έξω κλείσει/ την ανοιξιάτικη χαρά που μας χαμογελά./ Πίσω απ' το σύρμα βλέπουμε την όμορφη τη Δύση/ και την γλυκιάν αυγή./ Εμείς που τόσον είχαμε τη λευτεριά αγαπήσει./ Αραγε από το σύρμα αυτό που το 'χουμε ποτίσει/ με τόσα δάκρυα κι αίματα, αν κάποια μέρα ανθίσει, τι λούλουδο θα βγει;». Στον Γιώργο Φαρσακίδη χρωστάω την άμυνά μου. Ξέρετε, η θέση της Αριστεράς ήταν πάντοτε αυτή του τερματοφύλακα. Οσοι μεγάλωσαν σε μια αλάνα με μια μπάλα στα χέρια γνωρίζουν πως ο τερματοφύλακας χτυπάει τα καλύτερα πέναλτι. Στη μεταπολίτευση είχε γίνει της μόδας να μιλάνε για τα κείμενα του φιλοσόφου - προέδρου - νομοθέτη Κωνσταντίνου Τσάτσου για τον Μάρκο Αυρήλιο, για την περίφημη αλληλογραφία του με τον Γιώργο Σεφέρη κτλ., αλλά αυτήν την επίθεση της αστικής σκέψης, ο Φαρσακίδης την απέκρουσε ως τερματοφύλακας και, με τη σειρά του, χτύπησε πέναλτι, θυμίζοντας απλά τα λόγια του Τσάτσου για τη Μακρόνησο: «Αναρρωτήριο ψυχών... Συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού... Εθνική κολυμβήθρα... Νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας». Φυσικά, γκολ δέχτηκε κι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, όταν έλεγε ότι «στη Μακρόνησο αναγεννάται η Ελλάς ωραιοτέρα στην ψυχή των Ελλήνων».

4. Το κάλεσμα για τους δρόμους που καταργεί τη μοναξιά του ποιητή και δίνει απάντηση στην αγωνία του Ρίλκε: «Ποιος, αν κραύγαζα, θα μ' άκουγε τάχα απ' των αγγέλων/ τα τάγματα; Κι αν ένας μ' έσφιγγεν ακόμα/ ξαφνικά πάνω στην καρδιά του, θα διαλυόμουν κάτω/ από τη δυνατότερη ύπαρξή του. Γιατί η Ομορφιά δεν είναι/ παρά η αρχή του Τρομερού, που μόλις μπορούμε/ να υποφέρουμε, και τη θαυμάζουμε μόνο γιατί δε στέργει/ να μας καταστρέψει. Κάθε άγγελος τρομερός είναι./ Κι έτσι κρατιέμαι, τότε, και σκοτεινού λυγμού πνίγω/ την καλεστική κραυγή μέσα μου».

5. Νομοθέτης είναι μόνο ο επαναστάτης ακόμα και μέσα στον κλονισμό του.

6. Οι ποιητές νομοθετούν. Ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος. Κι εσείς, κύριε υπουργέ της λεγόμενης Δικαιοσύνης, μόνο αν το νιώσετε αυτό μπορείτε να θέσετε τον εαυτό σας στην υπηρεσία του νόμου. Η κυβέρνησή σας κι εσείς καταστρέφετε την παράδοση, που θέλει όλα να δοκιμάζονται στο φως. Με τον τρομονόμο μάς παραδίδετε στους τεχνικούς της εξουσίας. Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι με τη θέλησή σας ζούνε ανάμεσά μας πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Λέτε πως έτσι χτυπάτε τον υπόκοσμο και τα παρακλάδια του. Εντάξει, κύριε υπουργέ, αποφάσισα και διαλέγω: ούτε υπόκοσμος, ούτε «απόκοσμος».