Σε μπαράζ νέων απολύσεων -αυτή τη φορά και από το χώρο των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια- προτίθεται να προχωρήσει η κυβέρνηση, η οποία προσανατολίζεται στην επιβολή νέων αντιδραστικών αλλαγών, όπως τη θεσμοθέτηση νέου συστήματος αξιολόγησης ακόμη και σε κεκτημένα (για παράδειγμα ο 13ος μισθός, αμοιβή) που θα δίνονται με όρους και προϋποθέσεις αποδοτικότητας, ανταγωνιστικότητας και υλοποίησης των αντιλαϊκών στόχων.

Στον απόηχο των παραπάνω, εκτυλίχθηκε τις τελευταίες μέρες ένα παιχνίδι στις πλάτες χιλιάδων διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, με τους υπουργούς Παιδείας Α. Λοβέρδο και Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκη να προσποιούνται ότι «σκίζουν τα ρούχα τους», παζαρεύοντας το μέλλον εκατοντάδων εργαζομένων. Θα είναι 500 ή 600 αυτοί που θα χάσουν τις δουλειές τους, ήταν το αντικείμενο της υποτιθέμενης διαμάχης. Η κυβέρνηση στήνει την υποτιθέμενη κόντρα με στόχο να αποπροσανατολίσει τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, να κρύψει τη βάρβαρη πραγματικότητα που διαμορφώνει και να οξύνει ακόμη περισσότερο την πολιτική της. Μέχρι το τέλος του 2014 πρέπει να γίνουν άλλες 7.000 απολύσεις, ομολογεί ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν ότι όλα τα προαπαιτούμενα που έθετε η κυβέρνηση στους διοικητικούς υπαλλήλους, όπως την αποδοχή των νέων Οργανισμών των ΑΕΙ, τα οργανογράμματα και η «αξιολόγηση» ήταν το τυρί στη φάκα. Η κυβέρνηση εκβίασε χιλιάδες εργαζομένους να αποδεχτούν αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, σε αντάλλαγμα να κρατήσουν μια επισφαλή δουλειά, με εργασιακές σχέσεις να ανατρέπονται και εργασιακά δικαιώματα να τσεκουρώνονται.

Ομως, ο εμπαιγμός και ο αποπροσανατολισμός δεν αφορά μόνο τους διοικητικούς και το αναμφισβήτητο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων από τα πανεπιστήμια προμηνύουν ακόμη πιο βαθιά προβλήματα. Σημαντικοί τομείς όπως η φύλαξη και η καθαριότητα των πανεπιστημίων καταργούνται. Με αυτό τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος στους ιδιώτες, καθώς για να καλυφθούν τα κενά και οι τρύπες που σκόπιμα δημιουργεί η εφαρμοζόμενη πολιτική, θα εισχωρήσουν για να τα καλύψουν έναντι υψηλού κόστους εργολάβοι και εταιρείες. Γιατί, στη θέση κάθε εργαζόμενου με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας που απολύεται, θα προσληφθεί ένας άλλος με μισά ή καθόλου δικαιώματα και εργασιακές σχέσεις λάστιχο, μέσω ΜΚΟ και εργολαβιών.

Οι απολύσεις θα έχουν δυνατό αντίκτυπο ακόμη και στην ποιότητα των σπουδών. Η αποδυνάμωση του διοικητικού προσωπικού θέτει εκτός λειτουργίας τα ιδρύματα, αφού πολλά απ' αυτά θα φτάσουν σε κατάσταση αδυναμίας επιβίωσης. Οι απολύσεις σηματοδοτούν βίαιο χτύπημα στις σπουδές χιλιάδων παιδιών των λαϊκών οικογενειών, καθώς τα εργαστήρια, η φοιτητική μέριμνα, η έρευνα, οι υπηρεσίες των ιδρυμάτων, οι γραμματείες, οι βιβλιοθήκες, θα ξεχαρβαλωθούν. Υπάρχουν επιπτώσεις ακόμα και στη σίτιση φοιτητών, αφού για παράδειγμα στο ΑΠΘ, το γεγονός πως οι οδηγοί - διοικητικοί υπάλληλοι είναι σε διαθεσιμότητα, σημαίνει πως φοιτητές αναγκάζονται να πηγαίνουν σε άλλες εστίες για να τρώνε. Θυμίζουμε τις τεράστιες λίστες στα εργαστήρια, με συνέπεια τις δυσκολίες στο να παραδοθούν πτυχιακές, να ολοκληρωθούν οι αλυσίδες των μαθημάτων, να γίνουν δηλώσεις μαθημάτων.

Για άλλη μια φορά, οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. «Για κάθε "έκπτωση" που κάνουμε σε μια κατηγορία υπαλλήλων, το κενό θα συμπληρωθεί από κάποιους άλλους», είπε ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αναφερόμενος στους 100 εργαζόμενους για τους οποίους συμφωνήθηκαν επιπλέον θέσεις από τις αρχικά προβλεπόμενες. Και φυσικά δε μίλησε τυχαία για την συγκεκριμένη ...«έκπτωση». Η παραπάνω δήλωση κινείται στο πλαίσιο ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού, να στρέψει εργαζόμενους τον έναν απέναντι στον άλλο. Κανείς εργαζόμενος δε θα ωφεληθεί από την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων ή οποιουδήποτε άλλου εργαζόμενου σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο.

Η απάντηση σε αυτή την πολιτική, στα τεχνάσματα και την τακτική πρέπει να έρθει από τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι οφείλουν να βγάλουν τους αγώνες έξω από τα στενά πλαίσια του κάθε κλάδου που βάλλεται. Οι εργατικοί αγώνες πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους, να μπουν στην κοινωνία και να αγκαλιάσουν πλατιά λαϊκά στρώματα. Σε ό,τι αφορά τον αγώνα των διοικητικών, οφείλουν να τον βγάλουν κι εκτός πανεπιστημίου, όπως οφείλουν να βγάλουν και συμπεράσματα για εκείνες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που παίζουν καιροσκοπικά παιχνίδια στις πλάτες τους. Γιατί ο αγώνας τους δεν αφορά μόνο το δικαίωμα στη δουλειά, αλλά τις γνώσεις και τα εφόδια που παίρνουν τα παιδιά του λαού.