Μ' αυτά τα λόγια ο Παλαμάς στον Ολυμπιακό Υμνο αναφέρεται στο «αρχαίο πνεύμα». Σ' εκείνη τη δύναμη, δηλαδή, που διαμορφώνει τη συμπεριφορά του πολίτη της αρχαιότητας, είτε αυτός εκδηλώνεται στο χώρο της πνευματικής δραστηριότητας είτε όχι. Θέλω να πω, δηλαδή, πως το «αρχαίο πνεύμα» δεν είναι μόνο αυτό που προσπαθούν να αναλύσουν ανάμεσα στα αρχαία «γράμματα» και στις αρχαίες «τέχνες». Κι αυτοί που δούλευαν στις βαθιές μίνες του Λαυρίου, και οι σκυτοτόμοι του Ιλισού της Αθήνας και οι κωπηλάτες των αθηναϊκών τριήρων που λυμαίνονταν το Αιγαίο πέλαγος στο όνομα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας το ίδιο πνεύμα ενσωμάτωναν μέσα στην πράξη τους και στα προϊόντα της δουλιάς τους.

Σκέφτηκαν, λοιπόν, ποτέ οι «αξιωματούχοι» της διοργάνωσης του 2004 ποιο θα μπορούσε να είναι το «μεγάλο» τη χρονιά εκείνη έξω από τα κέρδη των εργολάβων και των χορηγών; Σκέφτηκαν ποιο θα μπορούσε να είναι το «ωραίο» έξω από τις καλοχτενισμένες αθλήτριες και τις επίσημες τουαλέτες των θηλυκών αμφιτρυώνων της μεγάλης γιορτής, τις φαντασμαγορικές εναρκτήριες γιορτές και τα πυροτεχνήματα της λήξης; Τέλος, σκέφτηκαν οι γνωστές κυρίες που είτε ανάβουν φωτιές στο ιερό χώρο της Ολυμπίας, είτε πάνω στα τραπέζια των διυπουργικών συνεδριάσεων ποιο θα μπορούσε να είναι το «Αληθινό» μέσα στα πανηγύρια του 2004;

Αυτό το τελευταίο πιστεύω ότι θα είναι και η ουσία της διοργάνωσης. Το «Αληθινό» θα εξασφαλίσει και την πρωτοτυπία της ελληνικής πρότασης. Θα αναδείξει τους βαθείς και ουσιαστικούς προβληματισμούς των Ελλήνων διοργανωτών και θα αναγάγει τη «βαναυσότητα» της γιορτής στην αυθεντικότητα του «αρχαίου πνεύματος» που υμνεί ο Παλαμάς. Κι αυτή ακριβώς η αναγωγή δε βλέπουμε δυστυχώς να μπαίνει θέμα σε κανένα από τα τραπέζια της διοργάνωσης. Και γι' αυτό δε νομίζω ότι θα ήτανε αυθαίρετο συμπέρασμα, αν έλεγα πως ακόμα δε βρέθηκε ένας αξιόπιστος τρόπος να συνδεθούν οι «αγώνες» του 2004 με το πυρηνικό μήνυμα, με το οποίο τους είχαν εμπλουτίσει οι αρχαίοι διοργανωτές. Κι αυτό δεν ήταν ούτε η τελετή της «ιερής φλόγας», ούτε τα κατασκευασμένα ρεκόρ. Ητανε άλλα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο ήτανε το μήνυμα της «εκεχειρίας», το μήνυμα της ειρήνης με άλλα λόγια. Και το δεύτερο ήτανε το περιεχόμενο της «λαϊκότητας». Οι ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα ήταν μια πανελλήνια λαϊκή γιορτή. Μια γιορτή που έπαιρνε φως και σημασία από την ειρήνη και τη συμμετοχή του κόσμου. Αυτό είναι το «αληθινό» του Παλαμά. Κι αυτές τις αξίες έπρεπε να βρουν έναν τρόπο για να προβάλουν οι εργολάβοι και οι πολεοδόμοι, οι προπονητές και γενικώς οι ολυμπιοκράτες. Γιατί αν δεν το κάνουν και, μάλιστα, όσο γίνεται πιο γρήγορα ας μη μιλούμε καλύτερα για μια «τομή» στα ολυμπιακά πράγματα. Ούτε να λέμε και, μάλιστα, με τη γνωστή απαράδεκτη έπαρση, ότι αυτό που θα γίνει το 2004 θα το θυμάται η ανθρωπότητα για πάντα. Εγώ εκείνο που θέλω να πω είναι πως τα μόνα «πράγματα» που θυμάται η ανθρωπότητα δεν είναι τα «μεγάλα» ούτε τα «ωραία». Είναι «τ' αληθινά». Και φοβούμαι πως μέχρι σήμερα πολύ «ψέμα» έχει εισβάλει μέσα στην όλη υπόθεση!