Λέγεται ότι μετά τη φουρτούνα έρχεται η γαλήνη. Εκείνο που δε λέγεται είναι η χρονική διάρκεια της φουρτούνας. Το λέγω με αφορμή τις εργατο-λαϊκές απεργίες για το ασφαλιστικό πρόβλημα. Εδώ εξελίσσεται μια προϊούσα κόντρα στο εσωτερικό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτή η κόντρα, όσο ανώδυνη κι αν φαίνεται, στην ουσία της απειλεί να αλλάξει τα δεδομένα δυο δεκαετιών προσαρμογής του. Ιδιαίτερα η τελευταία σχεδόν δεκαετία χαρακτηρίζεται από μία ανυπόκριτη κι άνευ όρων υποταγή των εργατικών συνδικάτων στις απαιτήσεις της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή η υποταγή υπήρξε προϊόν της μετά το 1974 πολιτικής.

Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την προγενέστερη πολυετή κατάσταση με ένα τεράστιο κοινωνικό κύμα ανυπόφορης στέρησης πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών ελευθεριών από το μετεμφυλιακό αστυνομικό κράτος και την ανοιχτή δικτατορία του 1967. Στην κορυφή αυτού του κύματος βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ με ένα σύνολο διακηρυγμένων ριζοσπαστικών εξαγγελιών, πρωτόγνωρων για την εποχή. Μέσα από ένα πλέγμα κυβερνητικών μέτρων και στενότατης σχέσης μεταξύ κυβέρνησης και εργατο-λαϊκών οργανώσεων δημιουργήθηκε ένας απατηλός εφησυχασμός.

Η κάθε μια από τις δυο πλευρές, κυβέρνηση - εργατοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα, έβλεπε εκείνο που απαιτούσε κι όχι εκείνο που υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να δώσει. Αυτή η βαθιά αντιφατική σχέση ταξικού χαρακτήρα μπορεί να μην φαίνεται σε σχετικά ομαλές περιόδους σχετικών πιέσεων και παραχωρήσεων αυτής ή εκείνης της έκτασης, του τρόπου και της μορφής από την αστική τάξη προς τους εργαζόμενους. Το πράγμα αλλάζει όταν οι αστικές κυβερνήσεις βρίσκονται παγιδευμένες στην εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων διεθνών συγκυριών προς υπερεθνικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ κι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Τότε υποχρεώνονται να περικόψουν ότι κάτω από το βάρος πιέσεων υποχρεώθηκαν να δώσουν. Τότε αποκαλύπτεται ο απατηλός εφησυχασμός της ταξικής συνεργασίας κι η κοινωνία εισέρχεται σε μια παρατεταμένη περίοδο ταξικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων με άδηλο τέλος. Σε μια τέτοια, ακριβώς, περίοδο φαίνεται να εισέρχεται αργά αλλά σταθερά η ελληνική κοινωνία. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ έδειχνε να κοιμάται τον γλυκό ύπνο της ταξικής συναίνεσης που της είχε μεταδώσει η στενή σχέση της με την κυβέρνηση κι η λίγο - πολύ ακούραστη επίλυση τρεχόντων προβλημάτων μικρής αξίας.

Η επερχόμενη μπόρα δε γινόταν αντιληπτή. Ο διάλογος των τάξεων υπό τον απατηλό τίτλο «κοινωνικοί εταίροι» μάγευε μια εργατική συνδικαλιστική ηγεσία που στο θεωρητικό της υπόβαθρο έλειπε κάθε μορφή επαναστατικής σκέψης. Εφτασε μέχρι του σημείου να συναινέσει στα τοπικά σύμφωνα εργασίας και στη μερική απασχόληση που ανατρέπουν τις υφιστάμενες εργασιακές σχέσεις. Η εργατοϋπαλληλική τάξη φαινόταν αμίλητη, κολλημένη στον τοίχο από το κεφάλαιο, ελέω της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Η έκρηξη, επομένως, δεν υπήρξε ένα μη αναμενόμενο γεγονός. Αντίθετα, υπήρξε ένα καθυστερημένο γεγονός. Είναι τόσο έντονο όσο έντονη υπήρξε η πίεση πάνω στο σώμα και την ψυχή του ελληνικού προλεταριάτου. Τώρα κυβέρνηση, Βουλή και συνδικαλιστική γραφειοκρατία τρέχουν να μαζέψουν τα αμάζευτα. Στη μετά τη μεταπολίτευση του 1974 πορεία φάνηκε ότι η ενσωμάτωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ακολούθησε την αντιφατική της πορεία. Από τη στιγμή που έσφιξε το 1992 η μέγκενη της ΕΟΚ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τις αντεργατικές ντιρεκτίβες των Βρυξελλών. Το εργατικό κίνημα ή θα αντιστεκόταν έστω κι αργά ή θα αυτοκτονούσε. Προς τιμή του διάλεξε την αντίσταση.