Χτες, πρώτη μέρα, άνθρωποι κάθε ηλικίας αγκάλιασαν το Φεστιβάλ, που αδιάκοπα, επί 40 χρόνια, μεταφέρει το πιο επίκαιρο, το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Στις εκδηλώσεις πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι οι νέοι, μαθητές, σπουδαστές, εργαζόμενοι, που συμμετείχαν ενεργά στο πρόγραμμα «Ριμάροντας ενάντια στο φασισμό», παρουσιάζοντας καλλιτεχνικά αφιερώματα, θεατρικά έργα αλλά και μετέχοντας στις συζητήσεις για την οργάνωση του αγώνα που θα στοχεύει στην ανατροπή της βαρβαρότητας, για το μέλλον που ονειρεύονται, δικαιούνται και τους ανήκει.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με χαιρετισμό από τον Χρήστο Κυγιάκη, Γραμματέα της Τομεακής Οργάνωσης Δυτικής Θεσσαλονίκης, η οποία βγήκε πρώτη στην άμιλλα διακίνησης του εισιτηρίου του Φεστιβάλ.

Στην κεντρική σκηνή, το συγκρότημα της ΚΝΕ παρουσίασε αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, τον κορυφαίο δημιουργό που τίμησε τον πολιτισμό μας με το σπουδαίο, αληθινό και βαθιά λαϊκό έργο του. Κράτησε συντροφιά στους επισκέπτες με έργα από το «Χαμόγελο της Τζοκόντα», την «Εποχή της Μελισσάνθης», το «Μεγάλο Ερωτικό», κ.ά.

Ακολούθησε «αφιέρωμα στους ποιητές» με μελοποιημένη ποίηση που ερμήνευσε ο Δημήτρης Νικολούδης. Η βραδιά έκλεισε με τη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου.

Στη Λαϊκή Σκηνή οι «Sevdalim aman», ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κουφαλίων «Η Μακεδονία», το «Παραδοσιακό Μεράκι», ο Πετρολούκας Χαλκιάς και ο Γιάννης Λίτσιος ερμήνευσαν δημοτικά τραγούδια και παρουσίασαν παραδοσιακούς χορούς, αντίστοιχα.

Στη Μαθητική Σκηνή το πρόγραμμα ξεκίνησε με συναυλία από το μαθητικό συγκρότημα «Tak -J». Τη σκυτάλη πήραν ο AFAZA και ο ΜΕΓΑΣ. Το jazz σχήμα της ΚΝΕ παρουσίασε ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα στην Νίνα Σιμόν, που τη δεκαετία του '60 συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα και ενάντια στο ρατσισμό. Ακολούθησαν συναυλίες με τον Γιώργο Αετόπουλο και τους «Imam Baildi».

Στο Μαθητικό Στέκι, παρουσιάσθηκε θεατροποιημένο απόσπασμα από το «Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα», του Ιούλιους Φούτσικ. Βιβλίο που αναδεικνύει τον ηρωισμό των κομμουνιστών, που βασίζεται σε επιστημονική γνώση πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει, αναδεικνύει την ταξική αδιαλλαξία, την ανιδιοτέλεια, στοιχεία απαραίτητα στην πάλη ενάντια σε πανίσχυρους κρατικούς μηχανισμούς.

Ο Παιδότοπος και φέτος πλημμύρισε από τους εκατοντάδες μικρούς φίλους του Φεστιβάλ και τους νέους γονείς τους. Τα παιδιά κυριολεκτικά απόλαυσαν κάθε δραστηριότητα. Από το εργαστήρι κατασκευών - κολάζ, το παιχνίδι με κλόουν και face painting, το παιχνίδι «δεν φοβάμαι τον οδοντογιατρό», τα μαθήματα σκακιού και το Θέατρο σκιών.

Στη μεγάλη νεανική πολιτεία λειτουργούν περίπτερα και στέκια της κοινωνικής συμμαχίας, της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, της ΕΔΥΕΘ, των θεραπευτικών κοινοτήτων, βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής», κ.ά. Επίσης λειτουργεί στέκι αλληλεγγύης όπου συγκεντρώνονται ρούχα, τρόφιμα μακράς διαρκείας, παιχνίδια και σχολικά είδη για ανέργους και μονογονεϊκές οικογένειες.

Ξεχωριστή θέση στο χώρο της κεντρικής εξέδρας έχει η έκθεση για τη ζωή και τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με φωτογραφίες από το αρχείο του Αποστόλη Μουσούρη, φωτορεπόρτερ του ΔΣΕ.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Στέκι, με θέμα «Ανεργία: Προσωρινό φαινόμενο ή μόνιμος εφιάλτης; Υπάρχει λύση;». Μίλησε ο Θανάσης Χριστίδης, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Σημείωσε ότι για την ανεργία δεν ευθύνεται το κακό το ριζικό μας, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το σύστημα που ζει και αναπνέει για το κέρδος. Και σημείωσε ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δε θα βάλουν πλάτη για να διαχειριστεί ο καπιταλισμός την κρίση του. Οπως είπε, «παλεύουμε για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που αγκαλιάζει την πλειοψηφία σήμερα του λαού μας που ανήκει στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που πρέπει να οργανώσει την αλληλεγγύη, να υπερασπίσει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, να αντικρούσει τα βάρβαρα μέτρα, να διεκδικήσει τα επείγοντα μέτρα ανακούφισης για τους ανέργους και τις οικογένειές τους.

Παλεύουμε για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, παλεύουμε για το σοσιαλισμό που περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι και επίκαιρος και αναγκαίος, το σύστημα δηλαδή όπου οι εργάτες και οι εργάτριες, ο λαός θα είναι οι ίδιοι στην εξουσία.

Σκοπός του αγώνα μας δεν είναι η διαχείριση της φτώχειας αλλά η ευημερία του λαού, η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ανθρώπων. Στην εποχή μας υπάρχουν όλες αυτές οι δυνατότητες. Οσο κυριαρχούν τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός, αυτές οι δυνατότητες καταστρέφονται. Τέτοια ανατροπή χρειάζεται σήμερα. Γι' αυτό παλεύουμε».