• Ηταν Μάης του 1992 όταν παρουσιάστηκε -ενόψει της κατάθεσης στη Βουλή νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά απ' την τότε κυβέρνηση της ΝΔ- η κοινή πρόταση νόμου πέντει βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Κατσανέβας, Λαλιώτης, Μπένος, Λιάνης, Παπανδρέου) και δύο του ΣΥΝ (Κωνσταντόπουλος, Κουβέλης), με την οποία συμφώνησαν και οι Αδραχτάς και Τατούλης της ΝΔ για το διαχωρισμό των ναρκωτικών σε σκληρά και μαλακά.
• Μάης ήταν και ο μήνας του 1997 που ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε «να δοθεί η δυνατότητα στο χρήστη κάνναβης να καλλιεργεί σπίτι του μια μικρή ποσότητα χασίς για δική του χρήση...».

Τη θέση αυτή ο Γ. Παπανδρέου τη συμπλήρωσε το Νοέμβρη του 1999 με την πρόταση «υπέρ της χορήγησης των ουσιών που χρειάζεται ένας εξαρτημένος επισήμως και νομίμως μέσα από το δημόσιο σύστημα υγείας». Κι ήρθε με «ανθρώπινη ευαισθησία» -κατά την έκφρασή του- να την υιοθετήσει ο τότε υφυπουργός Υγείας Θ. Κοτσώνης για τους «χρήστες του τελικού σταδίου».

Οποία όμως και πάλι σύμπτωση!

Είναι και πάλι ο Μάης του 2001 που αυτή η πρόταση βρίσκει τη νομοθετική φόρμουλα στην κοινή πρόταση νόμου των βουλευτών: Μ. Δαμανάκη και Φ. Κουβέλη (ΣΥΝ), Στ. Μπένου και Σπ. Βούγια (ΠΑΣΟΚ) και Π. Τατούλη (ΝΔ).

Εγιναν τα προγράμματα της μεθαδόνης με τελικό στόχο την απεξάρτηση -όπως έλεγε η υπουργική απόφαση. Τελικώς, μετατράπηκαν -σιωπηρώς- σε προγράμματα συντήρησης. Και ετοιμάζεται απ' τον Οργανισμό κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) σχέδιο για τη συνταγογράφηση υποκατάστατων απ' τους ψυχιάτρους («Αυγή» 1.6.2001)...

Τα επιχειρήματα υπέρ αυτών των προτάσεων ήταν να μην μπαίνει ο χρήστης στη φυλακή («μπαίνει απλός χρήστης και βγαίνει ηρωινομανής»), πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ασθενής, να αποκοπεί απ' τα νύχια του εμπόρου, και πάει λέγοντας.

Κοινός, πάντως, παρονομαστής αυτών των επιχειρημάτων ήταν η έλλειψη αναφορών στην πολυπλοκότητα του προβλήματος και των αιτιών που γεννούν το πρόβλημα της χρήσης και εγκαθιστούν την τοξικομανία ως τρόπο ζωής. Το ομολογεί, άλλωστε, και η εισηγητική έκθεση των πέντε που ξεκινά ως εξής: «Η παρούσα πρόταση νόμου δεν ευαγγελίζεται λύσεις που θα οδηγήσουν στην εξάλειψη του φαινομένου της κυκλοφορίας και χρήσης των ναρκωτικών ουσιών».

Το ΚΚΕ διαφώνησε με τα προγράμματα μεθαδόνης που εφαρμόστηκαν. Εντούτοις, όμως, μιλώντας στη Βουλή η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Η μεθαδόνη μπορεί να βοηθήσει σε κάποιο αρχικό στάδιο της αποτοξίνωσης» (Βλέπε «Ρ» 31.8.1994).

Οταν επισκέφτηκε τον ΟΚΑΝΑ η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Με την κυβέρνηση έχουμε μια διαφωνία στο ζήτημα της μεθαδόνης. Δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να λειτουργεί σαν συντήρηση της εξάρτησης. Σαν κόμμα δεν υπεισερχόμαστε στην κρίση και αξιολόγηση επιστημονικών μεθόδων για την αντιμετώπιση της εξάρτησης. Αυτό είναι δουλιά των επιστημόνων να το κρίνουν. Διαφωνούμε με το διαχωρισμό των ναρκωτικών σε "σκληρά και μαλακά" και δε δεχόμαστε ό,τι συντηρεί την εξάρτηση γιατί συντηρεί και τις αιτίες που δημιουργούν την εξάρτηση. Δεν είναι σωστό να βγαίνει ο κάθε υπουργός και να λέει τι πρέπει να γίνει. Γι' αυτά πρέπει να αποφασίζουν οι επιστήμονες. Πρέπει όλα τα προγράμματα να χρηματοδοτούνται». (Βλέπε «Ρ» 18.2.2000).

Ετσι, λοιπόν, με ανακοίνωση το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ (25.5.2001) κάλεσε το λαό και τη νεολαία να γυρίσει τις πλάτες στην πρόταση των πέντε για τις αυταπάτες που καλλιεργεί. Επικέντρωσε ξανά στην πρόληψη, την απεξάρτηση και την επανένταξη των απεξαρτημένων μέσα από κρατικές δομές και ζήτησε την αλλαγή του νομικού πλαισίου για να επιβληθούν αυστηρές ποινές στους εμπόρους και να αντιμετωπιστεί, με ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα ο χρήστης, ώστε να μην κλείνεται «στις κοινές φυλακές μαζί με ποινικούς κρατούμενους», αλλά μέσα από ένα δίκτυο ειδικών και σωφρονιστικών - θεραπευτικών καταστημάτων, και με τη βοήθεια ειδικού Σώματος δικαστών, να του «επιβάλλουν» τη μοναδική ποινή: Της... απεξάρτησης.

Και τα έλεγε αυτά όταν η πρόταση νόμου που υποστήριξε προτείνει -ας το πούμε κομψά- την επιχειρηματική δραστηριότητα τόσο στην πρόληψη όσο και στην απεξάρτηση! (Αρ 2, παρ.γ, Αρ. 6 παρ. 3 και αρ. παρ. 1 της πρότασης νόμου).

Στο ερώτημα, λοιπόν, μέσα ή έξω απ' τον Κορυδαλλό ο χρήστης, το ΚΚΕ έχει απαντήσει ξεκάθαρα: «Είμαστε αντίθετοι να γίνεται ο Κορυδαλλός χώρος υποδοχής των χρηστών. Πρέπει να πηγαίνουν σε θεραπευτικές κοινότητες και να δέχονται την ιατροφαρμακευτική και ψυχολογική υποστήριξη και όχι στις φυλακές που τους κάνουν και χειρότερα», έλεγε η Αλ. Παπαρήγα στο ραδιοσταθμό «Σκάι» στις 12.12.1997.

Και υπογράμμισε και τούτο η Αλ. Παπαρήγα για το χρήστη που γίνεται «βαποράκι»: «Είναι θύμα, είναι ασθενής. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να καταλάβουμε την ευθύνη του, διότι ο ίδιος ο χρήστης υποταγμένος πια σ' αυτό το πάθος, μετατρέπει και άλλους σε θύματα. Ομως, η αντιμετώπισή του ως χρήστη, δεν μπορεί να είναι με κατασταλτικά μέτρα».

Το 1997 αναφέρθηκε και ο Ν. Κωνσταντόπουλος στην ευθύνη του χρήστη: «Πρέπει, έλεγε, ο χρήστης να αντιμετωπίζεται σαν ένα υπεύθυνο άτομο. Και πρέπει μέσα απ' την αντιμετώπισή του να συναισθάνεται και συνειδητοποιεί τις ευθύνες του για τη συμπεριφορά του, ενόσω είναι χρήστης» (Φαρμακευτικός Κόσμος, Μάρτης - Απρίλης 1997).

Οταν, όμως, υπάρχει απομάκρυνση απ' την Αριστερά τότε υπάρχει διολίσθηση στα υποκατάστατα της θεώρησης των πραγμάτων...