«Η λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων δεν είναι ζήτημα τεχνικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από άλλα μεγάλα προβλήματα του τόπου και των εργαζομένων, απαιτεί μια άλλη πολιτική, έτοιμη να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τα πολλαπλά επιμέρους συμφέροντα που διαπλέκονται με τα πρώτα. Μια πολιτική στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας που προτείνει το κόμμα μας, τους καρπούς της οποίας δε θα απολαμβάνουν οι λίγοι, αλλά όλος ο λαός».

Αυτό υπογραμμίζει το Τμήμα Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Περιβάλλοντος της ΚΕ του ΚΚΕ, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος, που γιορτάζεται την προσεχή Τρίτη, μέσα σε συνθήκες, όπου αναδεικνύεται όλο και πιο έντονα η δραματική αντίθεση ανάμεσα στις προσδοκίες των λαών για το σταμάτημα της καταστροφής και υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της ζωής στον πλανήτη και τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Ολόκληρη η ανακοίνωση είναι η εξής:

Στα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της συνεχούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου και στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων προστίθενται όλο και πιο οξυμένα τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Το «περιβάλλον» βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο των πολυεθνικών, είτε ως δεξαμενή ληστρικής άντλησης πρώτων υλών, είτε ως φυσικός χώρος ανεξέλεγκτης δράσης, είτε ως ένας ιδιαίτερα επικερδής τομέας παραγωγικών, μόνο για τις ίδιες, επενδύσεων.

Αναδεικνύεται σήμερα πιο έντονα η δραματική αντίθεση ανάμεσα στις προσδοκίες των λαών για το σταμάτημα της καταστροφής και υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της ζωής στον πλανήτη, και τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών:

• Περιβαλλοντικές αντιλήψεις αντάξιες της πιο βάρβαρης ιμπεριαλιστικής πρακτικής, όπως το δικαίωμα αγοράς ρύπων μεταξύ των χωρών, ανάγονται σε γενικούς κανόνες Διεθνούς Δικαίου.
• Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της κοινωνίας των δύο τρίτων αρνούνται να εκπληρώσουν τις ελάχιστες υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει στη Συνδιάσκεψη για τη Γη στο Ρίο. Οι ΗΠΑ αρνούνται να υπογράψουν, με επιταγή των πολυεθνικών κι αυτό ακόμη το κατάντημα, το πρωτόκολλο του Κιότο.
• Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ανεξέλεγκτο θα επιτείνεται όσο θα αντιμετωπίζεται με δόσεις «ασπιρίνης».
• Το φαινόμενο της διατροφικής εξάρτησης του πληθυσμού της Γης και με μεταλλαγμένα τρόφιμα από μονοπωλιακά συγκροτήματα παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις.
• Εξακολουθούν να επιδεινώνονται και τα άλλα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη, όπως η μείωση της στιβάδας του όζοντος, η ερημοποίηση εκτεταμένων περιοχών, η ανεξέλεγκτη πυρηνική δραστηριότητα (απαρχαιωμένες και «σύγχρονες» εγκαταστάσεις, πυρηνικές δοκιμές και απόβλητα), η διασυνοριακή ρύπανση, η καταστροφή των μεγάλων δασικών εκτάσεων, οι ανυπολόγιστες σε υλικό και κοινωνικό κόστος φυσικές καταστροφές.

Στην Ευρώπη διαβεβαιώνουν ότι προσπαθούν για τη βελτίωση του περιβάλλοντος, χωρίς ντροπή, αυτοί που αφάνισαν στη Νέα Γιουγκοσλαβία χιλιάδες ανθρώπους, κατέστρεψαν υποδομές δεκαετιών, εξαφάνισαν οικοσυστήματα, ρύπαναν (με βομβαρδισμούς χημικών εγκαταστάσεων) ευρύτερες περιοχές των Βαλκανίων, τον αέρα, τα νερά και εδάφη, αχρήστευσαν με τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου και άλλα όπλα για πολλά χρόνια πολύτιμους φυσικούς πόρους.

Αναγορεύουν το ρόλο της ληστρικής αγοράς τους σε «αειφόρο».

Υποκρίνονται για τη δυνατότητα «εθελοντικής» περιβαλλοντικής δράσης του κεφαλαίου και συνεχώς μιλούν για «συνευθύνη» όλων μας.

Οι λαοί όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι η επιβίωση του ιμπεριαλισμού συντελείται σε βάρος των σημερινών και μελλοντικών γενεών.

Ο υδροκεφαλισμός της πρωτεύουσας διογκώνεται με την ευκαιρία και το πρόσχημα της διοργάνωσης της Ολυμπιάδας του 2004. Οι ελάχιστοι ελεύθεροι και εν δυνάμει ελεύθεροι χώροι που απόμειναν στην Αθήνα αφανίζονται στο όνομα μιας νέας «μεγάλης ιδέας» και η ελληνική περιφέρεια οδηγείται σε ακόμα μεγαλύτερη εγκατάλειψη. Παράλληλα, με τη μεθοδευμένη κατάργηση του ΠΔ 84/84 για τη βιομηχανική δραστηριότητα στην Αττική και την τροποποίηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας, σε συνδυασμό και με άλλα νομοθετήματα που ήδη ισχύουν, αίρονται και οι τελευταίοι περιορισμοί στην ασύδοτη και περιβαλλοντοκτόνα δράση του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας.

Καιρικά φαινόμενα ισχυρής, αλλά όχι απρόβλεπτης έντασης, οδηγούν όλο και πιο συχνά σε πλημμύρες μαζικής καταστροφής.

Η πυροπροστασία των δασών επαφίεται στις καιρικές συνθήκες, καθώς οι επίγειες δυνάμεις πυρόσβεσης, τεχνικά και θεσμικά, υποβαθμίζονται και τα κίνητρα για εμπρησμούς πολλαπλασιάζονται.

Η πληγή των χιλιάδων ανεξέλεγκτων χωματερών παραμένει μόνιμα ανοιχτή, καθώς η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να αναλάβει τις ευθύνες. Δεκάδες χιλιάδες τόνοι τοξικών αποβλήτων κάθε χρόνο απορρίπτονται λαθραία.

Τα περιστατικά θαλάσσιας ρύπανσης, τόσο από χερσαίες πηγές, όσο και από πλοία είναι καθημερινά.

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα των μεγάλων πόλεων (κυκλοφοριακό, νέφος, ηχορύπανση, ελεύθεροι χώροι, οπτική ρύπανση) οξύνονται χρόνο με το χρόνο.

Οι καταπατήσεις και οι, νόμιμες ή αυθαίρετες, δημιουργίες ή επεκτάσεις οικισμών σε δασικές περιοχές συνεχίζονται αμείωτες και θα αυξηθούν «νόμιμα» με την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Η υποβάθμιση σπάνιων και «προστατευομένων» κατά τα άλλα οικοσυστημάτων συνεχίζεται, καθώς μοναδική μέριμνα της κυβέρνησης είναι η αφειδώλευτη χρηματοδότηση μεγάλων οδικών αξόνων και έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το μεγάλο κεφάλαιο, το εκδοτο-εργολαβικό κατεστημένο ροκανίζει και εποφθαλμιά τους ελάχιστους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους, τα περιαστικά δάση, τη διαχείριση των ορεινών όγκων, τους βιότοπους κλπ.

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας, πιστή στις αρχές της Νέας Τάξης Πραγμάτων και τις οδηγίες της ΕΕ, προωθεί και υλοποιεί τις αντιπεριβαλλοντικές επιλογές τους.

Αναδεικνύεται έτσι ότι η λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων δεν είναι ζήτημα τεχνικό, αλλά βαθιά πολιτικό.

Το μεγάλο, επομένως, ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από άλλα μεγάλα προβλήματα του τόπου και των εργαζομένων, απαιτεί μια άλλη πολιτική, έτοιμη να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τα πολλαπλά επιμέρους συμφέροντα που διαπλέκονται με τα πρώτα. Μια πολιτική στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας που προτείνει το κόμμα μας, τους καρπούς της οποίας δε θα απολαμβάνουν οι λίγοι, αλλά όλος ο λαός. Μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη από τη βάρβαρη καπιταλιστική λογική της μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους και της «ελεύθερης αγοράς» που ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια του πλανήτη μας.