Η χτεσινή μέρα πέρασε πια στην ιστορία. Τα ημερολόγια έδειχναν 5 Ιούνη 1998. Μια ακόμα Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος πέρασε. Μια ακόμα ευκαιρία, για να αποτιμηθεί η καταστροφή του πλανήτη. Μια ακόμη ευκαιρία, για να αναδειχτεί η χαώδης αντίθεση ανάμεσα στις προσδοκίες των λαών, για σταμάτημα της καταστροφής και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της ζωής τους, από τη μια, και τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν, από την άλλη. Μια ακόμη ευκαιρία, για να συνειδητοποιήσουμε όλοι την υποκρισία όλων αυτών που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή που με αχόρταγη βουλιμία καταπίνουν, στο όνομα του κέρδους, και την τελευταία ικμάδα του φυσικού πλούτου του πλανήτη.

Οι λαοί του κόσμου έχουν κάθε δικαίωμα να υποδέχονται κάθε χρόνο την ίδια μέρα όλο και περισσότερο ανήσυχοι. Γιατί βλέπουν περιβαλλοντοκτόνες αντιλήψεις να ανάγονται σε γενικούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Γιατί οι πλούσιες καπιταλιστικές χώρες αρνούνται να εκπληρώσουν τις ελάχιστες υποχρεώσεις αντιμετώπισης της περιβαλλοντικής καταστροφής, να σέρνουν 150 χώρες να παίρνουν αποφάσεις που εμπεδώνουν το εμπόριο της ρύπανσης, αντί να περιορίζουν το "φαινόμενο του θερμοκηπίου". Γιατί βλέπουν τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως η μείωση της στιβάδας του όζοντος, η ερημοποίηση, οι συνεχιζόμενες πυρηνικές δοκιμές, η διασυνοριακή ρύπανση - κάτω από τη δράση ή την αδιαφορία μονοπωλίων και κυβερνήσεων - να επιδεινώνονται, με βασικά θύματα τις αναπτυσσόμενες χώρες και τους εργαζόμενους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Στη χώρα μας, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα, παρότι η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου ΥΠΕΧΩΔΕ προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, διοργανώνοντας πανηγύρια και φιέστες. Κάθε χρόνο, γίνονται στάχτη πάνω από 400.000 στρέμματα δασών. Και, την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, όχι μόνο υποβαθμίζει την πυροπροστασία, αλλά προωθεί νομοθετήματα, που δικαιώνουν τους καταπατητές και οικοπεδοφάγους. Η πληγή των 3.500 περίπου ανεξέλεγκτων χωματερών διαρκώς πυορροεί, ενώ η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να εφαρμόσει προγράμματα διαχείρισης απορριμμάτων και επικίνδυνων τοξικών ουσιών. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, το κυκλοφοριακό, η ανυπαρξία πράσινου είναι ο καθημερινός βραχνάς της Αθήνας και των άλλων μεγαλουπόλεων, ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να τα ξορκίσει, εφαρμόζοντας ημίμετρα, του τύπου κλιμακωτό ωράριο. Το εκδοτικό - εργολαβικό κατεστημένο ροκανίζει τους τελευταίους ελεύθερους χώρους και τα προστατευόμενα οικοσυστήματα και η κυβέρνηση, αντί να τους εμποδίσει, κάνει ό,τι μπορεί για να τους διευκολύνει. Υπογράφει τη θανατική καταδίκη του Λεκανοπεδίου με τις χωροθετήσεις των έργων για τους Ολυμπιακούς του 2004. Προωθεί την ασύδοτη δράση των ρυπογόνων βιομηχανιών στην Αττική με τη μεθοδευμένη κατάργηση του ΠΔ 84/84. Ετοιμάζει την καταστρεπτική αναθεώρηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας...

Για την προστασία του περιβάλλοντος - όπως τονίζει η χτεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ - απαιτείται μια άλλη πολιτική, έτοιμη να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Και για να γίνει πράξη αυτή η πολιτική, χρειάζεται η συντονισμένη πάλη όλων μας. Μια πάλη, που πρέπει να δυναμώσει και να γίνει καθημερινή. Μια πάλη, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει από τον αγώνα για την επίλυση όλων των άλλων μεγάλων προβλημάτων του τόπου και των εργαζομένων.