Από την εργατική διαδήλωση την περασμένη Παρασκευή στο Μιλάνο

Τον τελικό δρόμο για την Ολομέλεια της Βουλής έλαβε το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης του Ματέο Ρέντσι μετά την επικύρωσή του, χτες, από την αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή. Πρόκειται για ρύθμιση που θωρακίζει το δικαίωμα των εργοδοτών να απολύουν εργαζόμενους, στο πλαίσιο των προσπαθειών για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Καταργείται το άρθρο 18 που δυσκόλευε απολύσεις που είχαν γίνει για «άδικους» λόγους. Ακόμα, αβαντάρει τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης μέσα από τη διεύρυνση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Π.χ. «επεκτείνει» από 12 σε 36 μήνες το χρονικό διάστημα, για το οποίο μπορεί να παραταθεί η εφαρμογή μιας σύμβασης έργου.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση δυναμώνει την προσπάθεια που καταβάλλει, για να εκτονωθεί η οργή των εργαζομένων και τις τελευταίες μέρες έκανε λόγο για «τροπολογίες» που διατηρούν τη «δυνατότητα επαναπρόσληψης» των εργαζομένων σε περιπτώσεις «διακρίσεων» και για «μερικές» «αδικαιολόγητες» (κατά τις ανταποκρίσεις των πρακτορείων) κυρώσεις. Την ίδια στιγμή, φαίνεται ότι η τελική μορφή του κειμένου θα προβλέπει πως, σε περίπτωση που η εργοδοσία επικαλείται «οικονομικούς λόγους», ο εργάτης δε θα έχει δικαίωμα να διεκδικήσει επαναπρόσληψη και θα παίρνει απλά χρηματική αποζημίωση.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει τέτοιες «τροποποιήσεις» ως δήθεν θετικές, αλλά και «υποχώρηση» από τη μεριά της, είναι προκλητική. Οι εργάτες επιχειρείται να συμβιβαστούν με τις απολύσεις, που βέβαια προέρχονται από την ίδια την άναρχη λειτουργία της καπιταλιστικής παραγωγής, που, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, πρωτίστως εργατική δύναμη, για να ανακάμψει το κεφάλαιο.

Την ίδια στιγμή, «βούτυρο στο ψωμί» της εργατικής υποταγής είναι και η στάση των συμβιβασμένων ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων (Cgil και Uil) που προκηρύσσουν κινητοποιήσεις, αλλά... γκρινιάζουν γιατί η κυβέρνηση δεν κάθεται να συζητήσει μαζί τους. Χαρακτηριστικό είναι το «παράπονο» που εξέφρασε η γγ της Cgil Σουσάνα Καμούσο ότι «ο Ρέντσι δεν απαντά στις κλήσεις μας [...] ο πρωθυπουργός νομίζει ότι δε χρειάζεται να έχει σχέσεις με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Με την Confindustria (σ.σ. η Ενωση των Ιταλών Βιομηχάνων) όμως, διατηρεί επαφές». Από τη μεριά του, το στέλεχος της συνδικαλιστικής οργάνωσης μεταλλεργατών FIOM Μαουρίσιο Λαντίνι περιέγραφε πρόσφατα ως εξής τις αγωνίες που πρέπει να έχουν οι Ιταλοί εργάτες: «Δεν καταλαβαίνω γιατί θέλει (σ.σ. η κυβέρνηση) να ανοίξει μια αντιπαράθεση τέτοιας φύσης για το αρ. 18: επικεντρωνόμαστε σε λάθος πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει δουλειά. Και αν στην Ιταλία υπάρχει ανεργία, γι' αυτό φταίει ότι δεν υπάρχουν επενδύσεις, και όχι το αρ. 18[...] Το αρ. 18 θα έπρεπε να ισχύει για όλους τους εργαζόμενους, γιατί εξασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου και αποτρέπει αναίτιες απολύσεις[...] οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με τη συγκατάθεση, χρειάζεται να έχει (σ.σ. ο Ρέντσι) την υπομονή της δημοκρατικής διαδικασίας».

Χτες, αντιδρώντας σε εργατικές κινητοποιήσεις που προκηρύχθηκαν για τις 12 Δεκέμβρη, ο Ρέντσι δήλωσε ότι «αντί να ξοδεύω την ώρα μου επινοώντας λόγους για να απεργήσω, ανησυχώ για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, γιατί μένουν πολλά να γίνουν για αυτό». Προφανώς, αναφερόταν στην παραπέρα «ελαστικοποίηση» των σχέσεων εργασίας και νέων μέτρων που θα ενισχύσουν την «ανταγωνιστικότητα» των Ιταλών μεγαλοεπιχειρηματιών, αυξάνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.