Στα χρόνια που ζω τις εκλογές είναι οι πρώτες που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος συμπολίτης μου μπορεί να έχει το όποιο ερωτηματικό για την ψήφο του. Τα διλήμματα που έθεταν οι μηχανοτεχνικοί της εξουσίας έχουν καταρρεύσει. Τα πρόσωπα των πολιτικών λύσεων είναι προσωπεία του ίδιου προσώπου. Ενός σκληρού και αδυσώπητου καπιταλισμού που θέλει να ξεπεράσει κάθε όριο κερδοσκοπίας. Η αναλγησία του έναντι του ανθρώπινου παράγοντα έχει υπερκεραστεί κι όλα έχουν μεταβληθεί σε παίγνιο. Το παίγνιο έρχεται σαν επιλογή σε τρεις περιπτώσεις. Ως εφηβικό ξέσπασμα, ως λύση απελπισίας του ακαμάτη στη μέση ηλικία, ή ως διασκέδαση στη γεροντική ηλικία. Ποια ηλικία διανύει ο καπιταλισμός; Αδιάφορο. Είναι το ίδιο γιατί οι προθέσεις του είναι αντιπαραγωγικές άρα όλο το σύστημα της κοινωνίας αν δεν σκιαζόταν από τον φόβο θα τον απέβαλε γιατί είναι μικρόβιο. Τι είναι ο περίφημος φόβος; Η «θεοποίηση» της «αστικής δημοκρατίας» και η δαιμονοποίηση καλόηχων αοριστιών. Τι είναι ελευθερία; Τι είναι ελεύθερη βούληση; Τι είναι ελεύθερη κυκλοφορία των ιδεών; Τι είναι υγιής ανταγωνισμός; Τι είναι νομιμότητα, τι παρανομία και ποιος το όρισε και ποιοι υπηρετούν το «δίκαιο»; Αόριστες ολότητες καμουφλάρουν τον ολοκληρωτισμό τους.

Ανυπακοή στον μηχανισμό τους όπως κι αν τον ονοματίζουν.

Ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή αν δεν γκρεμίσει μια τέτοια ζωή.

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι συνείδηση.