Η κλιμακούμενη κρίση στην ΠΓΔΜ είναι μόνον ένα μέρος των εφιαλτικών σχεδίων ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ στα Βαλκάνια, που προβλέπουν καθεστώς μόνιμης αποσταθεροποίησης, ακόμη και αλλαγή συνόρων. Μόνον η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου στην περιοχή θα μπορέσει να σταματήσει τα σχέδιά τους, επισημαίνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Ρ» ο Μπάμπης Αγγουράκης, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

- Παρά τη, σε πολλά επίπεδα, συνεργασία - όπως π.χ. ανταλλαγή στρατιωτικών πληροφοριών - ανάμεσα στις αρχές των Σκοπίων και το ΝΑΤΟ, βλέπουμε την κρίση να φουντώνει σε πολεμικό και σε πολιτικό επίπεδο. Πώς το εξηγείτε;

- Σωστά αναφέρατε τη συνεργασία της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ με το ΝΑΤΟ, και με την ΕΕ, που απ' ό,τι φαίνεται αφορά οπωσδήποτε τους τομείς ανταλλαγής στρατιωτικών πληροφοριών, την παρουσία ΝΑΤΟικών στρατευμάτων σε μεγάλο αριθμό και άλλα θέματα, που έχουν να κάνουν και με το ρόλο της KFOR. Ηδη, η πρωτοβουλία του Προέδρου της ΠΓΔΜ για συνομιλίες με τα πολιτικά κόμματα έχει την απόλυτη υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Ομως, όλα τα στοιχεία δείχνουν πως δε θα υπάρχει ηρεμία στη γειτονική χώρα, αλλά μακροπρόθεσμα η κατάσταση των εχθροπραξιών ενός, επί της ουσίας, εμφυλίου πολέμου θα ενταθεί, για τον πολύ απλό λόγο ότι η βασική αιτία αυτού του πολέμου είναι ο ρόλος που παίζει η KFOR και η πολιτική των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Επιπλέον σε πλήρη εξέλιξη είναι ακόμα και το σχέδιο της γενικότερης αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων. Στοιχεία του σχεδίου τα είχαμε δει πολύ πριν. Εννοούμε τις εξελίξεις στη Νότια Σερβία, την κατάσταση στο Μαυροβούνιο και διάφορα σενάρια που έχουν προέλευση και τον ΟΥΤΣΕΚΑ, αλλά και κάποιους κύκλους στην ΠΓΔΜ. Εχουμε την επίσημη ομολογία της χρηματοδότησης και ενίσχυσης των μισθοφορικών παραστρατιωτικών οργανώσεων στις ΗΠΑ. Ολα αυτά σε μία δεδομένη περίοδο, κατά την οποία έχουμε εκλογές στη Βουλγαρία και στην Αλβανία με σοβαρά προβλήματα στην άσκηση των εκλογικών δικαιωμάτων ή την τήρηση του εκλογικού νόμου.

- Πώς προβάλλεται ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων στην κρίση της ΠΓΔΜ;

- Δεν μπορεί να είναι τυχαίες οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ, όταν είναι φανερό πως υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ των ΗΠΑ και ορισμένων χωρών της ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν τη δράση των μισθοφορικών στρατευμάτων του ΟΥΤΣΕΚΑ στην ΠΓΔΜ, έχουμε την πρόσφατη δήλωση Μπους ότι για την ώρα δε θα υπάρχει ΝΑΤΟική επέμβαση στην ΠΓΔΜ και ταυτόχρονα τη δήλωση του Γάλλου Προέδρου ότι κατά την άποψή του πρέπει να υπάρχει και στρατιωτική παρέμβαση στη γειτονική χώρα.

Φυσικά, έχουμε και την παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί για μία ακόμη φορά να θολώσει τα νερά, μολονότι είναι φανεροί οι τεράστιοι κίνδυνοι. Και το λέω αυτό, γιατί είχαμε πρόσφατα τρεις διαφορετικές τοποθετήσεις από επίσημα χείλη. Απ' τη μία, τον κύριο Γ. Παπανδρέου να δηλώνει ευθαρσώς ότι μπορεί να υπάρξει τελικά στρατιωτική παρέμβαση στη γειτονική χώρα, τη δήλωση του κυρίου Ρέππα ότι μονομερώς η Ελλάδα δε θα πάρει καμία στρατιωτική πρωτοβουλία, αλλά, εάν υπάρξει, θα συμμετέχει και, τέλος, τη γνωστή συνέντευξη του υπουργού Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλου, ο οποίος σε ορισμένα ζητήματα έχει μία διαφορετική άποψη απ' αυτήν που φαίνεται να επικρατεί... Ολα αυτά, κατά τη γνώμη μας, δείχνουν τον αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, που έχει αντανάκλαση και στην ελληνική κυβέρνηση και δείχνουν τις πολύ επικίνδυνες εξελίξεις που αναμένονται για το άμεσο μέλλον.

- Επομένως, η πολιτική των ΝΑΤΟ και ΕΕ οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο διαμελισμό της ΠΓΔΜ;

- Αυτό είναι ξεκάθαρο. Εάν δει κανείς τη λεγόμενη ελληνική πρόταση της προηγούμενης βδομάδας για την επίλυση της κατάστασης στη γειτονική χώρα, όπου συγκαλυμμένα, αλλά φανερά φαινόταν πως η λύση που προωθείται είναι μία λύση τύπου Βοσνίας, δηλαδή ένα ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, με εθνικές οντότητες που αδυνατούν να επικοινωνήσουν και να συμβιώσουν μεταξύ τους, ακριβώς λόγω της παρουσίας του ΝΑΤΟ. Βέβαια, το κόμμα μας είχε σημειώσει και προβλέψει από την αρχή ότι η προσπάθεια που γίνεται είναι να διαμορφωθούν μικρά κράτη, απολύτως εξαρτημένα από τις μεγάλες δυνάμεις, και να διαμορφωθεί μία κατάσταση που να δικαιολογεί την αμερικάνικη, ΝΑΤΟική και ευρωπαϊκή «διαμεσολάβηση», ώστε να εδραιώνεται η θέση αυτών των δυνάμεων στην περιοχή. Και αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως, έχοντας υπόψη τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στη Βοσνία, τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στο Κόσσοβο, τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στην ΠΓΔΜ, ενώ τώρα έχει αρχίσει σοβαρά ο λόγος για επέκταση της δικαιοδοσίας της KFOR και στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πέρα και έξω από αυτήν την άθλια «λογική» του ΝΑΤΟ που ακολούθησε τους βομβαρδισμούς στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Και λέω πέρα και έξω από αυτήν την άθλια λογική, γιατί στην περίπτωση της KFOR είχαν επικαλεστεί την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στην προκειμένη περίπτωση, ποια απόφαση έχουν να επικαλεστούν, πέρα από την καθαρά επεμβατική πολιτική της ΚΕΠΠΑ και του ΝΑΤΟ;

- Υπάρχει φρένο σ' αυτήν την κρίση; Μέχρι πού θα φθάσει αυτή η γενικότερη κατάσταση αποσταθεροποίησης;

- Η περίπτωση της ΠΓΔΜ είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστική για τις συνέπειες ένταξης στο ΝΑΤΟικό κυκεώνα. Μάλιστα, στην περίπτωση των Σκοπίων, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κανένα από τα «επιχειρήματα» όπως στην περίπτωση της Βοσνίας, ή της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Οταν το κόμμα μας κατήγγειλε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τον πόλεμο στα Βαλκάνια, η απάντηση που παίρναμε είναι ότι δε φταίνε οι μεγάλες δυνάμεις για τον πόλεμο, αλλά οι ντόπιοι εθνικισμοί, οι οποίοι είχαν προκαλέσει τους πολέμους και «ευτυχώς» ήρθε η «διεθνής κοινότητα» και μας έσωσε απ' τους πολέμους! Ποιοι ντόπιοι εθνικισμοί στην περίπτωση της ΠΓΔΜ προκάλεσαν αυτούς τους πολέμους; Και το λέω αυτό, γιατί η ΠΓΔΜ ήταν, ως γνωστόν, το παράδειγμα, υποτίθεται, για τις βαλκανικές χώρες, αναφορικά με τη λύση τέτοιων προβλημάτων. Λέω, λοιπόν, ότι με κάθε νέα χώρα που μπαίνει στο ΝΑΤΟικό κυκεώνα φαίνεται ολοένα και περισσότερο ότι η μοναδική δύναμη, ικανή να αντισταθεί απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις, είναι η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και η ανάδειξη ενός αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην περιοχή. Διαφορετικά, οι λαοί θα είναι έρμαια των σχεδιασμών επί χάρτου και στις πλάτες τους και των ζωνών επιρροής των μεγάλων δυνάμεων, με ολοφάνερη την τάση για τη δημιουργία εθνικά καθαρών κρατών και την αλλαγή των συνόρων στην περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο κίνδυνος γενικευμένης σύρραξης είναι ορατός και ίσως αυτό εξηγεί τη μεγάλη πίεση, αφ' ενός, για την προετοιμασία του «ευρωστρατού» και, αφ' ετέρου, για τη συγκρότηση της βαλκανικής ταξιαρχίας, που είναι ήδη σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά, για προφανείς λόγους και με παρέμβαση των Αμερικανών, έχει παγώσει μέχρι το φθινόπωρο η διαδικασία ανάπτυξης και ενεργοποίησής της.

- Με δεδομένα τα επεμβατικά, φανερά και υπόγεια, σχέδια των μεγάλων δυνάμεων και πρόσφατες ειδήσεις περί επικείμενης δράσης του λεγόμενου «Απελευθερωτικού Στρατού Τσαμουριάς» στην ελληνική Ηπειρο, πόσο ορατός ο κίνδυνος της εμπλοκής της χώρας μας σ' αυτόν τον πολεμικό χορό αποσταθεροποίησης;

- Κατ' αρχήν, είναι προφανείς οι επιπτώσεις για τη χώρα μας, οι οποίες είναι πάρα πολλές και σε διάφορα επίπεδα. Αφορούν τα ζητήματα ασφάλειας, συνόρων, σοβαρά οικονομικά προβλήματα σε σχέση με τους διαδρόμους διακίνησης των ελληνικών εμπορευμάτων προς τις χώρες της Ευρώπης κλπ. Ομως, η ελληνική κυβέρνηση έχει πλήρη ευθύνη γι' αυτές τις εξελίξεις. Το περιβόητο επιχείρημα που χρησιμοποιούνταν όλα αυτά τα χρόνια, πως, τάχα, επειδή η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι μία όαση στην περιοχή, καταλαβαίνει κανείς πόσο ψεύτικο και απατηλό ήταν, όταν έχουμε τη φωτιά στην κυριολεξία στα σύνορα της χώρας μας! Να θυμίσω και τα επιχειρήματα για συμμετοχή στη Βοσνία, για αποστολή στο Κόσσοβο και τις τεράστιες άμεσες ευθύνες, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας σ' αυτές τις εξελίξεις και τους σχεδιασμούς. Η ελληνική κυβέρνηση έχει, μάλιστα, επιπλέον ευθύνες για το ότι δε λέει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Οταν, π.χ., το ΝΑΤΟ κινείται στην ΠΓΔΜ και έχει άποψη για όλα τα ζητήματα, ποια είναι η ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης ως κυβέρνηση μίας χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ; Πώς μπορεί να βγαίνει εκ των υστέρων η ελληνική κυβέρνηση και να ανησυχεί για τις εξελίξεις, όταν η ίδια με την πολιτική της τις έχει διευκολύνει; Από κει και πέρα, είναι φανερό πως δυνάμεις που ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση, ανεξάρτητα ποια θα είναι η τύχη των σχεδίων και των απειλών οι οποίες εκτοξεύονται, στέλνουνε τα μηνύματα που εκείνες θεωρούνε πως είναι αναγκαία, ενδεχομένως για να αποσπάσουν ακόμη περισσότερα οφέλη σε μία αποσταθεροποιητική κατεύθυνση στη γειτονική χώρα.

Το συμπέρασμα που προκύπτει απ' όλα αυτά είναι πως η οποιαδήποτε μετακίνηση και αλλαγή των αρχών και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, μάς οδηγούν σε μία περιπέτεια δίχως τέλος. Γι' αυτό και εμείς, την ύστατη στιγμή, λέμε πως η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να επανέλθει σ' αυτές τις αρχές. Να ξεχαστούν τα περί «βελούδινων» διαζυγίων και περί «ομαλών αλλαγών» συνόρων, που κατά καιρούς έχουν ακουστεί από τα χείλη του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, γιατί, διαφορετικά, πραγματικά κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιο θα είναι το τέλος αυτών των άκρως ανησυχητικών εξελίξεων στην περιοχή μας!