Προβλέψιμη μορφή βιογραφίας με απουσία σουσπάνς, με κομψό μοντάζ και πομπώδη μουσική. Η ταινία μοιάζει με αιώνιας διάρκειας σκακιστικό παιχνίδι και παρουσιάζει δυσλειτουργίες που ξεπηδούν από αναπάντητα δραματουργικά στοιχεία. Γιατί ο Μπόμπι είναι τόσο αντιπαθητικός 12χρονος; Γιατί ο Σπάσκι παραμένει ανώνυμη φιγούρα στο φόντο; Ο σκηνοθέτης περιγράφει την παράνοια της εποχής με γρήγορα τηλεοπτικά ειδησεογραφικά κλιπ, χωρίς περαιτέρω καλλιτεχνική προσπάθεια, ενώ ο ηθοποιός Τόμπι Μαγκουάιρ στο ρόλο του Φίσερ, παίρνει πόζες Οσκαρ, ερμηνεύοντας τον άχρωμο ρόλο του μανιακού με το έντονο, ακίνητο, βλέμμα τρελού, ο τρόμος για τους Σοβιετικούς τον έκανε να χάσει το λογικό του... Σ' αυτό φαίνεται να συνέβαλε η χωρισμένη κομμουνίστρια μητέρα του, τα - ακατανόητο γιατί - τραυματικά παιδικά του χρόνια και το αμερικάνικο μότο «πρέπει να νικήσεις με κάθε θυσία»...