Τα φινάλε, που αποτελούν ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο στη σκακιστική θεωρία, είναι εξίσου σημαντικά και σπουδαία για ένα μέτριο σκακιστή, όσο τα ανοίγματα και το μέσον του παιχνιδιού. Πρέπει να τα μελετήσει και να τα μάθει όσο ποιο καλά μπορεί, για να συμπληρώσει έτσι τις θεωρητικές του γνώσεις με όσο το δυνατό περισσότερα στοιχεία.

Η μελέτη που πρέπει να κάνει κανείς για να καλύψει τα κενά που έχει στα φινάλε, πρέπει να είναι συνεχής. Πρέπει να παίξει και να ξαναπαίξει τα φινάλε που προκύπτουν από παρτίδες του ή από παρτίδες ισχυρών παικτών, ώστε να ισχυροποιηθεί και να μπορέσει να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε κάποιο τουρνουά.

Υπάρχουν κλασικές θέσεις φινάλε, που πρέπει να τις γνωρίζει κανείς από μνήμης, όπως επίσης να μπορεί να διακρίνει, ποια τεχνική χρειάζεται να μεταχειριστεί, ώστε να κερδίσει ένα φινάλε, ή αντίθετα να το σώσει αν βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση. Στο παράδειγμα του διαγράμματος τη «θέση κλειδί» θα τη φέρει ο λευκός βασιλιάς παρά το γεγονός της προώθησης των μαύρων πιονιών. 1. Ρθ7! θ4 2. Ρη6 θ3 3. Ρη5 θ2 4. Ρη4 θ1=Β. 5. Ρη3! Συνεχίστε με όλες τις συνέχειες. Τι γίνεται με την κίνηση 1... η5; κλπ.

Παίζουν τα λευκά και νικούν!