Associated Press

Το κτίριο του ΝΑΤΟικού Δικαστηρίου στη Χάγη

Κατ' αρχήν, ο «εξωφρενικός» τρόπος, με τον οποίο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς απήχθη από τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα και παραδόθηκε στις αρχές του ΔΠΔ, αποτελεί το τελευταίο δείγμα της πολιτικής που ακολουθείται και συνιστά εκδήλωση της απόλυτης περιφρόνησης, εκ μέρους των μεγάλων Δυνάμεων, της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των μικρότερων κρατών, καθώς και την απαξίωσή τους προς τις κυβερνήσεις, που εκλέχτηκαν έστω και με τις δικές τους οδηγίες. Ο ρόλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου σε αυτήν τη φάση, όπως αρχικά είχε προσδιοριστεί και με την απαγγελία της κατηγορίας και την έκδοση εντάλματος σύλληψης, είναι να παρέχει τη νομική και πολιτική, ως ένα βαθμό, κάλυψη για την ωμή επέμβαση και την επιστροφή σε ένα αποικιακό καθεστώς, και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, με το μάθημα αυτό, δηλαδή την απόλυτη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των μικρότερων κρατών.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, που συστάθηκε μετά την απόφαση 827 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το Μάη του 1993 και όλα τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών είναι υποχρεωμένα να συνεργάζονται απόλυτα μαζί του - παρά το γεγονός ότι ποτέ η σύσταση ενός Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου δεν υπερψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ - έχασε και το τελευταίο πρόσχημα της αμεροληψίας, όταν εξέδωσε το αρχικό ένταλμα σύλληψης κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ενόσω εκείνος ήταν αρχηγός κράτους και οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί συνεχίζονταν, στα τέλη Μάη του 1999.

Σύμφωνα, τουλάχιστον, με τα επίσημα ντοκουμέντα, όσον αφορά τη θεσμοθέτησή του, το ΔΠΔ έχει «τη δικαιοδοσία για εγκλήματα πολέμου που έκαναν ακόμη και απλοί πολίτες στην επικράτεια της πρώην Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας». Ως εγκλήματα τέτοια, σύμφωνα πάντα με το ΔΠΔ, περιγράφονται:

• Σοβαρές παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης του 1949.
• Παραβιάσεις των νόμων και εθίμων του πολέμου.
• Γενοκτονία.
• Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η δίωξη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στηρίζεται τουλάχιστον σ' αυτά τα στοιχεία και όπως χαρακτηριστικά τόνιζε και η ίδια η γενική εισαγγελέας του ΔΠΔ, Κάρλα ντελ Πόντε, «κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από το νόμο», καθώς ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ήταν ο πρώτος αρχηγός κράτους που διωκόταν. Μήπως όμως η ίδια η εισαγγελέας, στην προσπάθειά της να εξυπηρετήσει τους πολιτικούς σκοπούς των μεγάλων Δυνάμεων, ερμηνεύει - επιεικώς ο χαρακτηρισμός - κατά το δοκούν το Διεθνές Δίκαιο ή επιχειρεί να προσδώσει νομική διάσταση στα στοιχεία ή και στις φήμες, που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών και να τα παρουσιάσει ως «αδιάσειστα», που θα επιφέρουν τη «σίγουρη καταδίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς»;

Κατ' αρχήν, όλη η δίωξη του Γιουγκοσλάβου πρώην Προέδρου είναι γεμάτη νομικές αντιφάσεις. Εννοοείται ότι για πολιτικές αντιφάσεις δεν μπορεί να γίνεται λόγος, καθώς όλα είναι ξεκάθαρα.

Πρώτα και κύρια, το κατηγορητήριο του ΔΠΔ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα «σοβαρό νομικό ντοκουμέντο», από τη στιγμή που όλα τα στοιχεία κατηγορίας έχουν δοθεί στο ΔΠΔ από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, δύο από τις ηγέτιδες δυνάμεις που επέβαλαν τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς.

Επίσης, αγνοεί εντέχνως το ρόλο των ΝΑΤΟικών αεροπορικών βομβαρδισμών, στο κύμα προσφύγων που οι βομβαρδισμοί προκάλεσαν και το αποδίδει αποκλειστικά στις σερβικές Ενοπλες Δυνάμεις. Αγνοεί παντελώς το ρόλο του UCK και κυρίως το ρόλο της CIA και των ευρωπαϊκών μυστικών δυνάμεων σε όσα έλαβαν χώρα στο Κοσσυφοπέδιο κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, όταν σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος έβριθε από δημοσιεύματα για τη δράση Βρετανών, Γάλλων και Αμερικανών πρακτόρων.

Οσο για τις «γενοκτονίες», όλο το μελάνι που χύθηκε για το Ρατσάκ και άλλες σερβικές ακρότητες, μέχρι σήμερα, δύο χρόνια μετά, και παρά το «όργωμα» που έχουν κάνει οι ΝΑΤΟικές Δυνάμεις της KFOR τίποτα ουσιαστικό και αδιάσειστο δεν έχει παρουσιαστεί, ενώ τα «10.000 θύματα», που αρχικά είχε ανακοινώσει η Κάρλα ντελ Πόντε, έχουν φτάσει στους 3.000 αγνοούμενους, ενώ στο κατηγορητήριο στοιχεία και αναφορές υπάρχουν μόνο για 340 θανάτους αμάχων, χωρίς και πάλι ποτέ να αναφέρεται ούτε ένα επεισόδιο που έχει ανάμειξη ο UCK.

Εννοείται ότι καμία αναφορά δε γίνεται για το ρόλο των μεγάλων Δυνάμεων και του ΝΑΤΟ, που, έστω και ως εξωγενείς παράγοντες, εξαιτίας των παράπλευρων απωλειών, ευθύνονται για το θάνατο χιλιάδων αμάχων. Θανάτους που έχει επιβεβαιώσει και η ίδια η Βορειοατλαντική Συμμαχία!

Εν συνόλω, το κατηγορητήριο που απαγγέλθηκε περισσότερο προσομοιάζει με πολιτική διατριβή παρά με νομικό κείμενο, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό ρόλο του ΔΠΔ. Ρόλο, που είναι εξόφθαλμος πια ακόμη και για τους διάφορες παράγοντες, την καθεστηκυία τάξη και τα δυτικά ΜΜΕ, που κρούουν το κώδωνα του κινδύνου για ένα πολύ πιθανό σοβαρό πλήγμα της «αξιοπιστίας» του δικαστηρίου.