Και ακόμη προσπαθούν να ξεσκίσουν τις σάρκες της ραχοκοκαλιάς των Βαλκανίων. Η τελευταία επίθεση έχει τη μορφή της «απόδοσης δικαιοσύνης», ώστε να νομιμοποιηθούν τα εγκλήματα, με την αρπαγή του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς από τις φυλακές του Βελιγραδίου και την παράδοσή του στη «δικαιοδοσία» του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης. Τα όσα έλαβαν χώρα την 29η του Ιούνη ήδη έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη της οικουμένης.

Και δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούν θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών η συγκεκριμένη απόπειρα ποινικοποίησης της διεθνούς πολιτικής ζωής και η διαδικασία παράδοσης, μέσω εξαγοράς, του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Την Πέμπτη, είδε το φως της δημοσιότητας μία νέα σημαντική διεθνής πρωτοβουλία προσωπικοτήτων της ελληνικής κοινωνίας, από όλο το πολιτικό φάσμα, που υπογράφουν έκκληση διαμαρτυρίας και αντίθεσης στις ενέργειες της «νέας τάξης» και απαιτούν την άμεση απελευθέρωση του Μιλόσεβιτς. Ανάμεσά τους προσωπικότητες διεθνούς και αδιαμφισβήτητου κύρους στην πατρίδα μας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος, ο τ. υφυπουργός Αμυνας, επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πτέραρχος Ν. Κουρής, ο τ. υπουργός Γ. Α. Μαγκάκης, ο τ. υπουργός Βύρων Πολύδωρας, οι πρυτάνεις του ΕΜΠ Θ. Ξανθόπουλος και του Παντείου Ι. Βαβούρας, ο υπερνομάρχης Αθήνας-Πειραιά Θ. Κατριβάνος, ο επίτιμος αντιπρόεδρος του ΠΣΕ, ηθοποιός Κ. Καζάκος, ο πρόεδρος του ΔΣΑ Α. Ρουπακιώτης, κ.ά.

Ολοι οι υπογράφοντες την έκκληση διαμαρτυρίας αναγνωρίζουν ότι η δίκη του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας είναι κορυφαίο γεγονός που θα σημαδέψει τη διεθνή κοινότητα και ότι η έκβαση αυτής της πολιτικής και όχι νομικής μάχης θα έχει βαρύνουσα σημασία για τις εξελίξεις στην παγκόσμια στρατηγική σκακιέρα. Οχι όμως με τον τρόπο που θα ήθελαν οι «έγκριτοι αναλυτές», που μιλούν για «απόδοση δικαιοσύνης», όπως επιχειρήθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης και του Τόκιο, με τις οποίες μάλιστα αρέσκονται να συγκρίνουν τα τεκταινόμενα στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Κατ' αρχάς το πρώτο που αναγνωρίζεται είναι ο «εξωφρενικός» τρόπος με τον οποίο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς απήχθη από τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα και παραδόθηκε στις αρχές του ΔΠΔ, και αποτελεί το τελευταίο δείγμα της πολιτικής που ακολουθείται και συνιστά εκδήλωση της απόλυτης περιφρόνησης, εκ μέρους του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των μικρότερων κρατών, καθώς και την απαξίωσή τους προς τις κυβερνήσεις, που εκλέχτηκαν έστω και με τις δικές τους οδηγίες. Ο ρόλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου σε αυτήν τη φάση, όπως αρχικά είχε προσδιοριστεί και με την απαγγελία της κατηγορίας και με την έκδοση εντάλματος σύλληψης, είναι να παρέχει τη νομική και πολιτική, ως ένα βαθμό, κάλυψη για την ωμή επέμβαση και την επιστροφή σε ένα αποικιακό καθεστώς, και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, με το μάθημα αυτό, δηλαδή την απόλυτη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των μικρότερων κρατών.

Εν συνόλω, το κατηγορητήριο που απαγγέλθηκε περισσότερο μοιάζει με πολιτική διατριβή παρά με νομικό κείμενο, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό ρόλο του ΔΠΔ. Ρόλος, που είναι εξόφθαλμος πια ακόμη και για τους διάφορους παράγοντες, την καθεστηκυία τάξη και τα δυτικά ΜΜΕ, που «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για ένα πολύ πιθανό σοβαρό πλήγμα της «αξιοπιστίας» του δικαστηρίου.