Οι Θέσεις του 20ούΣυνεδρίου αποτελούν βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί ουσιαστικός προβληματισμός στις γραμμές του Κόμματος και στην εργατική τάξη, για τα ζητήματα της στρατηγικής και της γραμμής που πρέπει να ωριμάζει στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα καθήκοντα των κομμουνιστών στις δοσμένες συνθήκες, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ενισχυθούν στο ίδιο το Κόμμα, προκειμένου να ανταποκρίνεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, της προετοιμασίας και συσπείρωσης δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ρήξης με την οικονομία και την πολιτική των μονοπωλίων, στην υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και της εργατικής εξουσίας.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 19ο Συνέδριο, σημειώθηκαν βήματα στο καθήκον της ισχυροποίησης του Κόμματος, ως αναγκαίου όρου για την ανασύνταξη του κινήματος. Τα βήματα αυτά είναι ακόμη αναντίστοιχα των αναγκών και των εξελίξεων, όμως αποτελούν βάση (όπως και το ίδιο το 19ο) για τη βελτίωση της συνολικής δουλειάς μας. Η οικοδόμηση γερών Κομματικών Οργανώσεων αποτελεί ένα σύνθετο καθοδηγητικό καθήκον. Η βαθύτερη αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος, από τα μέλη και τα στελέχη, είναι όρος ώστε να εκφραστεί η αντιστοίχηση της οργανωτικής μας κατάστασης με το Πρόγραμμα, τη στρατηγική του Κόμματος. Αυτό δεν αποτελεί μία γενική διακήρυξη, αλλά εκφράζεται σε μέτρα ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά.

Οι συνολικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και στη χώρα μας επιβεβαιώνουν το Κόμμα. Η επιβεβαίωση αυτή έχει σχηματικά δύο «άξονες»:

Ο πρώτος έχει να κάνει με την ορθότητα και την επιστημονικότητα της κοσμοθεωρίας μας και την κατακτημένη δυνατότητα του Κόμματος να μελετά και να ερμηνεύει, με βάση αυτές, τις εξελίξεις. Να προειδοποιεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να αναπτύσσει μέτωπα πάλης. Ενα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σήμερα μας «παρακολουθεί» με ενδιαφέρον, έχει εμπιστοσύνη, αναγνωρίζει τη συμβολή του Κόμματος, εκτιμά τη σταθερότητα και τη στάση μας. Αυτό ενισχύεται από την πρωτοπόρα και αγωνιστική δράση των κομμουνιστών, την προσπάθεια ανάπτυξης πιο ουσιαστικής συζήτησης.

Ο δεύτερος «άξονας» αφορά την επιβεβαίωση της πρότασης διεξόδου του Κόμματος, τη ρεαλιστικότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η ανάδειξη αυτής της «επιβεβαίωσης» είναι στοιχείο της δουλειάς μας στο οποίο υστερούμε. Αφορά αδυναμίες που εκφράζονται και στη συζήτηση που γίνεται στις ΚΟΒ και είναι ζήτημα καθοδηγητικής ευθύνης πόσο ενισχύονται πτυχές, πόσο εντάσσονται οργανωμένα συμπεράσματα και επιχειρήματα στη δράση και τις εκτιμήσεις κάθε Οργάνωσης.

Πόσο και πώς η συζήτηση αυτή οργανώνεται με τον περίγυρο της κάθε ΚΟΒ, σε τι βαθμό την εντάσσουμε στο ίδιο το κίνημα, ιδιαίτερα ως αντίβαρο στις θεωρίες τις αστικής τάξης - στα αδιέξοδα και τους μονόδρομους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πώς σχεδιασμένα ανοίγει η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο συστήματα, αξιοποιώντας και εξελίσσοντας τις επεξεργασίες του Κόμματος, εξειδικεύοντας με βάση τον κλάδο, την πείρα. Και πώς αυτό θα εκφράζεται στην παρέμβαση της κάθε Οργάνωσης, του κάθε κομμουνιστή. Αν μετράμε βήματα από αυτήν τη σκοπιά, να απαντώνται τα επιχειρήματα «καλά αυτά που λέτε, αλλά δεν γίνονται» , «όπου έγινε απέτυχε», «δευτέρα παρουσία» που αποτελούν γραμμή της αστικής τάξης, όμως «φτάνουν» στα αυτιά μας συχνά και από φίλους ή ψηφοφόρους του Κόμματος, είτε απευθείας έτσι, είτε με «παραλλαγές». Πώς θωρακίζουμε απέναντι στις διάφορες «εναλλακτικές» διαχείρισης του καπιταλισμού, που υπόσχονται «ρεαλιστικές» λύσεις στα οξυμένα προβλήματα του λαού, συσκοτίζοντας τόσο τον πυρήνα του προβλήματος όσο και τη διέξοδο από αυτό.

`Η ακόμη στο ζήτημα, τι αποτελεί σήμερα σύγχρονη ανάγκη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πώς απαντάμε στο κομμάτι των χαμηλών απαιτήσεων που καλλιεργεί (με επιτυχία) κυβέρνηση και κεφάλαιο. Πώς αναπτύσσουμε την αντιπαράθεση στη βάση των δύο συστημάτων - γιατί και πώς στο σοσιαλισμό είναι δεδομένη η κάλυψη αλλά και η διεύρυνση των κοινωνικών αναγκών.

Σημαντικό στοιχείο για την καθοδηγητική δουλειά, στη βάση της ενίσχυσης της δραστηριότητας της Οργάνωσης και της «αποτελεσματικότητας» που εκφράζεται από την παρέμβασή μας, είναι η ικανότητα εξειδίκευσης της γενικής μας πολιτικής στον κλάδο και στο χώρο και, αντίστοιχα, κωδικοποίησης και αξιοποίησης συμπερασμάτων από τη δράση των Οργανώσεων, τη δράση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης - τα επιχειρήματα και τους τρόπους που αξιοποιούν. Πρέπει να μας απασχολήσει η βελτίωση της ικανότητας κάθε μέλους του Κόμματος να ερμηνεύει πτυχές της συνείδησης των εργαζομένων, τα δεδομένα που την διαμορφώνουν και την απαίτηση της δικής μας παρέμβασης. Να μη βγαίνουν «εύκολα» συμπεράσματα που συχνά αποτυπώνονται και με υποχώρηση απ' την επίμονη, μεθοδική δουλειά που απαιτείται προκειμένου να εκφράζονται ρωγμές, να καλλιεργείται η ταξικότητα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε, τέλος, λόγο για ισχυροποίηση του Κόμματος χωρίς να αποτυπώνονται, σε αυτές τις συνθήκες, αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση και στρατολογία νέων δυνάμεων. Χωρίς να αναπτύσσεται σε επίπεδο κλάδου πιο ολοκληρωμένο, μακρόπνοο σχέδιο, που θα παίρνει υπόψη του σαφώς τις δυσκολίες και τις δυνατότητες, αλλά θα κεντράρει καλύτερα και στις ανάγκες που υπάρχουν για κομματική ανάπτυξη σε νέους - μαζικούς χώρους, τα δεδομένα σε αυτούς, τη σύνθεση, τη διάταξη στελεχών και δυνάμεων. Σχέδιο που θα ελέγχεται με επιμονή, θα συζητιούνται τα συμπεράσματα. Πώς θα αξιοποιείται ο περίγυρος των φίλων και οπαδών του Κόμματος, η ένταξή τους σε ένα ενιαίο σχέδιο πολιτικής παρέμβασης και δράσης με την ΚΟΒ στο χώρο, που θα συμβάλλει να δυναμώνουν οι πολιτικοί δεσμοί μαζί τους, να κατανοείται η ανάγκη συστράτευσης με το Κόμμα, η οργανωτική του ανάπτυξη. Που θα μετρά και το βάθεμα της συμφωνίας τους με τη στρατηγική μας και το κέρδισμα νέων δυνάμεων.

Η εσωκομματική διαδικασία και η πλατιά συζήτηση με βάση τις αποφάσεις για την ισχυροποίηση - ανασύνταξη συνέβαλαν στην καλύτερη αφομοίωση της σχέσης Κόμματος - κινήματος, ν' ανέβει ο πήχης της καθοδηγητικής δουλειάς προς τις ΚΟΒ και από τις ΚΟΒ προς το μαζικό κίνημα. Να ενισχύεται στις Κομματικές Οργανώσεις ο προσανατολισμός στην αυτοτελή πολιτική δραστηριότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε «ξεμπερδέψει» με αντιλήψεις ότι η μαζική - συνδικαλιστική δουλειά ανταποκρίνεται και στην πολιτική, ότι η δουλειά που κάνουμε οι κομμουνιστές στο μαζικό κίνημα, ως συνδικάτο ή συνδικαλιστές «καλύπτει» και τις ανάγκες του αυτοτελούς πολιτικού αγώνα. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι ζήτημα απλό ή που αντιμετωπίζεται μια κι έξω. Αποτελεί με τη σειρά του έκφραση μίας σειράς αντικειμενικών ζητημάτων της καθημερινής πάλης, της δράσης στο κίνημα, αλλά και υπαρκτών ιδεολογικοπολιτικών αδυναμιών, που σωστά τις βάζουμε «μπροστά μας» ώστε να αντιμετωπιστούν με τον αντίστοιχο προσανατολισμό και καθοδηγητική ευθύνη.