Οι Θέσεις είναι μεγάλες και περιλαμβάνουν αρκετά στοιχεία, αλλά είναι πυκνογραμμένες, σε κάποια σημεία επαναλαμβάνονται και είναι «βαριές» για ευρύτερες μάζες. Η εκλαΐκευση που προσπαθούμε να κάνουμε μέσω «Ριζοσπάστη» είναι ετεροχρονισμένη και στα όρια των κανόνων του διαλόγου, γιατί μπορεί να προκαταβάλλουν ή/και προκαταλάβουν απόψεις στον προσυνεδριακό.

Στις Θέσεις περιγράφονται δυσκολίες που συναντάμε στην προσπάθεια περπατήματος στο λαό της «επεξεργασμένης στρατηγικής» που ολοκληρώθηκε με το 19ο συνέδριο. Δίνονται στοιχεία και υπάρχει περιγραφή της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κατάστασης στον ελληνικό και διεθνή χώρο. Παρ' όλα αυτά, δεν συγκεκριμενοποιούνται παραδείγματα δυσκολιών ούτε γίνεται συγκεκριμένη αυτοκριτική για αδυναμίες. Ενδεικτικά αναφέρω τη λειτουργία ή όχι των Λαϊκών Επιτροπών με συγκεκριμένους δείκτες, δηλαδή τι έχουμε αποκομίσει από το στήσιμό τους σε μια πόλη ή συνοικία, πόσο έχουν αγκαλιαστεί από τις μάζες και πόσο έχει «προχωρήσει» η κοινωνική συμμαχία. Θεωρώ ότι άλλο είναι η αντικειμενική ύπαρξη ή το «αίτημα» - ζήτημα να υπάρξει κοινωνική συμμαχία και άλλο το πώς στήνεται και συγκεκριμενοποιείται σε δοσμένες ιστορικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να υπάρχει το «κόχλασμα» από τα κάτω δεν μπορεί να τιτλοφορείται από τα πάνω το συντονιστικό των «μετωπικών» μας οργανώσεων ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ (βλ. Λαϊκές Επιτροπές) ως κοινωνική - λαϊκή συμμαχία. Το «έδειξε η ζωή» το προηγούμενο διάστημα, γιατί ενώ προσπαθήσαμε να υπερβούμε εαυτούς και να κεφαλαιοποιήσουμε τη δράση μας με τη δημιουργία των Λαϊκών Επιτροπών, αυτές αγκαλιάστηκαν μαζικότερα μόνο στιγμιαία και σε επιμέρους ζητήματα πάλης π.χ. άρνηση πληρωμής χαρατσιού, επανασύνδεση ρεύματος. Επειδή η κοινωνική συμμαχία δεν είναι κάτι που «τρώγεται» - ψηλαφίζετται ή προδιαγράφεται ως οντότητα ή ένα σύνθημα για να μας βοηθήσει στην παρέμβασή μας και στο βάθεμα της συνείδησης των εργαζομένων και των συμμάχων τους, χρειάζεται «να μην τραβιέται απ' τα μαλλιά για να επιζήσει» ως λαϊκή επιτροπή γειτονιάς ή πόλης, όταν ή αφού δε συσπειρώνει λαϊκές μάζες πέραν κομματικών μελών και στενού περιγύρου μας. Πρώτα σπέρνεις μετά θερίζεις!!

Για να αναφερθώ και στο χώρο δράσης μου, ενδεικτικό της «πρεμούρας» που έχουμε να συμβαδίσουν στρατηγική, τακτική και καθημερινή πρακτική - ανεξαρτήτως συνθηκών, συσχετισμών και δυνατοτήτων - είναι η δημιουργία ενιαίας «επιτροπής αγώνα αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών δικηγόρων» στη Θεσσαλονίκη, η οποία υπολειτουργεί..., αφού δυστυχώς δε συσπειρώνει πέραν του κόσμου της παράταξης, άλλους δικηγόρους, προφανώς χωρίς τη δική μας ευθύνη μόνο. Για να το γενικοποιήσω όμως, νομίζω ότι τα παραπάνω παραδείγματα και οι συμπυκνωμένες κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις δείχνουν ότι χρειάζεται να υπάρχει επικαιροποίηση του Προγράμματος ίσως και νωρίτερα από κάθε Συνέδριο. Η επικαιροποίηση αφορά την τακτική στρατηγικής σημασίας, την τακτική και την πρακτική. Ενα παράδειγμα προσαρμογής, το προηγούμενο διάστημα, που δεν μοιάζει με το νέο τρόπο δουλειάς είναι τα αγροτικά μπλόκα το χειμώνα 2015 - 16 σε σχέση με το 2014 - 15, αλλά και το «μέτωπο πάλης» για τις Συλλογικές Συμβάσεις, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ.

Μερικά ακόμα στοιχεία που περιλαμβάνονται στις Θέσεις θεωρώ ότι δείχνουν την ανάγκη της επικαιροποίησης, αλλά και τη δυστοκία που προξενεί η ύφεση του κινήματος και τη «φτώχεια που φέρνει γκρίνια» και στις γραμμές μας. Δυστυχώς, η ενδοσκόπηση, η έγνοια να μην παρεξηγηθούμε, να μην ξεφύγουμε απ' το Πρόγραμμα, να μη φανούμε ανακόλουθοι με τη νέα «επεξεργασμένη στρατηγική» φαίνεται νομίζω και από την παντελή απουσία του «εντοπισμού» της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Υπάρχει περιγραφή, μεστή και ολοκληρωμένη, των όρων και της εξέλιξης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, στο διεθνές επίπεδο ακόμα καλύτερη, αλλά δεν απαντιούνται ερωτήματα π.χ. η εξάρτηση ή η ανισότιμη και ετεροβαρής αλληλεξάρτηση της καπιταλιστικής Ελλάδας μεγαλώνει ή μικραίνει; Επειδή η απάντηση αφορά και την επικαιροποίηση της τακτικής μας θα έπρεπε να απαντιέται αυτό το ερώτημα σε κάθε Συνέδριο και όχι μόνο στα προγραμματικά.

Ενα παράδειγμα διόρθωσης θέσης με βάση το νέο Πρόγραμμα φάνηκε στο Κυπριακό. Κατανοητή και ιδεολογικά ορθή η νέα θέση, αλλά μήπως προβάλλεται πρώιμα και η παλιά δεν ήταν λαθεμένη; Το Κυπριακό μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα δεν μπορεί να λυθεί δίκαια για τον κυπριακό λαό και δίκαιη λύση είναι λογικό ή πιθανό να έρθει με σοσιαλιστική επανάσταση στην Τουρκία ή στην Ελλάδα σε συνεργασία με το κυπριακό λαϊκό κίνημα. Αλλά, όπως ήταν άλλο το ΟΧΙ του ΚΚΕ στο «σχέδιο ΑΝΑΝ», άλλο το ΟΧΙ των εθνικιστών και άλλο του ΑΚΕΛ, έτσι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία - θέση και επί ΕΣΣΔ - είναι διαφορετικό να προβάλλεται και να «υπηρετείται» από το ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες και διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο κόμμα.

Ενα ακόμη ζήτημα που περιλαμβάνεται στις Θέσεις και χρήζει επισήμανσης είναι το τι κάνουμε ως κομμουνιστές σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου είτε η εγχώρια αστική τάξη είναι αμυνόμενη είτε είναι επιτιθέμενη. Δυστυχώς, δεν συγκεκριμενοποιείται το αν ή περισσότερο το πώς θα «πολεμήσουμε», πέραν του γενικόλογου - σωστού «θα οργανώσουμε την πάλη ώστε να ηττηθεί και η ντόπια και η ξένη αστική τάξη». Οι πόλεμοι σε Ουκρανία, Συρία και άλλες περιοχές και η στάση των κομμουνιστών εκεί, δείχνουν νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρχει «γραμμική» ενιαιότητα και αντιγραφή τακτικής και πολεμικής πρακτικής στην περίπτωση ξεσπάσματος ιμπεριαλιστικού πολέμου, ιδιαίτερα παγκόσμιου.

Παρεμφερές ζήτημα που προέκυψε ανάμεσα στο 19ο και στο 20ό Συνέδριο είναι το αίτημα - σύνθημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ με ή χωρίς λαϊκή εξουσία. Αν το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου ή το ανάποδο και αν μπορεί να προβληθεί ξεχωριστά - αυτόνομα υποταγμένο στο στρατηγικό στόχο, όπως παλαιότερα π.χ. με τη συλλογή υπογραφών για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, με το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα και χωρίς να μπαίνει κάτω από ξένη σημαία είτε ως αίτημα είτε ως σύνθημα. Νομίζω ότι ο «φόβος» να μην παρεκκλίνουμε από τα ντοκουμέντα του 19ου, μας οδηγεί να «ψάχνουμε» μερίδα του αστικού κόσμου που θέλει την έξοδο από την ΕΕ και έτσι να μην καρπωνόμαστε πολιτικά τον «ευρωσκεπτικισμό» της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ως λανθάνοντα αντιιμπεριαλισμό παρόλο που συμβάλαμε σ' αυτόν ή να μην προσπαθούμε να τον καναλιζάρουμε.

Τελειώνοντας, θεωρώ ότι η αντιμετώπιση του φασισμού, του εκφασισμού και των εκφράσεών του, π.χ. εγκληματική ΧΑ, θα έπρεπε να αναφέρεται και να εξηγείται παραπάνω στις Θέσεις και να προκρίνεται κατά περιπτώσεις ο ενεργητικότερος εργατικός - λαϊκός αντιφασισμός.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή στην άμβλυνση της έννοιας της συντροφικότητας στις γραμμές μας, ως αποτέλεσμα καπιταλιστικής κρίσης και αντικειμενικών συνθηκών και στην ανάγκη ξαναζωντανέματός της και να ευχηθώ καλή επιτυχία στις εργασίες του 20ού Συνεδρίου.

Με καρδιά και μυαλό ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ!!