Οσο πλησιάζουν οι εκλογές σε Γερμανία και Γαλλία, τόσο πυκνώνουν και στη χώρα μας διάφορες φωνές που καλούν τους σοσιαλδημοκράτες αυτών των χωρών να στρίψουν πιο «αριστερά» το τιμόνι, προκειμένου να ηττηθεί εκλογικά η «δεξιά» και η «ακροδεξιά». Για τον ίδιο λόγο, παροτρύνουν τα αυτοαποκαλούμενα «αριστερά» κόμματα να στηρίξουν τους σοσιαλδημοκράτες υποψήφιους. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και επανέρχεται σε νέα έκδοση κάθε φορά που το σύστημα αναζητάει αποκούμπι στη δοκιμασμένη και πάντα έτοιμη για τέτοιες αποστολές σοσιαλδημοκρατία «παλιά» και «νέα». Θυμίζουμε ότι ο σοσιαλδημοκράτης Ολάντ προβλήθηκε ως το αντίπαλο δέος στον «δεξιό» και «νεοφιλελεύθερο» Σαρκοζί στη Γαλλία, μέχρι να αποδειχτεί στην πράξη ότι ήταν ο επικεφαλής μιας από τις πλέον αντεργατικές - αντιλαϊκές κυβερνήσεις στη χώρα αυτή. Παρόμοια πείρα έχουν τα λαϊκά στρώματα και στη Γερμανία, όπου το κεφάλαιο γεύεται ακόμα τους καρπούς των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αλλά και ο τωρινός υποψήφιος του SPD, ο Μ. Σουλτς, δεν προήλθε από παρθενογένεση, χώρια που το κόμμα του συγκυβερνά για χρόνια με τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, τους οποίους όψιμα αναγορεύουν τώρα σε αντίπαλους. Επομένως, καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να τρέφει ο λαός και στην Ελλάδα ότι αν νικήσουν αυτές οι δυνάμεις, κάτι καινούργιο θα προκύψει στην ΕΕ προς όφελος των δικών του συμφερόντων. Αλλωστε, τη σοσιαλδημοκρατία στη διακυβέρνηση τη ζει από πρώτο χέρι και στην Ελλάδα, ανεξάρτητα αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί βελτιωμένη έκδοση σε σχέση με τα πρωτότυπα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ.