Εκδήλωση τιμής για τον Γιάννη Ζέβγο, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, πραγματοποίησε η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, τη Δευτέρα 20 Μάρτη, ακριβώς 70 χρόνια από τη δολοφονία του από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στη συμβολή των οδών Αγίας Σοφίας και Γεωργίου Σταύρου.

Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ συναντήθηκαν έξω από τα κεντρικά γραφεία του Κόμματος στην οδό Εγνατία και με πορεία κατευθύνθηκαν στο χώρο της εκδήλωσης. Εκεί μίλησε ο Ζήσης Λυμπερίδης, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αμέσως μετά έκανε και τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλάκας που τοποθετήθηκε στο σημείο της δολοφονίας για να παραμένει ζωντανή η Ιστορία.

Η ωμή και εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία του Γιάννη Ζέβγου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της αιματηρής τρομοκρατίας που είχαν εξαπολύσει οι κρατικές και παρακρατικές συμμορίες ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και ιδιαίτερα στο ΚΚΕ.

Ο Γιάννης Ζέβγος, ως αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ, βρισκόταν από τις πρώτες μέρες του Φλεβάρη του 1947 στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΕΑΜ. Αποστολή τους ήταν να αποκαλύψουν το όργιο της εγκληματικής τρομοκρατίας στη διεθνή Επιτροπή του ΟΗΕ, που, εγκατεστημένη εκείνη την περίοδο στη συμπρωτεύουσα... διερευνούσε την κατάσταση στην ελληνική ύπαιθρο, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Από την πρώτη μέρα που έφτασε στη Θεσσαλονίκη, προχώρησε σε αλλεπάλληλα διαβήματα και καταγγελίες στην Επιτροπή του ΟΗΕ. Παρέδωσε πλήθος συγκεκριμένων στοιχείων και επώνυμες μαρτυρίες, για τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, καταστροφές γραφείων του ΕΑΜ και του Κόμματος, καταστροφές περιουσιών, βιασμούς γυναικών και άλλες εγκληματικές ενέργειες, από τις διάφορες φασιστικές συμμορίες και τις κρατικές δυνάμεις «καταστολής». Παραθέτοντας σωρεία αδιαμφισβήτητων στοιχείων απέδειξε συγκεκριμένα ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις προχωρούσαν ήδη σ' ένα συνεχώς εντεινόμενο εγκληματικό και τρομοκρατικό όργιο, καταπατώντας ακόμη και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.

Είναι η περίοδος που χιλιάδες ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες υπέστησαν διώξεις, άλλοι αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, για να σωθούν. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες ήταν η βασική μάζα διωκομένων, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί ο αδικαιολόγητος συμβιβασμός με τη Συμφωνία της Βάρκιζας και λίγο πιο πριν με τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Από την άλλη, οι ταγματασφαλίτες, οι Χίτες και όλες οι οργανώσεις των δοσίλογων όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά ενσωματώθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τους μηχανισμούς του κράτους ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και τους κομμουνιστές.

Την Πέμπτη 20 Μάρτη του 1947, Ο Γιάννης Ζέβγος είχε πάει στα γραφεία της εφημερίδας «Αγωνιστής», όπου είχε γράψει ένα ακόμη υπόμνημα προς την Επιτροπή του ΟΗΕ, με νέα στοιχεία διωγμών και άλλων αντιδραστικών ενεργειών από τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς και συμμορίες.

Λίγα μέτρα από το κτίριο όπου στεγαζόταν η διεθνής Επιτροπή του ΟΗΕ, ο Χρ. Βλάχος, κρεοπώλης από τις Σέρρες, πλαισιωμένος από δύο άλλα άτομα, πυροβολεί από πολύ κοντά τρεις φορές τον Γιάννη Ζέβγο και καθώς αυτός πέφτει θανάσιμα πληγωμένος, τον ξαναπυροβολεί για τέταρτη φορά.

Ο δράστης δεν δείχνει να φοβάται για την πράξη του και δεν αξιοποιεί τη σύγχυση που επικράτησε, για να εξαφανιστεί. Μετά από λίγη ώρα συλλαμβάνεται από πολίτες που τον καταδίωξαν.

Ο μοναρχοφασιστικός και φιλοκυβερνητικός Τύπος επιχείρησε να παρουσιάσει το στυγερό έγκλημα σαν ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Η προσπάθεια, όμως, αυτή των εμπνευστών και οργανωτών της δολοφονίας έπεσε στο κενό και στράφηκε σε βάρος τους, όταν ο «Ριζοσπάστης», με συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις, αποκάλυψε τον προμελετημένο χαρακτήρα του εγκλήματος και τους εμπνευστές του.

Στις 3 Απρίλη του 1947, δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» γράμμα του Νίκου Σιδηρόπουλου, ενός από την παρέα του δολοφόνου, ο οποίος αποκαλύπτει ότι η δολοφονία οργανώθηκε από τις «εθνικόφρονες οργανώσεις», το «Α2» και την ΕΣΑ του Γ' Σώματος Στρατού, υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργού τότε Δημόσιας Τάξης, Ναπ. Ζέρβα. Αλλωστε, δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι βρισκόταν τις μέρες εκείνες στη Θεσσαλονίκη ολόκληρο κυβερνητικό κλιμάκιο, από τους Ν. Ζέρβα και τους υπουργούς Δικαιοσύνης και Βόρειας Ελλάδας, Αλεξανδρή και Ροδόπουλο, αντίστοιχα.

Το 1948, ο δολοφόνος του Γιάννη Ζέβγου καταδικάστηκε - για τα μάτια - σε δύο χρόνια φυλακή, πολύ γρήγορα όμως απελευθερώθηκε και φυγαδεύτηκε στην Αργεντινή.

Στην ομιλία του, ο Ζήσης Λυμπερίδης αναφέρθηκε στα γεγονότα της περιόδου, στα διδάγματα από τη μεγάλη λαϊκή εποποιία, στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διαστρεβλώσει την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ και στην ανάγκη ο λαός σήμερα να βρεθεί έτοιμος και αποφασισμένος να ανοίξει το δρόμο που θα οδηγήσει σε νικηφόρους αγώνες.

Μεταξύ άλλων ανέφερε: «70 χρόνια μετά, οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται μπροστά στα ίδια μεγάλα προβλήματα όπως και τότε - φτώχεια, ανεργία (...) Με την απειλή της γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας. Βρίσκονται μπροστά σε νέα μεγάλα διλήμματα. Θα συνεχίσουν να δέχονται μοιρολατρικά την όλο και πιο βάρβαρη πολιτική που τους μαραζώνει τη ζωή, με τη δικαιολογία ότι τίποτε δεν αλλάζει και την επιλογή του "μικρότερου" κάθε φορά κακού, ή θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους δείχνοντας εμπιστοσύνη στην αστείρευτη δύναμη που έχει ο λαός όταν αποφασίσει να ανατρέψει τους μεγαλοκαρχαρίες και να ορίσει τα πράγματα σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες;

Οσοι προσπαθούν να ρίξουν λάσπη, να αμαυρώσουν την Ιστορία και την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, έχουν έναν κοινό στόχο: Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν ανήμπορα μπροστά στις συνέπειες της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, ή να αρκεστούν στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν "διόρθωσής" του. Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που σήμερα μιλάνε για "αδελφοκτόνο" αγώνα, αναφερόμενοι στην περίοδο του 1946 - 1949, είναι αυτοί που θέλουν το λαό στο περιθώριο, να δέχεται καρτερικά τα αποτελέσματα της βάρβαρης πολιτικής που του τσακίζει κάθε δικαίωμα στη ζωή και την εργασία, για να αυξάνονται και να αυγατίζουν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.

Είναι εκείνοι που συσκοτίζουν τις αιτίες της οικονομικής κρίσης, συγκαλύπτουν ότι η πολιτική των μνημονίων είναι η τυπική διέξοδος από την κρίση σε βάρος του λαού και υπέρ του κεφαλαίου. Είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για τις εστίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή μας και αλλού. Ολοι αυτοί - που βλέπουν ότι τα πράγματα εξελίσσονται όλο και χειρότερα στο επίπεδο της οικονομίας και στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο - ξέρουν ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε αμφισβήτηση της εξουσίας τους από το λαό.

Ιδιαίτερα σήμερα, που ο κίνδυνος γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι φανερός, ο εργαζόμενος λαός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και σε κινητοποίηση.

(...) Απαιτείται να δυναμώσει η λαϊκή μαζική δράση που μπορεί να προετοιμάζει και να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση με κριτήριο τις δικές του ανάγκες. Κι αυτή βρίσκεται στη σύνδεση του καθημερινού αγώνα με τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στην εμπλοκή και συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας.

(...) Αυτός είναι ο δρόμος για να προετοιμάσουμε τις νέες αναμετρήσεις, τους νέους νικηφόρους αγώνες.

Με στόχο την πραγματική εξουσία του λαού, τη μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του, σύμφωνα με τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, τις δυνατότητες της χώρας. Να διαγράψει το χρέος, να αποδεσμεύσει την Ελλάδα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες».

Ο Γιάννης Ζέβγος γεννήθηκε το 1897 στη Δόριζα της Τρίπολης και ήταν δάσκαλος στο επάγγελμα. Το 1918, με το 1ο Συνέδριο του Κόμματος, έρχεται σε επαφή με τις ιδέες του σοσιαλισμού. Μέλος του ΚΚΕ έγινε το 1919 και ενώ ήταν δάσκαλος στη Μακεδονία. Δούλεψε στο διδασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Από το 1923 έως το 1925 ήταν Γραμματέας της ΠΕ Ξάνθης του ΚΚΕ. Αργότερα δούλεψε ως μέλος της ΕΠ Αθήνας. Το 1928 πήγε στη Σοβιετική Ενωση, όπου έμεινε έως το 1933. Μετά την επιστροφή του δούλεψε στην Πάτρα και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου ήταν υπεύθυνος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» και συνεργάτης του «Ριζοσπάστη».

Μετά την πτώση του Πάγκαλου, ανέλαβε Β' Γραμματέας στην Οργάνωση της Αθήνας. Στο 6ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται στην ΚΕ. Το 1938 στη δικτατορία του Μεταξά πιάστηκε από την Ασφάλεια και βασανίστηκε. Κλείστηκε στις φυλακές της Αίγινας και αργότερα μεταφέρθηκε στην απομόνωση, στις φυλακές της Κέρκυρας.

Μετά την εισβολή των Γερμανών μεταφέρθηκε στην Ακροναυπλία. Το 1942, άρρωστος, μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο της Αθήνας, απ' όπου δραπέτευσε το Μάη του 1943. Τον Αύγουστο του 1944 μετείχε στις διαπραγματεύσεις του Καΐρου και αργότερα στην κυβέρνηση της απελευθέρωσης ως υπουργός Γεωργίας. Παραιτήθηκε μαζί με άλλους υπουργούς του ΕΑΜ όταν ο Γ. Παπανδρέου, υλοποιώντας τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των Αγγλων, ζήτησε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Μετά το Δεκέμβρη του 1944 έγινε διευθυντής της ΚΟΜΕΠ και στο 7ο Συνέδριο εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Την περίοδο του 1945 -1946 καθοδηγούσε το Γραφείο Περιοχής Πελοποννήσου, όταν δέχθηκε την πρώτη δολοφονική επίθεση, στις 17 Γενάρη του 1946, στην κεντρική πλατεία της Κορίνθου από Χίτες συνεργαζόμενους με τη Χωροφυλακή και τραυματίστηκε στο κεφάλι.