Στην ομιλία της, η Β. Πλατανιά, αφού αναφέρθηκε στις γενικότερες εξελίξεις δίνοντας το περίγραμμα στο οποίο διαμορφώνεται και η πολιτική για τον πολιτισμό και τις τέχνες, στάθηκε σε ορισμένες πλευρές που αναδεικνύουν χαρακτηριστικά τη σύνδεση της Τέχνης και του Πολιτισμού με τους σύγχρονους στρατηγικούς οικονομικούς - πολιτικούς - ιδεολογικούς στόχους της άρχουσας τάξης.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρθηκε σε 4 παραδείγματα:

«Πρόσφατα συζητήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο έκθεση που είναι ενδιάμεση αποτίμηση της πορείας υλοποίησης του προγράμματος Δημιουργική Ευρώπη (2014 - 2020) που αποτελείται από δύο υποπρογράμματα: Το υποπρόγραμμα Media για τον οπτικοακουστικό τομέα (...) και το υποπρόγραμμα Πολιτισμός (...). Γενικότερα αντανακλά μια ανησυχία για το βαθμό αξιοποίησης του πολιτισμού ως «ενοποιητικού» παράγοντα σε μια περίοδο αβεβαιότητας για τη διατήρηση της συνοχής της ΕΕ, αλλά και ως παράγοντα ενσωμάτωσης του μεταναστευτικού και προσφυγικού πληθυσμού (...).

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά την όλη συζήτηση που έχει ανοίξει με αφορμή τις εξελίξεις στην ΑΕΠΙ και έχει φόντο την ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 2014\26 για την πνευματική ιδιοκτησία (...). Με αφορμή όσα αποκαλύφθηκαν για την κλεψιά στην ουσία της ΑΕΠΙ έναντι των δημιουργών άνοιξε μία συζήτηση που έβαλε στο επίκεντρο την ανάγκη να ρυθμιστούν ζητήματα που αφορούσαν τους οργανισμούς διαχείρισης, πλευρά που δήθεν διευθετεί η ένταξη της κοινοτικής οδηγίας στην ελληνική νομοθεσία (...). Ομως, η οδηγία αυτή κάθε άλλο παρά αυτό κάνει. Ισα - ίσα ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη παραπέρα επιχειρηματικής δραστηριότητας στην ακόμα ανεκμετάλλευτη σχετικά πίτα των πνευματικών δικαιωμάτων καθώς προβλέπει στην ουσία την ίδρυση πολλών ΑΕΠΙ, των Ανεξάρτητων Οντοτήτων Διαχείρισης (ΑΟΔ) (...).

Θα μπορούσαμε για πολλές ώρες να μιλάμε για το τι προβλέπει η κοινοτική οδηγία, ωστόσο η ουσία είναι ότι έρχεται να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων παραγωγής μουσικού κυρίως έργου και να συγκεντρώσει τον τομέα των πνευματικών δικαιωμάτων σε μονοπωλιακές επιχειρήσεις, με αφορμή διαφυγόντα κέρδη που προκύπτουν από τη χρήση των μουσικών έργων στο διαδίκτυο. Για το σκοπό αυτό διαμορφώνει ενιαία νομοθεσία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής αγοράς πνευματικών δικαιωμάτων, δίνοντας τη δυνατότητα να λειτουργούν πολλοί οργανισμοί και οντότητες κατά κλάδο. Επιτρέπει, επίσης, την εγκατάσταση οποιουδήποτε Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης (ΟΣΔ) ή ΑΟΔ σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ, ανεξάρτητα από τη χώρα που βρίσκεται η έδρα της και τη δυνατότητα ενός καλλιτέχνη να ενταχθεί σε οποιονδήποτε ΟΣΔ ή ΑΟΔ θέλει, ακόμη κι αν αυτοί δραστηριοποιούνται σε άλλη χώρα από αυτήν του καλλιτέχνη. Δίνει τη δυνατότητα οι ΟΣΔ να επενδύουν χωρίς όρια τόσο τα παρακρατούμενα ποσά όσο και έσοδα από δικαιώματα. Εξωθεί τελικά τους ήδη υπάρχοντες ΟΣΔ, για να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό, να μετατραπούν σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις ή να διαλυθούν.

Τρίτο παράδειγμα αφορά τις εξελίξεις που με έναν τρόπο εξαγγέλθηκαν και στη συνέντευξη της υπουργού Πολιτισμού και αφορούν τον κινηματογράφο και τον οπτικοακουστικό τομέα. Οι εξελίξεις αυτές παρουσιάστηκαν ως ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης του κινηματογράφου μέσω μιας αυξημένης χρηματοδότησης του ΕΚΚ με 3,6%. Αυτό όμως που κρύβεται είναι ότι πρόκειται για την οριστική ταφόπλακα του ανταποδοτικού φόρου στο εισιτήριο, η οποία φυσικά έχει καταργηθεί και δεν αλλάζει κάτι, ενώ από την άλλη στην ουσία συνεχίζεται να καθορίζεται η κινηματογραφική πολιτική χωρίς συγκεκριμένο έσοδο, κωδικό και να επαφίεται στη βούληση του ΥΠΠΟ (...).

Τελευταίο παράδειγμα αφορά το χτύπημα ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των δημιουργών όπως π.χ. τις τιμητικές συντάξεις: τι έχουμε τις τελευταίες μέρες: Η κυβέρνηση, υλοποιώντας νόμο του Νοεμβρίου 2012, ενεργοποίησε ήδη την 1/1/2016 περικοπή της λεγόμενης «τιμητικής» σύνταξης των 720 ευρώ (και κάποιων συντάξεων των 800 ευρώ σε συνταξιοδοτημένους πριν το 2013) κατά 20%. Ο νόμος του 2012 προέβλεπε αυτήν τη μείωση από 1/1/13. Η κυβέρνηση υλοποίησε το νόμο των Σαμαρά/Βενιζέλου το 2016 (...)».

Επισήμανε ότι με αυτά τα παραδείγματα, «νομίζουμε ότι καλύτερα τώρα μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις εξελίξεις με τους βασικούς στόχους της αστικής τάξης που είναι το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας π.χ. πνευματικά δικαιώματα ή η σύνδεση με άλλους κλάδους στρατηγικής οικονομίας π.χ. στο νομοσχέδιο για τον οπτικοακουστικό τομέα συνδέεται η επιδιωκόμενη προσέλκυση κεφαλαίων και για ανάπτυξη στους κλάδους των μεταφορών, κατασκευών, τουρισμού. Από την άλλη αν δει κανείς και σταχυολογήσει μερικά μόνο δείγματα του προσανατολισμού και του περιεχόμενου της Τέχνης το προηγούμενο διάστημα θα καταλάβει πόσο αυτή έρχεται να ενισχύσει το ιδεολογικό - πολιτικό - αισθητικό οπλοστάσιο που έχει ανάγκη η αστική τάξη στην αντιπαράθεσή με την εργατική (...)».