Στη «μεγάλη απώλεια» του Μ. Λοΐζου αναφέρεται ο Θάνος Μικρούτσικος, σκιαγραφώντας πλευρές της προσωπικότητάς του και στιγμές της συνεργασίας και της ζεστής σχέσης τους. «Μετά από τόσα χρόνια που ο Μάνος λείπει από κοντά μας», λέει ο Θ. Μικρούτσικος, «υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Το ελληνικό τραγούδι είναι πολύ πιο φτωχό. Αυτό φαίνεται περισσότερο σήμερα, που έχει επικρατήσει το εμπορευματοποιημένο και "νιου λάιφ στάιλ" τραγούδι. Ο Λοΐζος είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να είναι ένας κυματοθραύστης, ακριβώς γιατί ήταν ο πιο μελωδικός συνθέτης απ' όλους μας. Κουβαλούσε το άρωμα της Αλεξάνδρειας και ήταν από τους ελάχιστους τραγουδοποιούς, που πραγματικά κινήθηκαν σε αυτό το γλυκό σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής. Ηταν ο πιο μεγάλος μελωδός απ' όλους μας και όλα σχεδόν τα τραγούδια του είχαν μια ιδιαιτερότητα. Ακόμα και τραγούδια που θα 'λεγε κανείς ότι δεσμεύτηκαν από την εποχή τους, όταν τ' ακούς σήμερα ξεφεύγουν από μια τυποποιημένη φόρμα. Η προσφορά του ήταν πολύ σημαντική».

Με συγκίνηση θυμάται ο Θ. Μικρούτσικος μια συναυλία, που όπως λέει, «δεν έχει πολυσυζητηθεί από τους "ιστορικούς" του ελληνικού τραγουδιού. Εγινε στις 19 Απριλίου 1967, στο θέατρο "Κεντρικό" όπου ο νέος τότε συνθέτης Μ. Λοΐζος (δεν είχε κλείσει ακόμα τα 30) παρουσίαζε τα "Νέγρικα" τραγούδια, μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο (σ.σ. και με μια ξεχωριστή ορχήστρα). Στο πιάνο έπαιζα εγώ (ήμουν 19 χρόνων), σε ένα όργανο από τους προγόνους των λεγόμενων συνθεσάιζερ, που είχα στο σπίτι μου, έπαιζε ο Λοΐζος, κιθάρα ο Διονύσης Σαββόπουλος, τραγουδούσε η νεαρή τότε Μαρία Φαραντούρη και επίσης σε άλλα δύο όργανα ήταν δύο πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες εκείνης της εποχής, ο Τζίμης Τζιμόπουλος, ένας από τους γνήσιους ροκάδες της δεκαετίας του '60 και ο Πετροπουλάκης. Μετά από πάρα πολλές πρόβες δώσαμε αυτή τη συναυλία, που είχε ένα ιδιαίτερο σφρίγος και παλμό. Τα τραγούδια του Μάνου ήταν εξαιρετικά, η Φαραντούρη τραγουδούσε εκπληκτικά, εμείς παίζαμε με όλο το πάθος μας και μάλιστα ήταν τόση η καλλιτεχνική επιτυχία της συναυλίας, που οι οργανωτές είπαν ότι θα την επαναλάμβαναν "μεθαύριο". Το "μεθαύριο" ήταν η 21η Απριλίου 1967».

Η συγκίνηση συνοδεύει και την αφήγηση ενός άλλου μεταγενέστερου περιστατικού από τον Θ. Μικρούτσικο. «Κάπου το 1981, αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί με τον Μάνο και τον Χρήστο Λεοντή τις συναυλίες των τριών συνθετών, κάτι πρωτοποριακό για τότε. Παρ' όλες τις επιμέρους διαφορές μας σε ό,τι αφορά στη φόρμα ή άλλα ενδεχομένως ζητήματα, πήραμε αυτή την απόφαση επειδή θεωρήσαμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Μέχρι τότε ο κάθε συνθέτης είχε το δικό του καραβάνι, τους δικούς του τραγουδιστές και μουσικούς. Ηταν πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο και πραγματικά λειτούργησε εξαιρετικά, θετικά σαν μια κίνηση. Κάναμε έναν κύκλο έξι συναυλιών, με δώδεκα τραγουδιστές (συμμετείχαν η Χαρούλα, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μητσιάς, η Δημητριάδη και άλλοι νεότεροι), με τρομακτική επιτυχία. Αξίζει να πω ότι στη συναυλία της Αθήνας, στον Πανιώνιο, είχαμε 50 χιλιάδες κόσμο. Μια από τις έξι συναυλίες ήταν στην Καβάλα. Την ώρα που διηύθυνε ο Λοΐζος τύχαινε να κάθομαι από την πίσω μεριά της σκηνής, που ήταν πολύ χαμηλή και τον έβλεπα σχεδόν στην ευθεία μου. Επαιζε συγκεκριμένα ένα αργό ζεϊμπέκικο. Τελειώνει το ζεϊμπέκικο και ο Μάνος εξακολουθεί να διευθύνει, παρότι ο τραγουδιστής και οι μουσικοί είχαν τελειώσει. Φωνάζω: "Μάνο". Δε με ακούει, ξαναφωνάζω: "Μάνο, τέλειωσε". Αυτός σαν υπνωτισμένος, κοιτούσε πάνω από το κεφάλι μου και συνέχιζε. Γυρίζω πίσω και τι να δω. Ηταν ένα εκπληκτικό φεγγάρι, που έσκαγε μύτη πίσω από το βουνό. Ο Μάνος είχε καρφωθεί στο φεγγάρι και γέμιζε την ψυχούλα του από αυτή την εικόνα. Πιστεύω ότι αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο στιγμιότυπο. Ηταν η ψυχή του Μάνου Λοΐζου αυτό το φεγγάρι».