Κλαίω για τους χιλιάδες νεκρούς. Τους νεκρούς του Βιετνάμ. Για το γυμνό κοριτσάκι που έτρεχε κυνηγημένο από τα αμερικανικά ελικόπτερα που έσπερναν στα χωράφια των Βιετκόνγκ το θάνατο και την ύβρι της ιμπεριαλιστικής τους αλαζονείας, ακούγοντας τις «Βαλκυρίες» του Βάγκνερ. Κλαίω για την εννιάχρονη κόρη του Καντάφι που τελείωσε τη ζωούλα της δίπλα στη σχολική της τσάντα, χτυπημένη από τη ρουκέτα της αμερικανικής βαρβαρότητας. Κλαίω για τα μικρά παιδάκια του Ιράκ που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα, γιατί έτσι το αποφάσισε το αμερικανικό εμπάργκο. Κλαίω για τους καθημερινούς νεκρούς της μέσης Ανατολής, γιατί έτσι το απαιτεί η αμερικανική πολιτική, για να εξασφαλίσει και σ' αυτήν ακόμα την περιοχή του κόσμου το «ζωτικό χώρο» των συμφερόντων του μεγάλου της κεφαλαίου. Κλαίω για τους νεκρούς της Βοσνίας και του Κοσσόβου. Για τα βομβαρδισμένα γεφύρια του Δούναβη. Κλαίω γοερά για την ειρήνη που τεμαχίζεται καθημερινά κάτω από τις ερπύστριες των νατοϊκών τανκς, γιατί έτσι το θέλει η «ειρηνοφόρα» βαρβαρότητα της αμερικανικής υπεροψίας.

Και, φυσικά, μέσα στις κλαίουσες αναμνήσεις μου βρίσκουν τη θέση τους τα δάκρυά μου για τους ανώνυμους εργαζόμενους του «Trade Center» της Νέας Υόρκης, που βρήκαν το θάνατο, θύματα των κυβερνήσεων που αυτοί οι τραγικοί νεκροί με την ψήφο τους τους έδωσαν το δικαίωμα και τη δύναμη να είναι υπερόπτες, αλαζονικοί, βάρβαροι, υβριστές. Να είναι υβριστές απέναντι στη Δημοκρατία, που κάθε τόσο επικαλούνται. Να είναι υβριστές απέναντι στο παγκόσμιο αίτημα για ειρήνη, που αυτοί οι ίδιοι κατασπαράσσουν μέσα στον απύθμενο ιμπεριαλιστικό τους οισοφάγο.

Και τότε είναι που σταματάει το κλάμα μου και θυμώνω. Θυμώνω και γελάω μαζί. Θυμώνω γιατί τώρα μόλις και κάτω από τα συντρίμμια των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης θυμήθηκε ο πρόεδρος Μπους πως μπορούν και οι άλλοι χιλιάδες νεκροί να ζητήσουν εκδίκηση και να σταθούν σκληροί και αδίστακτοι μπροστά στη δική του βαρβαρότητα, στην αλαζονεία του μοναδικού και την ύβρι του βάρβαρου. Και γελάω, γιατί τόσο εύκολα οι άτρωτες ΗΠΑ σωριάστηκαν νικημένες κάτω από τα χτυπήματα μιας ανώνυμης αποφασιστικότητας. Γιατί αυτοί που θέλουν να διδάξουν την προστασία, αποκαλύφθηκαν απροστάτευτοι. Πανικόβλητοι και φοβισμένοι, όπως εκείνο το γυμνό κοριτσάκι του Βιετνάμ έτρεχε να ξεφύγει τον αμερικανικό θάνατο, όπως πανικόβλητο και φοβισμένο έγερνε, χωρίς ζωή το μικρό κοριτσάκι της Λιβύης δίπλα στη ματωμένη του τσάντα. Γελάω γιατί άκουσα πως ο πανίσχυρος πρόεδρος των ανίκητων ΗΠΑ έτρεχε κι αυτός πανικόβλητος να κρυφτεί, χωρίς να φοράει το πλατύγυρο καουμποΐστικο καπέλο, όπως ακριβώς έτρεχαν οι Σέρβοι για να σωθούν από τα χτυπήματα των «έξυπνων» όπλων του ΝΑΤΟ. Μόνο που αυτοί δεν έτρεχαν πανικόβλητοι, ούτε φοβισμένοι, γιατί ήξεραν καλά πως δεν τους απειλούσε η ανώνυμη εκδίκηση των πονεμένων και των κατατρεγμένων. Δεν ήτανε ούτε πανικόβλητοι ούτε φοβισμένοι, γιατί ήξεραν πως ήτανε αθώοι, αγαπούσαν την ειρήνη και την πατρική τους γη. Δεν ήτανε πανικόβλητοι ούτε φοβισμένοι, γιατί ήξεραν πως δεν είχαν πειράξει και γι' αυτό δεν περίμεναν από κανέναν «εκδίκηση».

Ομως ο πρόεδρος Μπους έτρεχε να κρυφτεί φοβισμένος και πανικόβλητος, γιατί ήξερε καλά πως η Υβρις πάντοτε έχει την τιμωρία της. Εμείς οι Ελληνες το έχουμε διδάξει αυτό με τα μηνύματα της αρχαίας κλασική τραγωδίας. Γι' αυτό γελάω. Οχι για τους αθώους νεκρούς, αλλά για τον πανικό αυτού του ανόητου καουμπόη, που φυσικά δεν έχει διαβάσει ποτέ του κλασική τραγωδία, θα έχει όμως από κάπου ακούσει πως η Υβρις τιμωρείται σκληρά.