«Πριν τρία χρόνια», γράφει ο Στάθης στον χθεσινό του «Ναυτίλο» στην «Ελευθεροτυπία», «οι Αμερικανοί έριχναν "έξυπνες" βόμβες στο Βελιγράδι. Μάλλον δεν ήταν και τόσο "έξυπνες"... Οσο κι αν αισθάνομαι φρίκη, αγωνία και πόνο, για τους σκοτωμένους Αμερικανούς (το ίδιο ακριβώς που αισθανόμουν και για τους σκοτωμένους Σέρβους, Κοσσοβίτες και Ιρακινούς) δεν μπορώ να μη δω, ότι τώρα πλέον η Αμερική μπαίνει σε πόλεμο με τα ίδια της τα έργα!

Επί μακρόν η Δύναμη αυτή αδικεί, ληστεύει, τυραννεύει. Ουδ' επ' ελάχιστον όλα αυτά τα χρόνια, με εξαίρεση τα επίχειρα του Βιετ-Ναμ, πλήρωσε το όποιον τίμημα για αυτήν της την εγκληματικότητα! Κι όταν δεν αποδίδεται έστω κατά μέρος Δικαιοσύνη, επέρχεται η Νέμεσις! Και η Νέμεσις δεν είναι δίκαιη, είναι φρικτή. Είναι σαν το έγκλημα που την προκάλεσε -κι εν προκειμένω είναι σαν τα έργα των ΗΠΑ που τώρα πέφτουν πάνω στο κεφάλι τους...

Η Κάθαρση είναι ακόμη μακριά. Η μάνα της Νέμεσης, η Νύχτα προηγείται. Κι επέρχεται...»