Τελικά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βρήκε «αγωνιστικό» προσανατολισμό και στόχο. Ο φόρος Τόμπιν είναι το καινούριο αίτημα-εύρημα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, είναι η νέα «σημαία ευκαιρίας» που σηκώνει η πλειοψηφία. Οπως μάλιστα είπε και στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, η ΓΣΕΕ ζητάει από την ελληνική κυβέρνηση να στηρίξει την πρόταση στη συνεδρίαση του ΕΚΟΦΙΝ, που γίνεται στις 22 του Σεπτέμβρη.

Το γεγονός ότι ο ίδιος ο εμπνευστής του, ο Τόμπιν, δηλώνει ταυτόχρονα ένθερμος υποστηρικτής της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, είναι άραγε ένα από τα άσχημα παιχνίδια που στήνει η Ιστορία στους όψιμους υποστηρικτές της ιδέας; Το γεγονός ότι αυτή την ίδια «σημαία» σηκώνουν οι Ζοσπέν και Σρέντερ, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ευρώπη, στην καταλήστευση των λαών και χωρών του Τρίτου Κόσμου και στην ισχυροποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου, είναι άραγε ανεξάρτητο από το κατά πόσο αυτό το αίτημα μπορεί να αμφισβητήσει τη σιδερένια φτέρνα της «παγκοσμιοποίησης»; Και όμως, ορισμένοι επιμένουν να βαυκαλίζονται και να λένε ότι «η εφαρμογή του φόρου υπερβαίνει τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση» (Δ. Στρατούλης) ή ότι μπορεί να είναι πηγή «πολύτιμων πόρων για κοινωνικές πολιτικές και άμβλυνση των ανισοτήτων» (Χρ. Πολυζωγόπουλος).

Γιατί, βέβαια, το πρόβλημα δε βρίσκεται μόνο στο κατά πόσο ένας τέτοιος στόχος είναι εφικτός. Αν, π.χ., πράγματι μπορούν να διαχωριστούν οι κερδοσκοπικές από τις παραγωγικές δραστηριότητες του κεφαλαίου ή αν το χρηματιστικό κεφάλαιο θα βρει άλλους δρόμους παρασιτισμού και κερδοσκοπίας ή αν τελικά είναι δυνατή η πρακτική εφαρμογή του. Σημειώνουμε μόνο, ότι και ο φόρος που επιβάλλουν όλες οι χώρες σχεδόν στις χρηματιστηριακές πράξεις καθόλου δεν εμποδίζει την κερδοσκοπία του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί η βάση της κερδοσκοπίας είναι η ίδια η υπερσυσσώρευση κερδών των πολυεθνικών. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει την τεράστια διαφορά ανάμεσα στο «φόρο Τόμπιν» και στην ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος των καπιταλιστών να ληστεύουν καθημερινά την εργατική τάξη. Γι' αυτό ψάχνει να βρει «ψύλλους στ' άχυρα» του Τόμπιν.