«Δεν είναι οι πολύ μικρές επιχειρήσεις, αλλά πρωτίστως οι πολύ μεγάλες, αυτές που εφαρμόζουν πρακτικές ''αόρατης'' ή επισφαλούς εργασίας». Αυτά είπε για την κατάσταση στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα η υπουργός Εργασίας, μιλώντας σε φόρουμ στο Βερολίνο. Μόλις πριν από τρεις βδομάδες, για το ίδιο θέμα ο γγ του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέας Νεφελούδης, δήλωνε ακριβώς τα αντίθετα: «Συνήθως οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερα προβλήματα παραβατικότητας, σε αντίθεση με τις πιο μικρές επιχειρήσεις, που έχουν πάρα πολλά...», αποφαινόταν. Θα μπορούσε να σταθεί κανείς στην ασυνεννοησία, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, ξέροντας ότι το επιχείρημα της «παραβατικότητας» αξιοποιείται και ως πρόσχημα για διευθετήσεις που αφορούν τον ανταγωνισμό μεταξύ ομίλων, με κάλπικες διακρίσεις ανάμεσα σε «υγιείς» και «μη υγιείς» επιχειρήσεις, ανάλογα με το πόσο πιστά εφαρμόζουν το εργατικό δίκαιο, που είναι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες τις κερδοφορίας τους. Αλλωστε, με τους νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, η «επισφάλεια» δεν είναι γνώρισμα μόνο των ελαστικών, αλλά και των σχετικά πιο σταθερών μορφών απασχόλησης. Κατά τ' άλλα, οι κορόνες της υπουργού για την «παραβατικότητα» των μεγάλων επιχειρήσεων λειτουργούν και ως «ξεκάρφωμα» για τα «δωράκια» που τους ετοιμάζει, και με την τρίτη «αξιολόγηση». Ανάμεσα σ' αυτά ξεχωρίζουν τα νέα εμπόδια που θέτει η κυβέρνηση στην απεργία, ενώ έχει προηγηθεί η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, που ανοίγει νέους ορίζοντες στις μεγάλες επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε αναδιαρθρώσεις, συγχωνεύσεις και εξαγορές, για να ενισχύσουν την κερδοφορία τους, πετώντας εύκολα στο δρόμο δεκάδες ή και εκατοντάδες εργαζόμενους...