Η άλλη έκθεση (A8-0350/2017), «σχετικά με την Ετήσια Εκθεση όσον αφορά την εφαρμογή της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας», με εισηγητή τον ευρωβουλευτή Ντ. Μακ Αλιστερ, ιεραρχεί ψηλά στις προτεραιότητες της ΕΕ τη «σταθεροποίηση των γειτονικών χωρών, ιδίως στα Δυτικά Βαλκάνια, με έμφαση στη μεγαλύτερη προβολή της ΕΕ στη συγκεκριμένη περιοχή».

Παρακάτω, «επαναλαμβάνει την ανάγκη για μια στρατηγική επανεστίαση στα Δυτικά Βαλκάνια, αναγνωρίζοντας ότι η Ενωση θα πρέπει να προωθήσει τις φιλοδοξίες της στην περιοχή και, με αυτόν τον τρόπο, να δώσει νέα ώθηση σε μια αξιόπιστη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ με βάση τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και να ενισχύσει το κράτος δικαίου και την ανθεκτικότητα των κρατικών θεσμών. Πιστεύει ότι η σταθερότητα των Δυτικών Βαλκανίων πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί βασική προτεραιότητα».

Ακόμα, «επικροτεί τις πρόσφατες προσπάθειες που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο της διαδικασίας του Βερολίνου και της διάσκεψης κορυφής της Τεργέστης (σ.σ. από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη εντός ΕΕ, όπως οι Γερμανία και Γαλλία, να παρέμβουν στις εξελίξεις στην εν λόγω περιοχή), ώστε να δοθεί πρόσθετη ώθηση στη σύγκλιση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων με στόχο την προσχώρηση στην ΕΕ».

Επίσης, «τονίζει τη σημασία της Νότιας Γειτονίας και την ανάγκη να επιτευχθεί ένας ευρωμεσογειακός χώρος ειρήνης, ευημερίας, σταθερότητας και ολοκλήρωσης». Επιπλέον, «τονίζει την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι μείζονες απειλές για την ασφάλεια στην Αφρική, με σκοπό την εξάλειψη της τρομοκρατικής απειλής που συνιστά κάθε τρομοκρατική ομάδα, να διασφαλιστεί η πρόληψη της στρατολόγησης ατόμων, να καταπολεμηθούν οι ριζοσπαστικές ιδεολογίες και να προωθηθεί η ενεργειακή ασφάλεια μέσω φιλικών προς το περιβάλλον και βιώσιμων πηγών Ενέργειας, με παράλληλη προώθηση των λύσεων εκτός δικτύου».

Εξάλλου, «ενθαρρύνει την ανάπτυξη μιας συνεκτικής και εύρωστης στρατηγικής για την περιοχή του Σαχέλ, η οποία να αποσκοπεί στη βελτίωση της διακυβέρνησης και της λογοδοσίας και της νομιμότητας των κρατικών και περιφερειακών θεσμικών οργάνων, στην τόνωση της ασφάλειας, στην αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης και της παράνομης εμπορίας ανθρώπων, όπλων και ναρκωτικών και στην ενίσχυση των οικονομικών και αναπτυξιακών πολιτικών».

Σε ένα επόμενο κεφάλαιο, «πιστεύει ότι η Ευρώπη θα πρέπει να ενισχύσει περαιτέρω τη συνεργασία για την κοινή άμυνα, προκειμένου να υπερασπιστεί τις κοινές της αξίες και αρχές και τη στρατηγική της αυτονομία. Τονίζει τη σημασία της σχέσης μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής ασφάλειας, της καλύτερης χρήσης των πόρων και του ελέγχου του κινδύνου στην περιφέρεια της Ευρώπης. Υπενθυμίζει ότι η σύνδεση μεταξύ ανάπτυξης και ασφάλειας αποτελεί βασική αρχή στην οποία στηρίζεται η προσέγγιση της Ενωσης όσον αφορά τις εξωτερικές κρίσεις και συγκρούσεις».

Σχετικά με αυτό, υπογραμμίζει ότι «οι δυνατότητες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας (ΕΟΑ), της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας (PESCO) και των μάχιμων μονάδων της ΕΕ θα πρέπει να χρησιμοποιούνται στο έπακρο. Προτρέπει τα κράτη - μέλη να παράσχουν πρόσθετη χρηματοδότηση για το σκοπό αυτό».

Ειδικότερα, «καλεί τα κράτη - μέλη να επιδιώξουν την επίτευξη του στόχου της δαπάνης του 2% του ΑΕΠ τους για αμυντικές δαπάνες και να δαπανούν το 20% των αμυντικών προϋπολογισμών τους για εξοπλισμό που θεωρείται απαραίτητος από τον ΕΟΑ», προκειμένου να καλύψουν την απόσταση που τους χωρίζει, από την άποψη διαθέσιμων, σύγχρονων όπλων, από ανταγωνιστικά τους κέντρα.