«

Τα τσογλάνια!». Γεμάτη οργή και αγανάκτηση, μου ήρθε πάλι προχτές από την άλλη άκρη του σύρματος, η φωνή του φίλου μου, του Γιώργου. Και μου εξήγησε, στη συνέχεια, ότι το «κοσμητικό» αναφερόταν σε κάτι έξαλλα, δημοσιογραφικά κυρίως, «λουλούδια», γλείφτες και ξεσκονιστές του συστήματος, που, σαν τις πληρωμένες μοιρολογίστρες, τραβάνε τα μαλλιά τους αυτές τις μέρες, και οδύρονται, για το ...ανήκουστο ανοσιούργημα που διέπραξαν κάποιοι «δειλοί και άνανδροι» τρομοκράτες, σε βάρος της υπερδύναμης, της ηγέτιδας και προστάτιδας, του «ελευθέρου κόσμου».

«

Τα τσογλάνια!», επανέλαβε με άχτι τη λέξη ο Γιώργος, και άρχισε πάλι να «κατεβάζει καντήλια» και να αραδιάζει ονόματα. «Λοβέρδος, Τζαννετάκος, ο Μίμης, ο «δικός μας», εκείνο το άλλο το «δοχείο της νυκτός», ο Θέμος ο Αναστασιάδης, ένας άλλος, Γεωργακόπουλος, νομίζω, μια λέρα τσιμπουκίσια, που ξερνοβολάει χολή το στόμα του, απ' το μίσος του το αντιΚουΚουΕ. Ανέλαβαν όλοι εργολαβικά και συντονισμένα, να «καλύψουν» τη λυσσαλέα επίθεση κατά του ΚουΚουΕ, και την κατασυκοφάντηση του κόμματός μας, που δεν αποκηρύσσει, λέει, την τρομοκρατία, και υποδαυλίζει τον αντιαμερικανισμό. Να φανταστείς, δέκα χιλιάδες κόσμος (και λίγες λέω), ήμασταν προχτές στη μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση του λαού της Αθήνας, κι αυτοί, οι ρεμπεσκέδες, έλεγαν και ξαναέλεγαν απ' τα κανάλια και τα «παραθυράκια» της τηλεόρασης, «χίλιοι κομμουνιστές αναστάτωσαν την πρωτεύουσα και εξέθεσαν τη χώρα μας στα μάτια της πολιτισμένης ανθρωπότητας»... «Τα τσογλάνια!», ξαναείπε για τρίτη φορά τη λέξη, και μου ζήτησε (υπ' ευθύνη του, λέει), να τη βάλω ως τίτλο στα σημερινά «Διακριτικά».

Εψαξα, από περιέργεια, και βρήκα στο λεξικό την ...επίμαχη λέξη. Στην ουσία, δεν είναι και καμιά λέξη «του θανατά». Ούτε καν βρισιά μπορεί να θεωρηθεί. Ιτς ογλάν, είναι μια λέξη τούρκικη, που σημαίνει νεαρός ακόλουθος, υπηρέτης στο παλάτι του σουλτάνου. Επομένως, στα παλικαράκια αυτά, (που θα μπορούσε ο Γιώργος να τα αποκαλέσει άνετα και ...Γιουσουφάκια), που ανέλαβαν με τόσο ζήλο να υπηρετήσουν τον «σουλτάνο» Τζορτζ Μπους, τον τζούνιορ, η λέξη τούς ταιριάζει «γάντι». Θα έλεγα, μάλιστα, σαν τέτοια πιστά και αφοσιωμένα στον πλανητάρχη τσογλάνια, να ζωστούν όπλα και παλάσκες και να τρέξουν στην πρώτη γραμμή, στο νέο «δεκαετή πόλεμο», που κήρυξε ο βλάκας αφέντης τους (έτσι τον αποκαλούν οι ίδιοι οι Αμερικανοί), εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η αμοιβή τους σε «σκληρό» και ζεστό δολάριο - ειδικά αν ενταχθούν στις δυνάμεις των «κομάντος» που έχουν ήδη διεισδύσει στο Αφγανιστάν, θα ανέλθει σε ύψη δυσθεώρητα...

Ομως, για να σοβαρευτούμε, όσο κι αν γαβγίζουν τα αργυρώνητα «τσιουάουα» του καπιταλισμού, και όσο κι αν δαγκώνουν με λύσσα τους μουσαμάδες, στο γεροδεμένο αντίσκηνο του ΚουΚουΕ, δε θα καταφέρουν τίποτε άλλο, από το να αφήσουν εκεί τα σάλια και τα σπασμένα δόντια τους. Το ΚΚΕ θα κρατάει πάντα όρθια και απρόσβλητη τη σκοπιά του, εκεί στο ανεμοδαρμένο τρίκορφο της τιμής και του χρέους, φρουρός ακοίμητος στα φυλάκια του κόσμου και υπερασπιστής ανυποχώρητος, στις πρώτες γραμμές του παγκόσμιου λαϊκού κινήματος, έτοιμο κάθε στιγμή, «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γέννα, / π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει / κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων».