Με εκείνη την πρώτη διαδήλωση ο λαός της Αθήνας διεκδίκησε: «Οχι στον πόλεμο - Καμία εμπλοκή της χώρας - Οχι σε μέτρα καταστολής». Αυτό το πλαίσιο εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την απόφαση των ΗΠΑ για πόλεμο διαρκείας και την πρόθυμη συμπαράταξη των χωρών - μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μ' αυτή την έννοια ήταν ευρύτατο και ευνόησε τη συσπείρωση χιλιάδων λαού, που αναγνώρισαν πως το κύριο ήταν η αποτροπή του πολέμου και των συνεπειών του. Κι όμως η ηγεσία του ΣΥΝ για να δικαιολογήσει την απουσία της έκανε λόγο για «περιοριστικό πλαίσιο» και για μη «σωστό προσανατολισμό» της κινητοποίησης!

Στην ίδια ανακοίνωση της ΠΓ δε «χώρεσε» πουθενά το αίτημα για «καμία εμπλοκή της χώρας». Αρνήθηκαν να κάνουν ακόμα κι αυτή την ελάχιστη κατάθεση. Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε πως είναι ανέφικτο να εναντιώνεσαι σε έναν πόλεμο που η «υπερδύναμη» έχει αποφασίσει ούτως ή άλλως να διεξάγει, είναι απολύτως εφικτό όσο και αναγκαίο να ασκήσεις πίεση στην κυβέρνηση για μη εμπλοκή της χώρας σου. Κι όμως...

Το «όχι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» είναι αυτονόητο αίτημα κάθε δύναμης που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται αριστερή. Ο ΣΥΝ όμως σε καμία επίσημη τοποθέτησή του δε διατυπώνει ξεκάθαρα τέτοιο αίτημα. Αντιθέτως, διαβάσαμε για «αντιπαράθεση με τη λογική πολεμικών ενεργειών των ΗΠΑ», όταν η ίδια ακριβώς λογική διαπερνά τη στάση και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για την ΕΕ όμως δεν λέει κουβέντα, ούτε βεβαίως για την ελληνική κυβέρνηση και τη συμμετοχή της στον πόλεμο.

Η τελευταία τοποθέτηση του Συνασπισμού ήταν αυτή του προέδρου του στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Εκεί, λοιπόν, ο Ν. Κωνσταντόπουλος μίλησε για τον κίνδυνο ο πόλεμος να προσφέρει βάση για εντάσεις και άλλες τρομοκρατικές πράξεις. Δεν τον καταδίκασε. Δε διατύπωσε κανένα αίτημα για απεμπλοκή της Ελλάδας. Κατέθεσε απλά και μόνο ένσταση για το κατά πόσο ο πόλεμος μπορεί να είναι αποτελεσματικός ως προς την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Τίποτα για τα αθώα θύματα, τίποτα για το χαρακτήρα αυτού του πολέμου, τίποτα για τη διαφαινόμενη περιστολή δικαιωμάτων.