Ο ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, παρέλαβε το φετινό Νόμπελ Ειρήνης για τη δουλιά, τόσο του ίδιου, όσο και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών «για έναν καλύτερα οργανωμένο και πιο ειρηνικό κόσμο»... Οσον αφορά τον «καλύτερα οργανωμένο» κόσμο, η ακαδημία απονομής των βραβείων Νόμπελ ίσως να είχε δίκαιο... Υπό τον όρο, βέβαια, πως η έννοια του «καλύτερα οργανωμένου κόσμου» σχετίζεται με τον πολλαπλασιασμό των χωρών που μετατράπηκαν σε προτεκτοράτα, είτε μετά τους ανελέητους βομβαρδισμούς των Αμερικανών και κάποιων συμμάχων τους (πρώην Γιουγκοσλαβία, Κοσσυφοπέδιο), είτε με τη μετατροπή τους σε θέατρα αιματοχυσίας από ελεγχόμενες ή συνεργαζόμενες με τις ΗΠΑ δυνάμεις καταστολής (όπως στην περίπτωση της Ινδονησίας με το Ανατολικό Τιμόρ)... Μ' αυτήν την έννοια, το «έργο» ενός οργανισμού, και δη ενός ανθρώπου, για έναν τέτοιο «καλύτερα οργανωμένο» κόσμο, που γεύεται μία κατ' επίφαση ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, αξίζει ...Νόμπελ.

Και ιδιαίτερα, ο νυν ΓΓ, Κόφι Ανάν. Το άλλοτε «δεξί χέρι» του προκατόχου του (Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι), που αναρριχήθηκε ταχύτερα απ' το «αναμενόμενο» στο ύπατο αξίωμα των Ηνωμένων Εθνών, με το σπρώξιμο των τότε ενοίκων του Λευκού Οίκου, για να κάνει τον «αόμματο» στους ανελέητους αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του '99 κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, ή τον κήρυκα του σαβουάρ βιβρ του Διεθνούς Δικαίου στη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, ή τον ηγήτορα της «σταθεροποίησης» στις από καιρό καμένες γαίες του Κοσσυφοπεδίου και του Α. Τιμόρ...

Ο Κόφι Ανάν άξιζε σίγουρα το Νόμπελ. Μόνο, που αυτό μάλλον δε θα έπρεπε να είναι της ειρήνης...