Δεν πάει και πολύς καιρός απ' όταν τα κυβερνητικά στελέχη πάσχιζαν να μας πείσουν ότι η συμφωνία με την ΠΓΔΜ είναι συμφωνία «ειρήνης» και «φιλίας», απλά για την επίλυση του ονοματολογικού. Οτι λίγο - πολύ, τα όσα αποφασίστηκαν ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ ουδεμία σχέση έχουν με τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή και την ένταξη της γείτονος σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, που, όπως λένε, «έτσι κι αλλιώς θα γίνει». Η απάτη βέβαια έβγαζε μάτι από την πρώτη στιγμή, αφού το άρθρο 2 της συμφωνίας, που καταγράφει «χαρτί και καλαμάρι» τα βήματα για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος και γιατί δρομολόγησε, επιτάχυνε και τελικά σφράγισε την εν λόγω συμφωνία. Ενδεικτική είναι όμως και η αποστροφή του υπουργού Εξωτερικών στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ, όπου είπε ανάμεσα σε άλλα: «Εξήγησα με πολύ σαφή τρόπο ότι η γεωπολιτική και γεωστρατηγική κατάσταση της περιοχής απαιτεί τη βοήθεια προς αυτές τις δύο χώρες (σ.σ. και προς την Αλβανία) και όχι την αναβολή της (...) η αναβολή αυτής της ευρωπαϊκής διαδικασίας σημαίνει ότι θέτουμε εν αμφιβόλω τη σταθερότητα και την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, η οποία θα πρέπει να είναι πολύ σημαντική για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση». Η ευρωατλαντική «πρεμούρα» για την ανακοπή της επιρροής άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων βγάζει μάτι, καθιστώντας αστείο το επιχείρημα ότι η συμφωνία έγινε απλά για να διευθετηθούν ορισμένα «διμερή ζητήματα».