Τα τραγούδια μου τα 'λεγες όλα, / τούτο μόνον δε θέλει να το πεις, / τούτο μόνον δε θέλει τ' ακούσεις / αχ! την πλάκα του τάφου κρατείς. / Ω παρθένα! αν ημπόρειαν οι κλάψες / πεθαμένου να δώσουν ζωή, / τόσες έκαμα κλάψες για σένα, / που 'θέλ' έχεις την πρώτη πνοή. / Συφορά! Σε θυμούμ' εκαθόσουν / στο πλευρό μου με πρόσωπο αχνό / «Τι έχεις» σου 'πα και συ μ' αποκρίθης: / «Θα πεθάνω, φαρμάκι θα πιω». / Με σκληρότατο χέρι το πήρες, / ωραία κόρη, κι αυτό το κορμί, / οπού του 'πρεπε φόρεμα γάμου, / πικρό σάβανο τώρα φορεί. / Το κορμί σου εκεί μέσα στον τάφο / το στολίζει σεμνή παρθενιά / του κακού σ' αδικούσεν ο κόσμος / και σου φώναξε λόγια κακά. / Τέτοια λόγια αν ημπόρειες ν' ακούσεις, / οχ, το στόμα σου τι 'θελε βγει; / «Το φαρμάκι που επήρα και οι πόνοι / δεν εστάθηκαν τόσο σκληροί». / Κόσμε ψεύτη! Τες κόρες τες μαύρες / κατατρέχεις όσο είν' ζωντανές, / σκληρέ κόσμε! και δεν τους λυπάσαι / την τιμήν όταν είναι νεκρές. / Σώπα, σώπα! Θυμήσου πως έχεις / θυγατέρα, γυναίκα, αδελφή / σώπα! η μαύρη κοιμάται στο μνήμα, / και κοιμάται παρθένα σεμνή. / Θα ξυπνήσει την ύστερη μέρα, / εις τον κόσμον ομπρός να κριθεί, / και στον Πλάστη κινώντας το σέβας / τα λευκά της τα χέρια θα πει: / «Κοίτα μέσα στα σπλάχνα μου, Πλάστη! / Τα φαρμάκωσα, αλήθεια, η πικρή, / και μου βγήκε, οχ! το νου μου, Πατέρα, / που πλασμένα μου τα 'χες Εσύ / όμως κοίτα στα σπλάχνα μου μέσα, / που το κρίμα τους κλαίνε, και πες, / πες του κόσμου που φώναξε τόσα, / εδώ μέσα αν είν' άλλες πληγές». / Τέτοια, ομπρός εις τον Πλάστη κινώντας / τα λευκά της τα χέρια θα πει. / Σώπα, κόσμε! κοιμάται στο μνήμα, / και κοιμάται, παρθένα σεμνή. (1826)