Στο κελί των μελλοθάνατων ο Σάκο θα έγραφε το τελευταίο γράμμα στον γιο του Ντάντε: "Λοιπόν, γιε μου μην κλάψεις, παρά να φανείς γενναίος και να παρηγορήσεις τη μητέρα σου. Οταν θέλεις να αποσπάσεις τη μητέρα σου από την απογοήτευση και τη συγκίνηση, να κάνεις αυτό που συνήθιζα εγώ να κάνω. Πήγαινέ την ένα μεγάλο περίπατο στην ήσυχη εξοχή, να μαζέψει αγριολούλουδα εδώ κι εκεί, να ξεκουραστεί κάτω από τη σκιά των δέντρων, πλάι στην αρμονία του κελαρυστού ποταμού και μέσα στη γλυκιά ηρεμία της μητέρας φύσης και είμαι σίγουρος ότι θα το χαρεί πολύ, καθώς κι εσύ είμαι σίγουρος. Ομως να θυμάσαι πάντα, Ντάντε, μην αφιερώσεις τον εαυτό σου μόνο στο κυνήγι της ευτυχίας... να βοηθάς τους αδύνατους που ζητούν βοήθεια, να βοηθάς τους κατατρεγμένους και τα θύματα, γιατί είναι οι καλύτεροί σου φίλοι. Είναι οι σύντροφοι που αγωνίζονται και πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο Μπαρτολομέο αγωνίστηκαν κι έπεσαν... για να κατακτήσουν τη χαρά της λευτεριάς για όλο τον κόσμο".