Associated Press

Ο Μ. Χαταμί

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο πεδίο των μαχών και της διπλωματίας, σε προσκήνιο και παρασκήνιο, φαίνεται να επιβεβαιώνουν όσους έθεταν το Ιράν σε μια από τις κομβικές περιφερειακές θέσεις της κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αποφεύγοντας την «πρώτη διπλωματική γραμμή», η ιρανική ηγεσία βρίσκεται σε αρκετά πλεονεκτική θέση μετά την προέλαση της Β. Συμμαχίας. Μάλιστα, δε λείπουν οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι η Τεχεράνη, εξαρχής, απεργαζόταν μια τέτοια εξέλιξη, καθώς δεν τη θέτει στο προσκήνιο, αλλά την αναδεικνύει σε ένα σημαντικό συνδιαμορφωτή της κατάστασης.

Η Τεχεράνη δεν έκρυψε ποτέ, ούτε το φώναξε, ότι στηρίζει τη Β. Συμμαχία. Δεν είναι μυστικό ότι ο εκδιωχθείς, από τους Ταλιμπάν, Αφγανός Πρόεδρος Ραμπανί είχε βρει καταφύγιο στο Ιράν, ούτε ότι το κόμμα του Ραμπανί, Τζαμιάτ ε Ισλαμί, αλλά και το κόμμα της σιιτικής μειονότητας Χεζμπ ε Γουαχντάτ, της φυλής Χαζάρα, στους κόλπους της Β. Συμμαχίας εξοπλίζονταν από το Ιράν. Αλλωστε, με στολές του ιρανικού (όπως και του ρώσικου) στρατού εισήλθαν οι δυνάμεις της Τζαμιάτ ε Ισλαμί στην Καμπούλ.

Associated Press

Από την πρόσφατη επίσκεψη του Στρο στην Τεχεράνη

Λίγο πριν τη σύνοδο όλων των αφγανικών φατριών στη Βόννη, ο υπουργός Εξωτερικών της Β. Συμμαχίας (και της κυβέρνησης Ραμπανί) Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ επισκέφθηκε την Τεχεράνη για διαβουλεύσεις, όπου συνάντησε και τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών. Αναμφιβόλως, σε σύγκριση με την έναρξη του πολέμου, η θέση της Τεχεράνης είναι καλύτερη, με τα σύνορά της απαλλαγμένα από τους εχθρικούς Ταλιμπάν, και τους συμμάχους της, εντός της Β. Συμμαχίας, σε κομβικές διαπραγματευτικές θέσεις.

Πολύ πριν, όμως, την 11η Σεπτεμβρίου, η Τεχεράνη είχε θέσει σε εφαρμογή σχέδιο προσέγγισης των γειτονικών δυνάμεων. Τον Απρίλιο, του τρέχοντος έτους, την ιρανική πρωτεύουσα επισκέφθηκε ο Ινδός πρωθυπουργός Βάτζπαγιε, ο οποίος συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Χαταμί και με τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Ο Ιρανός θρησκευτικός ηγέτης είχε προτείνει τη δημιουργία ενός άξονα των «περιφερειακών δυνάμεων της περιοχής: Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας και Ιράν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αποικιοκρατικές βλέψεις των ΗΠΑ», τις οποίες ο Χαμενεΐ θεωρεί υπεύθυνες για «τη λαίλαπα των Ταλιμπάν».

Δεν έγινε γνωστό ποια ακριβώς ήταν η αντίδραση στην πρόταση Χαμενεΐ. Σίγουρα, όμως, Ινδία και Ιράν μοιράζονταν τις ίδιες φιλοδοξίες για τη Β. Συμμαχία και την ίδια έχθρα για τους Ταλιμπάν, ενίσχυσαν τις «πολιτιστικές και εμπορικές τους σχέσεις», ενώ συμφώνησαν, κατ' αρχήν, στην κατασκευή ενός αγωγού πετρελαίου και αερίου από το Ιράν προς την Ινδία και την, σε αντάλλαγμα, παροχή ινδικής ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Μοναδικό αγκάθι στο φιλόδοξο σχέδιο ήταν (και ως ένα βαθμό παραμένει) το Πακιστάν, από όπου θα πρέπει να περάσει ο αγωγός, κάτι που ενοχλεί την Ινδία.

Ενα μήνα νωρίτερα, σε ανάλογη πορεία βελτίωσης εισέρχονταν, και επισήμως, οι σχέσεις Ρωσίας - Ιράν, με την πρώτη επίσκεψη Χαταμί στη Μόσχα. Τότε, η Ουάσιγκτον δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά της, καθώς, όπως υπογράμμιζε, η Ρωσία εγκατέλειψε τη δέσμευσή της για μη πώληση στρατιωτικού υλικού στο Ιράν. Εκτός από τη συμφωνία τους στο θέμα του Αφγανιστάν, οι Χαταμί και Πούτιν αναγνώρισαν τις διαφορετικές απόψεις τους για την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Κασπίας (το Ιράν επιθυμεί τη διατήρηση του, επί ΕΣΣΔ, καθεστώτος, δηλαδή να κατέχει 20%, όσο δηλαδή και οι άλλες 4 παράκτιες, της Κασπίας, χώρες, ασχέτως του μήκους της ακτογραμμής του).

Συμφώνησαν, όμως, να λύσουν από κοινού το ζήτημα εκμεταλλευόμενες την όποια ρωσική επιρροή σε Τουρκμενιστάν και Καζαχστάν, για να απεμπολήσουν τις προσπάθειες των ΗΠΑ, μέσω του Αζερμπαϊτζάν, να βάλουν «πόδι» στα κοιτάσματα. Επίσης, συμφώνησαν για την αγορά, από την Τεχεράνη, ρωσικού στρατιωτικού υλικού. Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, στην Τεχεράνη, Νάσερ Χαντιγιάχ, υποστηρίζει ότι η «προσέγγιση είναι περισσότερο τακτική παρά στρατηγική, καθώς τα συμφέροντα παραμένουν διαφορετικά». Παραδέχεται, όμως, ότι προς στιγμήν αποδεικνύεται εξαίρετη τακτική επιλογή. Επιπλέον, η Τεχεράνη έχει, ήδη, συμφωνήσει με Αρμενία και Ουκρανία για την κατασκευή αγωγών πετρελαίου και αερίου.

Ο αναβρασμός των τελευταίων εβδομάδων έδωσε στο Ιράν την ευκαιρία να προχωρήσει και σε κάποιες όψιμες προσεγγίσεις. Ιράν και Πακιστάν είχαν τις πρώτες διπλωματικές τους επαφές, με την επίσκεψη Μουσάραφ στην Τεχεράνη, τις συνομιλίες Μουσάραφ - Χαταμί στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ και την επίσκεψη του Ιρανού υφυπουργού Εξωτερικών στο Ισλαμαμπάντ. Οι δύο αντίπαλοι, τουλάχιστον, στο «πεδίο του Αφγανιστάν», διαμήνυσαν ότι «ενισχύουν τις οικονομικές σχέσεις τους και τη συνεργασία ασφαλείας».

Κάποιοι πιστεύουν ότι έτσι εξηγείται η αποδοχή της Τεχεράνης για «συμμετοχή σε μια αφγανική ηγεσία και ανθρώπων που συνεργάστηκαν, αλλά δεν ενστερνίστηκαν τους Ταλιμπάν», αλλά ακόμη και ουσιαστική εγκατάλειψη των Ταλιμπάν από το Πακιστάν (ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες). Αλλωστε, ο ίδιος ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν, Λακχντάρ Μπραχίμι, είχε «εκτιμήσει» ότι η εξασφάλιση μιας ελάχιστης συμφωνίας σε αυτό το θέμα ανάμεσα στις δύο χώρες, αναβαθμίζει το λόγο τους στις εξελίξεις. Και ας μην ξεχνάμε και τον αγωγό προς την Ινδία.

Επίσης, ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών βρήκε την ευκαιρία να επισκεφθεί ακόμη και την Ιαπωνία, ενώ οι σχέσεις ΕΕ με την Τεχεράνη μοιάζουν να βελτιώνονται σταθερά. Πίσω από τον πρωτοφανή, πριν την 11η Σεπτεμβρίου, κολακευτικό, προς το Ιράν, ευρωπαϊκό διπλωματικό λόγο, δε θα πρέπει να παραβλέπει κανείς τις συμφωνίες που έχουν, ήδη, κλείσει, παραβιάζοντας τις αμερικανικές κυρώσεις, ευρωπαϊκές εταιρίες ενέργειας με την Τεχεράνη. Εξέχουσα θέση στην προσέγγιση με το Ιράν κατέχει η Γερμανία, που ήταν η πρώτη που τόλμησε διπλωματική επαναπροσέγγιση πολύ πριν την 11η Σεπτεμβρίου και εξαρχής «συμμερίστηκε τις ιρανικές ανησυχίες». Η Τεχεράνη «ανταπέδωσε», χαρακτηρίζοντας «ιδανική» τη Βόννη για τη συνάντηση των αφγανικών φατριών. Ισως όχι τυχαία, ο Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ την είχε προαναγγείλει.

Το Ιράν, φυσικά, παραμένει στην αμερικανική λίστα των «χωρών που υποθάλπουν την τρομοκρατία». Οι πληροφορίες που έφεραν Ιρανούς αξιωματούχους, μέσω τρίτων, να παρέχουν σημαντικές πληροφορίες στις ΗΠΑ για τους βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν, δεν επιβεβαιώθηκαν. Σίγουρο, όμως, είναι ότι το «σιωπηλό» Ιράν, μέχρι στιγμής, φαίνεται να τηρεί εποικοδομητικά για τα συμφέροντά του τις εύθραυστες ισορροπίες και να αναβαθμίζει το περιφερειακό του ρόλο. Αλλωστε, μετά βεβαιότητας, αναβάλλεται, για το μέλλον, η κατασκευή αγωγών πετρελαίου και αερίου από την αμερικανική «Unical» και τη σαουδαραβική «Delta» μέσω Αφγανιστάν, που θα περιθωριοποιούσε το Ιράν.

Ποια είναι η ουσία και το περιεχόμενο του ευρωπαϊκού εντάλματος;

Με το Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης καταργείται ο διακρατικός και πολιτικός χαρακτήρας της έκδοσης.

Ουσιαστικά περιορίζεται η εθνική κυριαρχία και το δικαίωμα του ελληνικού κράτους (υπουργού Δικαιοσύνης) να αρνηθεί την έκδοση κάποιου.

Τα αποτελέσματα θα είναι τα εξής:

1. Παρακάμπτεται το Ελληνικό Σύνταγμα που στο άρθρο 5 παρ. 2 δεν επιτρέπει την έκδοση ημεδαπών. Αναφέρεται δε και στη μη έκδοση αλλοδαπών, αν αγωνίζονται για την ελευθερία. Μέχρι σήμερα η Ελλάδα, κρατούσε επιφυλάξεις στις διεθνείς συμβάσεις, ώστε να μην εκδίδει ημεδαπούς. Με τη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης, μετά το Συμβούλιο υπουργών στις 15/16 Νοέμβρη 2001, «οποιοσδήποτε Ελληνας υπήκοος - κάτοικος μπορεί να εκδοθεί στα πλαίσια του «ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης» (ΕΕΣ).

2. Καταργείται σαν προϋπόθεση έκδοσης (παράδοσης) το διπλό αξιόποινο, δηλαδή το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται κάποιος, να περιλαμβάνεται στο ποινικό δίκαιο και της χώρας που ζητάει την έκδοση και της χώρας που καλείται να τον εκδώσει. Γίνεται λόγος, ότι θα μπορεί μια χώρα να κάνει λίστα αδικημάτων, για τα οποία δε θα εκτελεί το ευρωένταλμα. Ομως αυτό θα αφορά οριακές περιπτώσεις.

3. Καταργείται η αρχή της ειδικότητας και έτσι μπορούν να προστεθούν από τη χώρα, που ζήτησε και πέτυχε την έκδοση, και άλλα αδικήματα σε βάρος του κατηγορουμένου ή υπόπτου τα οποία δεν είχαν αναφερθεί στην αίτηση έκδοσης.

4. Επιτρέπεται στη χώρα που ζήτησε την έκδοση να προχωρήσει σε επανέκδοση σε άλλη χώρα - μέλος της ΕΕ ή και σε τρίτη χώρα, χωρίς τη συγκατάθεση της χώρας που παρέδωσε τον κατηγορούμενο. (Δηλ. Κούρδοι θα εκδίδονται από την Ελλάδα π.χ. στην Αγγλία και εκείνη θα τους επανεκδίδει στην Τουρκία).

5. Καταργείται εντελώς η έννοια του πολιτικού εγκλήματος με συνέπεια αφ' ενός να μην υπάρχει δυνατότητα άρνησης έκδοσής του από το ελληνικό κράτος και βεβαίως να μην έχει ο κατηγορούμενος ηπιότερη ποινική μεταχείριση.

Δημιουργούνται νέα όργανα καταστολής. Συστήνεται Ευρωπαϊκή Εισαγγελία που όμως περιορίζεται το αντικείμενό της στην εφαρμογή των παραπάνω.

Η ενιαία καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην ΕΕ ανατίθεται στην EUROPOL, αρχή που αναμένεται να εξελιχθεί σε ένα είδος ευρωπαϊκού FBI. Και αυτό είναι το λιγότερο αν κανείς διαπιστώσει ότι μια τέτοια αδιαφανής και συγκεντρωτική αρχή αστυνόμευσης θα αναλάβει δράση για την καθολική επιτήρηση των πολιτών, τη δίωξη και παρακολούθηση των «υπόπτων» και το ηλεκτρονικό φακέλωμα όλης της κοινωνίας.

Συγκροτείται παραστρατιωτική οργάνωση από απόστρατους αξιωματικούς της Αστυνομίας των κρατών - μελών η περίφημη Task Force για την καταστολή των ευρωπαϊκών διαδηλώσεων.

Διευρύνεται και ενισχύεται κάθε είδους αστυνομική προληπτική και κατασταλτική συνεργασία με τα αντίστοιχα όργανα των ΗΠΑ.

Οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων στην περίπτωση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης - παρ' όλο που ξεκίνησε για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας - έχουν συμπεριλάβει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό αδικημάτων (28 στο σύνολο), δηλαδή η πλειοψηφία των παραβάσεων του ποινικού κώδικα.

Μάλιστα, προβλέπεται η δυνατότητα να διευρύνουν τον κατάλογο των αδικημάτων που αφορούν το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, ύστερα από ομόφωνη απόφαση των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων. Τα 28 αδικήματα είναι:

Η «τρομοκρατία», η «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση», το «ναρκω-εμπόριο», η «εμπορία ανθρώπων», η «σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και η παιδική πορνεία», η «παράνομη διακίνηση όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών», η «καταδολίευση συμπεριλαμβανομένης και της απάτης εις βάρος των οικονομικών συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων», η «δωροδοκία», οι «υπεξαιρέσεις και απάτες», η «νομιμοποίηση προϊόντων εγκλήματος», ο «βιασμός», η «πλαστογραφία, η παραχάραξη του ευρώ», η «εγκληματικότητα στον κυβερνοχώρο», το «παράνομο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων», «εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος», η «ανθρωποκτονία εκ προμελέτης», η «απαγωγή και παράνομη κατακράτηση», ο «ρατσισμός», «οργανωμένες ένοπλες ληστείες», η «παράνομη διακίνηση πολιτιστικών αγαθών», το «λαθρεμπόριο πυρηνικών», η «παροχή βοήθειας για παράνομη είσοδο και διαμονή», η «παραχάραξη μέσων πληρωμής», η «εμπορία κλεμμένων οχημάτων», το «λαθρεμπόριο ορμονικών ουσιών», η πλαστογραφία δημοσίων εγγράφων», η «απομίμηση και πειρατεία προϊόντων», η «προστασία έναντι χρημάτων, εκβίαση» κ.λπ. Για το ΕΕΣ «ακολουθείται διαδικασία επείγοντος», εκτελείται «εντός 60 ημερών», η οποία «εκτάκτως» μπορεί να παραταθεί το πολύ «άλλες 30 ημέρες» και «κάθε άρνηση εκτέλεσης πρέπει να είναι αιτιολογημένη». Μετά απ' όλα αυτά γίνεται φανερό πως θα εκδίδονται και Ελληνες υπήκοοι.

Αν και είναι γνωστά τα βασικά κείμενα και, από τις επίκαιρες δημοσιεύσεις δηλώσεων και πληροφοριών, οι όποιες μεταβολές έχουν επέλθει από τα αλλεπάλληλα έκτακτα συμβούλια και τους πραγματογνώμονες της ΕΕ, ωστόσο μια πιο εκτεταμένη κριτική μπορεί να γίνει μετά τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων του Συμβουλίου Αρχηγών στις 15/16 του Δεκέμβρη.

Εδώ, σύντομα και σε σχέση με το σύνολο των δημοσιευμάτων του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, πρέπει να επισημανθεί και να τονιστεί μία ακόμη πλευρά αυτής της ευρω-τρομονομοθεσίας.

Ακόμη όσα «διαπράττονται για λογαριασμό νομικού προσώπου εγκατεστημένου σε κράτος- μέλος». Παραπέρα, τρομοκρατία αποτελούν και τα «αδικήματα» που «διαπράττονται εκ προθέσεως από άτομο ή ομάδα κατά μιας ή περισσοτέρων χωρών, των θεσμών ή του πληθυσμού τους, με σκοπό τον εκφοβισμό τους και τη σοβαρή μετατροπή ή καταστροφή των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών μιας χώρας». Και σαν τέτοια χαρακτηρίζονται ρητά «η παράνομη κατάληψη, η φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημόσιων χώρων και άλλων δημόσιων αγαθών», ακόμη δε και η «απειλή διάπραξης μιας εκ των προαναφερομένων πράξεων» και η «ενθάρρυνση, υποστήριξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα». Τέλος, με άλλη διάταξη «τα νομικά πρόσωπα υπέχουν ευθύνη για τα τρομοκρατικά αδικήματα και τις τρομοκρατικές συμπεριφορές..., που διαπράττονται ή υιοθετούνται για λογαριασμό τους από οποιοδήποτε πρόσωπο...». Και επιβάλλονται κυρώσεις στο «νομικό πρόσωπο», «αποτελεσματικές, ανάλογες και αποτρεπτικές», που είναι «χρηματικές ποινές... αποκλεισμός από δημόσιες παροχές ή ενισχύσεις... επιβολή δικαστικής εποπτείας, δικαστική απόφαση διάλυσης, προσωρινό ή οριστικό κλείσιμο των εγκαταστάσεων που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάπραξη του αδικήματος».

Ομως, αυτές οι διατάξεις που ισχύουν δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν για την κατάπνιξη της πολιτικής δράσης ατόμων, συλλογικών κινητοποιήσεων και οργάνων και νομικών προσώπων, τέτοια δε νομικά πρόσωπα και συλλογικά όργανα και ομάδες είναι, κατά τη νομοθεσία και τη νομολογία, τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις τους, όπως και τα αναγνωρισμένα σωματεία και άλλες «ομάδες προσώπων».

Με δεδομένη τη γενικότητα των διατυπώσεων αυτής της ευρω-τρομονομοθεσίας, και αντίστοιχα την προφανέστατης σημασίας σιωπή της σε μια ευνοϊκή διάκριση και εξαίρεση από τις νομικές «τανάλιες» της των πολιτικών δραστηριοτήτων τους, άσχετα από τις πράξεις ατόμων, προβοκατόρων κλπ., που μπορεί να συμβούν κατά την εξέλιξη αυτής της πολιτικής δράσης, ο καθένας καταλαβαίνει τους κινδύνους από την έκταση της ερμηνείας και εφαρμογής αυτής της νομοθεσίας.

Και από αυτούς τους κινδύνους μιας τέτοιας οπισθοδρόμησης, γίνεται φανερό και το καθήκον του καθενός, ατομικά και συλλογικά, για την αγωνιστική αντιμετώπιση της απειλής. Είναι το μόνο και το έσχατο, ιστορικά επιβεβαιωμένο μέσο άμυνας των λαών που κινδυνεύουν.

Οποιοσδήποτε Ελληνας υπήκοος - κάτοικος «πράττει», με σκοπό «να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό», «να αποσταθεροποιήσει ή να καταστρέψει τις πολιτικές, συνταγματικές ή οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού», «να προσβάλει κατά της ζωής προσώπου, η οποία είναι δυνατόν να επιφέρει το θάνατο» ή, απλά, «απειλεί να τελέσει» κάτι από τα ανωτέρω είναι, πλέον, «τρομοκράτης», και μπορεί να συλληφθεί και να εκδοθεί σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) και στις ΗΠΑ.

Το Συμβούλιο JAI ήταν «αρμόδιο» για την επεξεργασία της σχετικής εντολής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών και της πρότασης της Κομισιόν (19/9/2001) και μέχρι τις 6/12/2001 πρέπει να έχει οριστικά διαμορφώσει τις δύο «αποφάσεις - πλαίσιο» του ευρω - τρομονόμου για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και το «ευρωπαϊκό ένταλμα συλλήψεως και τις διαδικασίες παράδοσης μεταξύ κρατών - μελών».

Μεταξύ των αδικημάτων που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικά υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις, περιλαμβάνονται: α) η «παράνομη κατάληψη ή φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημόσιων χώρων και άλλων δημόσιων αγαθών», καθώς και β) η «διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή αλλού σημαντικού πόρου».

Από το συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων που δεν περιλαμβάνονται στον ελληνικό τρομονόμο (Ν. 2928/2001), είναι προφανές ότι μπορεί άνετα να προκύψει η δίωξη -ως τρομοκρατικών ενεργειών- των κινητοποιήσεων των εργαζομένων κ.α., όταν οι κινητοποιήσεις αυτές παίρνουν δυναμικό χαρακτήρα.

Για παράδειγμα το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, οι συμβολικές καταλήψεις υπουργείων (Εμπορικής Ναυτιλίας, Εμπορίου κλπ) από τους εργαζόμενους, η απεργία και παραμονή των απεργών στο χώρο εργασίας, γεγονότα που ζήσαμε επανειλημμένα, μπορεί να θεωρηθούν τρομοκρατικές ενέργειες.

Οπως πχ και οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, που μπορεί να θεωρηθούν ότι διαταράσσουν τον εφοδιασμό ύδατος και ηλεκτρικής ενέργειας.

Ολες οι παραπάνω κινητοποιήσεις μπορεί να θεωρηθούν τρομοκρατικές ενέργειες αφού μπορεί άνετα να θεωρηθεί ότι σκοπό έχουν να προκαλέσουν εκφοβισμό και σοβαρή μετατροπή των οικονομικών δομών της χώρας.

Αυτό άλλωστε έχει υποστηρίξει πάμπολλες φόρες η κυβέρνηση θεωρώντας τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων εκτός νόμιμων ορίων και βλαπτικές για την εθνική οικονομία.

Ακόμα η πάλη και η αντίσταση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ενάντια σε αυταρχικά και στυγνά δικτατορικα καθεστώτα μπορεί να θεωρηθεί ως τρομοκρατική δράση, αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι στοχεύουν στη σοβαρή μετατροπή ή καταστροφή των πολιτικών δομών μιας χώρας. Το ίδιο επίσης και η κοινωνικοπολιτική δράση για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων για τη λαϊκή εξουσία.

Υπάρχουν ρυθμίσεις που τιμωρούν ως τρομοκρατικό αδίκημα την ενθάρρυνση και υποστήριξη, αλλά και ως τιμωρητέες την υποκίνηση, συνδρομή και συνέργεια στη διάπραξη των θεωρούμενων τρομοκρατικών αδικημάτων.

Υποστήριξη σε «τρομοκράτες» μπορεί να θεωρηθεί και απλή έκφραση γνώμης στα ΜΜΕ, η οργάνωση και συμμετοχή σε εκδηλώσεις κατά της επέμβασης στο Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κλπ.

Ακόμη πρόσωπα, κόμματα, πολιτικές κινήσεις, συνδικάτα, σωματεία και άλλους φορείς που υποστηρίζουν και συμμετέχουν σε μια σειρά κινητοποιήσεις θεωρούνται επίσης τρομοκράτες. Με την τιμωρία κάθε μορφής συνέργειας (ακόμα και της ψυχικής συνέργειας) στη διάπραξη αδικημάτων, μπορεί να βρεθούν διωκόμενοι, αυτοί που εκφράζουν γνώμη για την τρομοκρατία, τα αίτιά της, τις ρίζες της κλπ, αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι διαπράττουν το αδίκημα της ψυχικής συνέργειας στις τρομοκρατικές πράξεις.

Σημειωτέον ότι με τον ελληνικό τρομονόμο η ψυχική συνέργεια μένει ατιμώρητη εφόσον τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης δεν επιδιώκουν οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος. Θεωρεί αξιόποινο μόνο το άμεσο περιουσιακό όφελος νομικών προσώπων από παράνομες πράξεις και επιβάλλει σε αυτά αυστηρές διοικητικές κυρώσεις και χρηματικά πρόστιμα.

Καθιερώνεται επίσης και ποινική ευθύνη για τα νομικά πρόσωπα όταν οι νόμιμοι εκπρόσωποί της διαπράττουν τρομοκρατικά αδικήματα (συλλογική ευθύνη). Είναι φανερό πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθούμε σε διώξεις σε βάρος κομμάτων, πολιτικών κινήσεων, συνδικαλιστικών φορέων κλπ, για τη συμμετοχή εκπροσώπων τους σε κινητοποιήσεις, σαν αυτές που αναφέραμε παραπάνω και μπορεί να χαρακτηριστούν τρομοκρατικές. Η αντιμετώπιση νομικών προσώπων μπορεί να φτάσει, πέρα από την επιβολή μεγάλων χρηματικών ποινών και στον αποκλεισμό τους από δημόσιες παροχές ή ενισχύσεις, δηλαδή τον οικονομικό στραγγαλισμό τους, μέχρι τη διάλυσή τους με δικαστική απόφαση.

Δηλαδή μπορεί να οδηγηθούμε στη διάλυση κομμάτων και οργανώσεων που παλεύουν ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και δεν είναι αρεστά ή θεωρούνται ιδιαίτερα ενοχλητικά. Υπάρχουν επίσης τα παρακάτω σοβαρά ζητήματα:

• Εισάγεται για πρώτη φορά σαν αυτοτελές «τρομοκρατικό» αδίκημα αυτό της «απειλής διάπραξης των προαναφερομένων αξιόποινων πράξεων», πράγμα που δίνει τη δυνατότητα κατάχρησης εξουσίας από τα κρατικά, αστυνομικά κλπ όργανα.
• Επικίνδυνη υπερβολή είναι ο χαρακτηρισμός σαν «τρομοκρατικό» αδίκημα, της πρόκλησης πυρκαγιών κλπ ή της έκθεσης σε κίνδυνο (πέρα από τα πρόσωπα) περιουσιακών αγαθών, ζωών ή του περιβάλλοντος.
• Σοβαροί κίνδυνοι κατάχρησης μπορεί να υπάρξουν και με το χαρακτηρισμό σαν «τρομοκρατικό» αδίκημα της «διαταραχής των συστημάτων πληροφόρησης». Ο κάθε hacker θα μπορεί να θεωρηθεί τρομοκράτης.
• Ερωτηματικά γεννιούνται για το αυτοτελές αδίκημα της «διεύθυνσης(;) τρομοκρατικής ομάδας». Η «διεύθυνση» δεν υφίσταται σαν νομικός όρος, με αποτέλεσμα να χωρεί κάθε ερμηνεία.

Στο άρθρο 13 η αναφορά της λέξης «λειτουργική διάρθρωση», για την ανταλλαγή πληροφοριών δεν περιορίζει το αντικείμενο σε κάποια κρατική υπηρεσία, αλλά αφήνει ανοιχτό το πεδίο οριζόντιας διάβρωσης του συνόλου των θεσμικών οργάνων της πολιτείας από τα διεθνή και ευρωπαϊκά κέντρα συλλογής πληροφοριών.

Και σ' όλη τη γη, γίνεται το ίδιο. Η παγκοσμιότητα της ζωής, η καθολική αλληλοεξάρτηση της ανθρώπινης μοίρας, ποτέ δεν είχε παρουσιαστεί τόσο άμεση, μα και τόσο τραγική στ' αποτέλεσμά της, στη συνείδηση τόσων ανθρώπων.

Και για τούτο ο άνθρωπος, ποτέ δεν είχεν αιστανθεί τόσο βαθιά και έντονα την ανάγκη να νιώσει τη μοίρα του, να ξεδιαλύνει το σκοτεινό μυστήριο που κυβερνάει τη ζωή του.

Τόρα όμως τη θεία βούληση την αντικαταστήσανε τόσες άλλες βούλησες ανθρώπινες, που από πολύ μακριά παρεμβαίνουνε και ρυθμίζουν τη ζωή του! Προχτές ακόμη ο απλοϊκός χωριάτης κιντύνεψε ν' αφήσει τ' αλέτρι του και τη γίδα του και τη γυναίκα του και τα παιδιά του και να τρέξει αρματωμένος με σίδερα, με μαχαίρια, με ντουφέκια, με μπόμπες, να φορέσει αντιασφυξιογόνες προσωπίδες και να σκοτώνει άλλους ανθρώπους, μακρινούς και άγνωστους και να σκοτωθεί κι αυτός, χωρίς να νιώθει το γιατί, χωρίς να το θέλει, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτε. Του είνε τόσο δύσκολο να ιδεί το χέρι του θεού σ' αυτή την ακατανόητη πορεία της ζωής! Πού να βρει τόρα ο άνθρωπος τη λύση σε τούτο το μυστήριο;

Ο παπάς του χωριού δεν ξαίρει να του ειπεί περισσότερα, απ' όσα ξαίρει και ο ίδιος ο χωριάτης, ο δάσκαλος του χωριού, ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, τον αντιμετωπίζουν μ' ένα σεντόνι χαρτί με μαύρα γράμματα και πολλές εικόνες. Εικόνες όπου βλέπει ανθρώπους αρματωμένους, σιδεροφορεμένους, κανόνια πελώρια ή αεροπλάνα, κάστρα, καράβια με στόματα πύρινα, που σκορπίζουν θάνατο. Παντού, παντού το δρεπάνι του χάρου με χίλιες μορφές. Και το μυστήριο μένει μυστήριο.

Την τρίτη το Β' μέρος

ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως του ξωμάχου ο αγώνας σε φέρνει καταχείμωνα δίπλα του καθώς τα τρακτέρ ξεδιπλώνουν την απόφαση της αγροτιάς να παλέψει για της γης του τον καρπό για να μη βρεθεί μπροστά στο τελειωτικό μαζικό ξεκλήρισμα.

ΠΑΝΩ στη γη μας, τέτοιο καιρό ο γερο-ζευγολάτης με τ' άλογα ν' αγκομαχάνε, τ' αλέτρι, από τα βαθιά χαράματα, πολλές φορές και με τη φεγγαράδα, «άνοιγε» το χωράφι για να ρίξει στο χώμα το στάρι και όλα τ' άλλα γεννήματα, να του εμπιστευτεί της χρονιάς το ψωμί μας.

ΠΡΩΤΕΣ αυτές καταγραφές της ζωής όταν με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου άνοιγε μέσα στου κάμπου της σποράς η ιεροτελεστία με τα χέρια σφιχτά στο χερουλάτη. Και να μπήγει το υνί βαθιά στο χώμα. Ούτε μια στιγμή δεν έπρεπε να πάει χαμένη, τα μερομήνια πίεζαν κι οι δουλιές χρειάζονται να τελειώνουν όλες στην ώρα τους. Ο γερο-ξωμάχος δεν άφηνε περιθώρια για τέτοια. Και πολλές φορές το θύμιζε θυμωμένος σ' όσους τ' αποξεχνούσαν.

ΔΕΝ ξεχνιέται το ξύλινο, αργότερα το σιδερένιο, εκείνο αλέτρι, που άνοιγε τη χέρσα γη, που την είχαν μαλακώσει τα πρωτοβρόχια. Και φέρνεις στο νου του Λευκαδίτη ποιητή τον ξωμάχο, το «Φωτεινό το Ζευγολάτη», και το δικό του κάλεσμα. Είναι του Α. Βαλαωρίτη ο στίχος: «Παρ' ένα σβώλο Μήτρο / και διώξε εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο...». Αγωνιστική κληρονομιά για τους αγώνες της.

ΕΧΕΙ πολλά βάσανα, έχει πολλές λαχτάρες κι αγωνίες ο κάμπος κι εκείνοι όλοι, τα νοικοκυριά, που τον παλεύουν για να καρπίσει. Είναι ώρες που απρόσμενα ένα μαύρο σύγνεφο αναποδογυρίζει τα πάντα κι όλα χάνονται, μέσα σε λίγες ώρες. Πόσες και πόσες φορές δεν είδες τα σταφιδάλωνα, λίγες μόλις μέρες πριν φτάσει η ώρα να κουβαλήσουν τη σταφίδα στις αποθήκες, η νεροποντή, οι «γαρμπήδες» (τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως τα προσδιορίζουμε σήμερα) σάρωναν τ' αλώνια, την έφερναν στα ρέματα...

ΘΥΜΑΜΑΙ έναν 80άρη σταφιδοπαραγωγό στην Πυλία σε μια τέτοια ώρα απελπισίας να μένει αποσβολωμένος στ' αλώνι του και να βλέπει τη σταφίδα να την παρασέρνουν τα νερά. Στιγμές απελπισίας και τα αγροτόσπιτα, που τις ζούνε, είναι σαν να 'χουνε στις φαμελιές τους ξόδι...

ΚΙ ΕΙΝΑΙ αυτές οι μαύρες χρονιές, που οι φαμελιές μένουν με τα χρέη πνιγμένες στο λαιμό και που δεν μπορούν να βάλουν μπροστά καλλιέργειες για τη νέα χρονιά. Κι αν τότε λάχει να πέσει και κάτι άλλο μέσα στο σπιτικό, καμιά αρρώστια, τότε είναι που μεγαλώνουν τα αδιέξοδα και τα χρέη στους εμπόρους και στις τράπεζες πάνε στα ύψη...

ΕΧΕΙ, λοιπόν, αλήθειες, που φτάνουν από μακριά και βαθιά από τη γη μας, αλλά και από τον κόσμο της, που τη δουλεύει. Εχει κόπο, έχει βάσανα κι αγωνίες. Κι έχει επίσης μηνύματα αυτός ο αγώνας που δίνεται σ' όλη την Ελλάδα. Από καιρό ορατός, χεροπιαστός ο κίνδυνος για το ολοκληρωτικό μαζικό ξεκλήρισμα, του αφανισμού της αγροτιάς μας.

ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ μεθοδευμένο, εγκληματικό, που το προωθούν τα αφεντικά της ΕΕ και με δουλοφροσύνη το κάνουν πράξη η κυβέρνηση κι όλοι οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας... Ξεκλήρισμα, που φυσικά δε θα πληρώσουν μόνο οι αγρότες. Είναι πλούτος της γης, εθνικός και ο αφανισμός του θα πληρωθεί απ' όλους και βαρύτατα. Τα τρακτέρ βγήκαν ξανά στους δρόμους. Και το πρώτο, το βασικό, ο κυρίαρχος στόχος είναι όχι βέβαια μερικές δραχμές παραπάνω για το μπαμπάκι, μερικά κιλά επιπλέον για τον καπνό και λίγα παραπάνω κυβικά νερό. Πρέπει να χτυπηθεί «η ρίζα του κακού», που είναι η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αγώνας που πέφτει πάνω στην ελληνική αγροτιά ολούθε για να χτυπήσει το κακό στήριγμά του. Για να μη βρεθούμε στο μαζικό ξεκλήρισμα. Μαζί με την αγροτιά, δίπλα της στα μπλόκα του αγώνα.

Οι σκέψεις για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατιωτικού σώματος δεν είναι πρόσφατες. Εχουν και μακρά προϊστορία και συγκεκριμένες επιδιώξεις. Συγκεκριμένα το 1952, τα έξι ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (ΕΑΚ), η οποία όμως ναυάγησε το 1954 ενώπιον της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Μετά από πολλά χρόνια και τις παγκόσμιες ανακατατάξεις, ήρθε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Φλεβάρη του 1992, η οποία παράλληλα με το στόχο του ενιαίου νομίσματος, έθετε και το στόχο της Κοινής Πολιτικής Εξωτερικών και Ασφάλειας, γνωστή ως ΚΕΠΠΑ, που περιλάμβανε «μια κοινή αμυντική πολιτική ικανή να οδηγήσει, όταν έρθει η ώρα, σε μια κοινή άμυνα».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευρωπαϊκή Ενωση, διευρυμένη και με 15 πλέον κράτη, έβαλε ως βασικό στόχο να... βελτιώσει την ΚΕΠΠΑ. Με πρωτοβουλία κυρίως του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ έγιναν διαδοχικές συνεδριάσεις με πιο σημαντικές αυτές της Ρώμης 16 Νοέμβρη του 1998, της Τουλούζης 28-29 Μάη του 1999 και του Λονδίνου 19-20 Ιουλίου 1999.

Το στοιχείο εκείνο όμως που οδήγησε τα κράτη της ΕΕ να οδηγηθούν εσπευσμένα στη δημιουργία στρατιωτικού σώματος με αυξημένη ισχύ ήταν ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. Εκεί, οι Ευρωπαίοι εταίροι συνειδητοποίησαν ότι ο διακαής τους πόθος να παίξουν το ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα» δε θα μπορεί να είναι εφικτός, αν δε δημιουργήσουν μια πολεμική μηχανή ικανή να επεμβαίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με άμεσα αποτελέσματα. Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου απέδειξε - όπως και ίδιοι ανέφεραν κατά τη διάρκεια διάφορων συσκέψεών τους - ότι στις επιχειρήσεις έπαιζαν κυρίως... βοηθητικό ρόλο στη διεύθυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, μέσω του ΝΑΤΟ, ακολουθώντας κυρίως το άρμα των ΗΠΑ. Το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής σήμερα μπορεί να γίνεται με συνεργασία, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί όμως υπάρχουν και στο άμεσο μέλλον θα οξυνθούν και θα εκδηλωθούν. Η δημιουργία, λοιπόν, ενός ικανού στρατού κρίθηκε ως επιτακτική ανάγκη.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολονίας στις 4 και 5 Ιουνίου του 1999, οι «15» δήλωσαν αποφασισμένοι να «δουν την Ευρωπαϊκή Ενωση να παίζει πλήρως το ρόλο της στη διεθνή σκηνή» και αποφάσισαν να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των ευρωπαϊκών στρατιωτικών μέσων βάσει των σημερινών δυνάμεων, είτε εθνικών είτε διμερών ή πολυμερών και να ενισχύσουν ο καθένας τις δικές τους δυνάμεις προς το σκοπό αυτό».

Η συγκρότηση του «ευρωστρατού» πήρε «σάρκα και οστά» τελικά από τους «Δεκαπέντε», στις 10 και 11 Δεκέμβρη του 1999, στη Σύνοδο του Ελσίνκι. Εκεί αποφασίστηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα συγκροτήσει ένα στρατιωτικό σώμα ταχείας επέμβασης, αποτελούμενο από 60.000 άνδρες, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσεται σε 60 μέρες, από όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και το οποίο θα αναλαμβάνει αποστολές, κατά τα πρότυπα των ΝΑΤΟικών επιδρομών στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο. Στις σχετικές αποφάσεις τονίζεται ότι ο «ευρωστρατός» για τις αποστολές του θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ.

Βέβαια, σε όλες αυτές τις εξελίξεις αφετηρία πρέπει να θεωρηθεί η υπογραφή της Διακήρυξης της Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999 από τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, που άλλαξε τη στρατηγική της δολοφονικής συμμαχίας. Το νέο δόγμα, όπως έγινε ευρύτερα γνωστό, προβλέπει ότι τα κράτη - μέλη του θα έχουν δυνάμεις που θα αναπτύσσονται γρήγορα, θα είναι επιθετικές, θα διατηρούνται και θα επιβιώνουν στο πεδίο της μάχης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για την ώρα, το ΝΑΤΟ θα κρίνει πώς και πού θα χρησιμοποιούνται.

Βάσει αυτών των αποφάσεων και των συμφωνιών, το δικό μας υπουργείο Εθνικής Αμυνας, μέσα στο 1999, παρουσιάζει πλαίσιο για την ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το πλαίσιο αυτό το ονόμασαν «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ» που είναι πιστή μετάφραση της Διακήρυξης της Ουάσιγκτον.

Ετσι, δημιουργείται το ελληνικό τμήμα του ευρωστρατού με δυνάμεις επαγγελματικές, όπως προβλέπουν οι παραπάνω διακηρύξεις, ταχυκίνητες, ευέλικτες και εξοπλισμένες με επιθετικά όπλα. Αρχικά, η συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωστρατό ανερχόταν σε 400 αξιωματικούς και 3.500 στρατιώτες.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όμως, συνεδρίασε το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θέμα τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Δύναμης Ταχείας Επέμβασης 60.000 ατόμων, στο οποίο συμμετείχαν 45 υπουργοί Εξωτερικών, Αμυνας και Δημόσιας Τάξης της ΕΕ, και στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση έδωσε ακόμα περισσότερες δυνάμεις...

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα νέα στοιχεία στον ευρωστρατό οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις θα διαθέσουν 6.500 άνδρες. Ο Στρατός Ξηράς θα συμμετέχει με μια ταξιαρχία, ένα τάγμα, επιθετικά και μεταγωγικά ελικόπτερα και το επιτελείο του Γ` Σώματος Στρατού. Το Πολεμικό Ναυτικό θα διαθέσει οκτώ πλοία και ένα αεροπλάνο. Η Πολεμική Αεροπορία θα διαθέσει 42 μαχητικά αεροσκάφη, τέσσερα μεταγωγικά, μια συστοιχία πυραύλων «Πάτριοτ» και δυο μονάδες αντιαεροπορικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Πριν τις νέες ανακατατάξεις, το ελληνικό σώμα που θα συμμετείχε στον ευρωπαϊκό στρατό θα στοίχιζε στο ελληνικό δημόσιο περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις του τέως υπουργού Εθνικής Αμυνας Ακ. Τσοχατζόπουλου^. μετά την αύξηση της δύναμης, αυτό το ποσό αναμένεται να αυξηθεί κατά πολύ.

Οι στόχοι και οι σκοποί του ευρωστρατού και η καθαρά ιμπεριαλιστική δράση εναντίον των λαών, που θα αναλάβει, αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο στις δηλώσεις που έκανε ο Γ. Παπαντωνίου μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες: «Ο ευρωστρατός θα αποκτήσει αξιοπιστία στη διαχείριση κρίσεων που μπορεί να προκύψουν σε διάφορα σημεία είτε της περιοχής μας, αλλά και ευρύτερα του πλανήτη»!! Οι συγκεκριμένες δηλώσεις, βέβαια, διανθίζονται και με λίγη «τρομοκρατία» - με βάση τον ορισμό των ΗΠΑ - συγκεκριμένα όπως ο Γ. Παπαντωνίου συμπληρώνει: «Ολοι εμείς οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι άλλοι συγκροτούμε τη μεγάλη αυτή συμμαχία εναντίον της τρομοκρατίας. Θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για ένα μακροχρόνιο αγώνα που θα έχει σαν αντικείμενο την εξάρθρωση αυτών των τρομοκρατικών δικτύων»...

Οι επόμενες κινήσεις και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, θα σημάνουν νέες επιθέσεις και επεμβάσεις εναντίον λαών και κρατών. Μόλις την Παρασκευή, και πάλι ο Γ. Παπαντωνίου, σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, ήταν ξεκάθαρος και κυνικός: «Η συγκρότηση αυτής της δύναμης της αμυντικής(!!) (σ.σ. ο "ευρωστρατός"), ώστε να μπορεί η Ευρώπη να μετέχει σ' αυτές τις επιχειρήσεις και να μη στέκεται απαθής, όπως συνέβη δυστυχώς και το ξέρετε πολύ καλά και εσείς και όλοι οι παριστάμενοι, στις διαδοχικές κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Βοσνία και στις άλλες κρίσεις, που η Ευρώπη δεν μπορούσε να παρέμβει, δεν μπορούσε να τα βρει μεταξύ της και πέρασαν οι ευκαιρίες (!!!) αυτές και άλλοι παρενέβησαν, πιστεύω με θετικό τρόπο, αλλά νομίζω ότι αν η Ευρώπη ήταν παρούσα, τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα και θα είχαμε γρηγορότερες συνθήκες ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης (!!) στα Βαλκάνια, σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση»...