Μια πολεμική μηχανή «γεννιέται» στην Ευρώπη. Μια στρατιωτική δύναμη ταχείας επέμβασης, ευέλικτη, άρτια εξοπλισμένη, εκπαιδευμένη και, το κυριότερο, «χτισμένη» πάνω στην ιμπεριαλιστική φιλοσοφία της... διαχείρισης κρίσεων, ουσιαστικά δηλαδή της ωμής επέμβασης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε οποιοδήποτε μέρος διακυβεύονται τα συμφέροντα της «νέας τάξης πραγμάτων». Ο ευρωστρατός σε λιγότερο από δυο χρόνια θα αποτελέσει το νέο «φονικό όπλο» στους «κόλπους» των ιμπεριαλιστών και θα κινείται εναντίον των λαών. Η συμμετοχή της Ελλάδας, με την πολιτική απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τις «ευχές» της ΝΔ, τόσο σε έμψυχο δυναμικό, όσο και σε υλικοτεχνική υποδομή, είναι τεράστια και χαρακτηρίζει τις διαθέσεις της άρχουσας τάξης της χώρας.

Οι σκέψεις για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατιωτικού σώματος δεν είναι πρόσφατες. Εχουν και μακρά προϊστορία και συγκεκριμένες επιδιώξεις. Συγκεκριμένα το 1952, τα έξι ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (ΕΑΚ), η οποία όμως ναυάγησε το 1954 ενώπιον της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Μετά από πολλά χρόνια και τις παγκόσμιες ανακατατάξεις, ήρθε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Φλεβάρη του 1992, η οποία παράλληλα με το στόχο του ενιαίου νομίσματος, έθετε και το στόχο της Κοινής Πολιτικής Εξωτερικών και Ασφάλειας, γνωστή ως ΚΕΠΠΑ, που περιλάμβανε «μια κοινή αμυντική πολιτική ικανή να οδηγήσει, όταν έρθει η ώρα, σε μια κοινή άμυνα».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευρωπαϊκή Ενωση, διευρυμένη και με 15 πλέον κράτη, έβαλε ως βασικό στόχο να... βελτιώσει την ΚΕΠΠΑ. Με πρωτοβουλία κυρίως του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ έγιναν διαδοχικές συνεδριάσεις με πιο σημαντικές αυτές της Ρώμης 16 Νοέμβρη του 1998, της Τουλούζης 28-29 Μάη του 1999 και του Λονδίνου 19-20 Ιουλίου 1999.

Το στοιχείο εκείνο όμως που οδήγησε τα κράτη της ΕΕ να οδηγηθούν εσπευσμένα στη δημιουργία στρατιωτικού σώματος με αυξημένη ισχύ ήταν ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. Εκεί, οι Ευρωπαίοι εταίροι συνειδητοποίησαν ότι ο διακαής τους πόθος να παίξουν το ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα» δε θα μπορεί να είναι εφικτός, αν δε δημιουργήσουν μια πολεμική μηχανή ικανή να επεμβαίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με άμεσα αποτελέσματα. Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου απέδειξε - όπως και ίδιοι ανέφεραν κατά τη διάρκεια διάφορων συσκέψεών τους - ότι στις επιχειρήσεις έπαιζαν κυρίως... βοηθητικό ρόλο στη διεύθυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, μέσω του ΝΑΤΟ, ακολουθώντας κυρίως το άρμα των ΗΠΑ. Το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής σήμερα μπορεί να γίνεται με συνεργασία, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί όμως υπάρχουν και στο άμεσο μέλλον θα οξυνθούν και θα εκδηλωθούν. Η δημιουργία, λοιπόν, ενός ικανού στρατού κρίθηκε ως επιτακτική ανάγκη.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολονίας στις 4 και 5 Ιουνίου του 1999, οι «15» δήλωσαν αποφασισμένοι να «δουν την Ευρωπαϊκή Ενωση να παίζει πλήρως το ρόλο της στη διεθνή σκηνή» και αποφάσισαν να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των ευρωπαϊκών στρατιωτικών μέσων βάσει των σημερινών δυνάμεων, είτε εθνικών είτε διμερών ή πολυμερών και να ενισχύσουν ο καθένας τις δικές τους δυνάμεις προς το σκοπό αυτό».

Η συγκρότηση του «ευρωστρατού» πήρε «σάρκα και οστά» τελικά από τους «Δεκαπέντε», στις 10 και 11 Δεκέμβρη του 1999, στη Σύνοδο του Ελσίνκι. Εκεί αποφασίστηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα συγκροτήσει ένα στρατιωτικό σώμα ταχείας επέμβασης, αποτελούμενο από 60.000 άνδρες, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσεται σε 60 μέρες, από όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και το οποίο θα αναλαμβάνει αποστολές, κατά τα πρότυπα των ΝΑΤΟικών επιδρομών στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο. Στις σχετικές αποφάσεις τονίζεται ότι ο «ευρωστρατός» για τις αποστολές του θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ.

Βέβαια, σε όλες αυτές τις εξελίξεις αφετηρία πρέπει να θεωρηθεί η υπογραφή της Διακήρυξης της Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999 από τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, που άλλαξε τη στρατηγική της δολοφονικής συμμαχίας. Το νέο δόγμα, όπως έγινε ευρύτερα γνωστό, προβλέπει ότι τα κράτη - μέλη του θα έχουν δυνάμεις που θα αναπτύσσονται γρήγορα, θα είναι επιθετικές, θα διατηρούνται και θα επιβιώνουν στο πεδίο της μάχης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για την ώρα, το ΝΑΤΟ θα κρίνει πώς και πού θα χρησιμοποιούνται.

Βάσει αυτών των αποφάσεων και των συμφωνιών, το δικό μας υπουργείο Εθνικής Αμυνας, μέσα στο 1999, παρουσιάζει πλαίσιο για την ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το πλαίσιο αυτό το ονόμασαν «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ» που είναι πιστή μετάφραση της Διακήρυξης της Ουάσιγκτον.

Ετσι, δημιουργείται το ελληνικό τμήμα του ευρωστρατού με δυνάμεις επαγγελματικές, όπως προβλέπουν οι παραπάνω διακηρύξεις, ταχυκίνητες, ευέλικτες και εξοπλισμένες με επιθετικά όπλα. Αρχικά, η συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωστρατό ανερχόταν σε 400 αξιωματικούς και 3.500 στρατιώτες.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όμως, συνεδρίασε το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θέμα τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Δύναμης Ταχείας Επέμβασης 60.000 ατόμων, στο οποίο συμμετείχαν 45 υπουργοί Εξωτερικών, Αμυνας και Δημόσιας Τάξης της ΕΕ, και στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση έδωσε ακόμα περισσότερες δυνάμεις...

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα νέα στοιχεία στον ευρωστρατό οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις θα διαθέσουν 6.500 άνδρες. Ο Στρατός Ξηράς θα συμμετέχει με μια ταξιαρχία, ένα τάγμα, επιθετικά και μεταγωγικά ελικόπτερα και το επιτελείο του Γ` Σώματος Στρατού. Το Πολεμικό Ναυτικό θα διαθέσει οκτώ πλοία και ένα αεροπλάνο. Η Πολεμική Αεροπορία θα διαθέσει 42 μαχητικά αεροσκάφη, τέσσερα μεταγωγικά, μια συστοιχία πυραύλων «Πάτριοτ» και δυο μονάδες αντιαεροπορικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Πριν τις νέες ανακατατάξεις, το ελληνικό σώμα που θα συμμετείχε στον ευρωπαϊκό στρατό θα στοίχιζε στο ελληνικό δημόσιο περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις του τέως υπουργού Εθνικής Αμυνας Ακ. Τσοχατζόπουλου^. μετά την αύξηση της δύναμης, αυτό το ποσό αναμένεται να αυξηθεί κατά πολύ.

Οι στόχοι και οι σκοποί του ευρωστρατού και η καθαρά ιμπεριαλιστική δράση εναντίον των λαών, που θα αναλάβει, αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο στις δηλώσεις που έκανε ο Γ. Παπαντωνίου μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες: «Ο ευρωστρατός θα αποκτήσει αξιοπιστία στη διαχείριση κρίσεων που μπορεί να προκύψουν σε διάφορα σημεία είτε της περιοχής μας, αλλά και ευρύτερα του πλανήτη»!! Οι συγκεκριμένες δηλώσεις, βέβαια, διανθίζονται και με λίγη «τρομοκρατία» - με βάση τον ορισμό των ΗΠΑ - συγκεκριμένα όπως ο Γ. Παπαντωνίου συμπληρώνει: «Ολοι εμείς οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι άλλοι συγκροτούμε τη μεγάλη αυτή συμμαχία εναντίον της τρομοκρατίας. Θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για ένα μακροχρόνιο αγώνα που θα έχει σαν αντικείμενο την εξάρθρωση αυτών των τρομοκρατικών δικτύων»...

Οι επόμενες κινήσεις και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, θα σημάνουν νέες επιθέσεις και επεμβάσεις εναντίον λαών και κρατών. Μόλις την Παρασκευή, και πάλι ο Γ. Παπαντωνίου, σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, ήταν ξεκάθαρος και κυνικός: «Η συγκρότηση αυτής της δύναμης της αμυντικής(!!) (σ.σ. ο "ευρωστρατός"), ώστε να μπορεί η Ευρώπη να μετέχει σ' αυτές τις επιχειρήσεις και να μη στέκεται απαθής, όπως συνέβη δυστυχώς και το ξέρετε πολύ καλά και εσείς και όλοι οι παριστάμενοι, στις διαδοχικές κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Βοσνία και στις άλλες κρίσεις, που η Ευρώπη δεν μπορούσε να παρέμβει, δεν μπορούσε να τα βρει μεταξύ της και πέρασαν οι ευκαιρίες (!!!) αυτές και άλλοι παρενέβησαν, πιστεύω με θετικό τρόπο, αλλά νομίζω ότι αν η Ευρώπη ήταν παρούσα, τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα και θα είχαμε γρηγορότερες συνθήκες ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης (!!) στα Βαλκάνια, σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση»...